1994, σε σκηνοθεσία Μάικλ Ράντφορντ, με τους Φιλίπ Νουαρέ, Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, Μάσιμο Τροϊζι, Λίντα Μορέτι, Ρενάτο Σκάρπα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε ένα μικρό ψαροχώρι της Ιταλίας ο Μάριο, ένας νέος της εποχής ψάχνει να βρει την ταυτότητά του. Οι συνθήκες της εποχής είναι πολύ δύσκολες, αφού σε αυτή την μικρή γωνιά της ιταλικής υπαίθρου ο πολιτισμός δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή του. Ο Μάριο αν και γιος ψαρά, με την πενιχρή του μόρφωση πιάνει δουλειά στο ταχυδρομείο της περιοχής, με μοναδική αποστολή να μεταφέρει την προσωπική αλληλογραφία του εξόριστου Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα. Μέσα από τη σχέση του με τον ποιητή ο αγράμματος γιος του ψαρά μεταμορφώνεται σε έναν ώριμο άνθρωπο με δυνατή πολιτική σκέψη και προβληματισμό για τα ζητήματα του φτωχού του τόπου, που ταλανίζεται από τις “κούφιες” υποσχέσεις των μέχρι τότε πολίτικων. Ο ρόλος του μεγάλου ποιητή στη ζωή του Μάριο, γίνεται ακόμα σημαντικότερος, όταν ο ίδιος τον βοηθάει να κερδίσει την εκλεκτή της καρδιάς του Βεατρίκη.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία του Μάικλ Ράντφορντ βασίστηκε στο βιβλίο του Χιλιανού συγγραφέα Αντόνιο Σκάρμετα, “Ardiente Paciencia”.
Ταινία και βιβλίο αναφέρονται, με κάποιες παραλλαγές, σ’ ένα επεισόδιο της ζωής του Νερούδα, από την εποχή λίγο πριν κερδίσει τις εκλογές ο Αλλιέντε, και μέχρι το θάνατό του.  Με αφορμή αυτό το επεισόδιο (που κατά άλλους είναι μυθοπλασία αλλά ο Σκάρμετα αναφέρεται στον πρόλογο στα πρόσωπα του μυθιστορήματος, λέγοντας ότι τα γνώρισε προσωπικά) ο αναγνώστης έχει τη ευκαιρία να γνωρίσει τον ποιητή, την ποίηση του Νερούδα και τη σχέση του με τον έρωτα και τη ζωή.
Ο θεατής θα μπορούσε να θεωρήσει την ταινία, ως έναν ύμνο στον μεγάλο ποιητή Πάμπλο Νερούδα.
Αντίθετα διακρίνουμε μια διάθεση να εξυμνήσει την ποίηση που κρύβει ένας απλός άνθρωπος σε σύγκριση με αυτήν ενός επαγγελματία.
Σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε έντονη κρίση, έρχεται μια ταινία σαν τον “Ταχυδρόμο” για να ξυπνήσει τα αισθήματα που προσπαθούμε να κλειδώσουμε μέσα μας.
Πέρα από τα παρθένα τοπία, τους φυσικούς ήχους, τη νοσταλγική μουσική, το ρεαλιστικό σενάριο, τις εξαιρετικές ερμηνείες και τα έντονα νοήματα, η ταινία μένει στο μυαλό σου για το ρίγος που καταφέρνει να σου δημιουργήσει λόγω της απλότητας με την οποία αγγίζει το θέμα.
Ο Μάριο, με αφορμή τη συνάντησή του με τον Νερούδα, καταφέρνει να εξωτερικεύσει όλα όσα καταπίεζε μέσα του και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσει. Μέσα από αυτή τη καθοδηγητική σχέση του με τον ποιητή βγαίνει καλλιτεχνικά ευαισθητοποιημένος, πολιτικά συνειδητοποιημένος και, το βασικότερο, πνευματικά κατασταλαγμένος. Βιώνει την προσωπική του ολοκλήρωση.

(Ο πρωταγωνιστής Μάσιμο Τροΐζι είχε μυστικά αναβάλει μία εγχείρηση καρδιάς για να προχωρήσουν ομαλά τα γυρίσματα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από έμφραγμα λίγο πριν την ολοκλήρωσή τους, σε ηλικία 41 ετών. Με τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ (ως πρωταγωνιστής και ένας εκ των σεναριογράφων) είναι ένας από τους μόλις επτά που έχουν προταθεί για το βραβείο μετά θάνατον.)