2002,
σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού,
με τους Βαγγέλης Μουρίκης,
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία(έγινε περί το 1996 με 1997, στην Πελοπόννησο).
Ο Βαγγέλης είναι ένας 35χρονος άντρας, αποφασισμένος να ξεκόψει από το σκοτεινό παρελθόν και να αλλάξει τη ζωή του. Έτσι δοκιμάζει να κάνει μια καινούρια αρχή στο κτήμα του πατέρα του στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής του υποδέχονται αρχικά με καχυποψία που μετατρέπεται γρήγορα σε απροκάλυπτη εχθρότητα.
Μόνος υποστηρικτής του είναι ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Η απόφαση του Βαγγέλη να ξαναχτίσει τη ζωή του και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον, εξομαλύνουν την κατάσταση και ο Βαγγέλης μοιάζει να εντάσσεται στην τοπική κοινωνία.
Μέχρι τη στιγμή που φτάνει η Μαρία, γυναίκα της ζωής του και σύνδεσμος με το παρελθόν, το οποίο κάνει μοιραία την εμφάνιση του και η ρήξη του ήρωα με το περιβάλλον είναι πλέον αναπόφευκτη. Οι εντάσεις κορυφώνονται, ο Βαγγέλης συνθλίβεται.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στην ταινία του ο Νίκος Γραμματικός επιχειρεί να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού που συνθλίβουν ένα νεαρό στην Ελλάδα του σήμερα. Χρησιμοποιώντας τις δομές ενός γουέστερν, ο σκηνοθέτης κάνει ένα πικρό σχόλιο για τις αθέατες και εν πολλοίς απωθητικές όψεις της ελληνικής επαρχίας. Η επανένταξη ενός ανθρώπου αντί να υποβοηθείται, καταπολεμείται. Υπό το στενόμυαλο πρίσμα μιας κοινωνίας που αρνείται να αφουγκραστεί. Η προκατάληψη και η δυσπιστία με την οποία υποδέχονται τον ήρωα οι ντόπιοι δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τον οδηγεί στην απομόνωση και τον αφανισμό. Θα παίξει μαεστρικά και με τον ΄έξω΄ χώρο. Τοποθετώντας στις σκιές ένα γεγονός έκτρωμα(καμένα δάση), που βαραίνει την κλειστή κοινωνία του χωριού και τη συσπειρώνει κάτω από μια ενιαία και χυδαία φορεσιά συγκάλυψης, μια κοινωνία νομικής ανισότητας η οποία επιδεινώνει τους αντανακλαστικούς μηχανισμούς παραγωγής φόβων και προκαταλήψεων. Ο Γραμματικός κάνει μια σημαντική ταινία. Απλή και λιτή, ικανή να μιλήσει σ’ ένα ευρύ κοινό. Η φόρμα υπερβαίνει κατά πολύ τον ακαδημαϊσμό. Με κοντινά υποκειμενικά πλάνα, ασταθείς λήψεις, και συνεχή κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής. Ενώ και η μουσική του Θανάση Παπακωσταντίνου στέκεται ένα σημαντικό καταφύγιο δραματικοποίησης.
«Δεν είναι καθόλου εύκολο να πηγαίνεις – από φύση, όχι για να προκαλέσεις – κόντρα στο ρεύμα, αναζητώντας να βρεις την αλήθεια σου. Αυτό κάνει και “Ο βασιλιάς” της ταινίας μου, με αποτέλεσμα να μπει στο μάτι των αδιάφορων και κυνικών ανθρώπων του περιβάλλοντός του.
Ο ήρωάς μου δεν είναι περιθωριακός. Από τη στιγμή που βγαίνει από τη φυλακή, προσπαθεί να δει αλλιώς τα πράγματα γύρω του και να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Κάθε άνθρωπος που είναι διαφορετικός από τους άλλους, δεν πάει να πει ότι είναι και περιθωριακός. Μπορεί να ενταχθείς σε ένα σύνολο και να παραμένεις διαφορετικός, να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.
Φτάνω στα άκρα, για να σχολιάσω την ισοπέδωση των συναισθημάτων που πάνε να γίνουν κατάσταση πραγμάτων γύρω μας. Ήθελα να ξανασκεφτούμε και να οριστούν οι έννοιες καλού – κακού, δίκαιου – άδικου, αληθινού – ψευδούς, ηθικού – ανήθικου». (αποσπάσματα συνέντευξης του Ν. Γραμματικού στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ/27-02-2003)