Η Αλίκη στις Πόλεις (Alice in den Städten)
1974, σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, με τους Ρούντιγκερ Φόγκλερ, Λίζα Κρόιτσερ, Γιέλα Ροτλάντερ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Φίλιπ Βίντερ, Γερμανός συγγραφέας, βρέθηκε για κάποιο διάστημα στην Αμερική με σκοπό να γράψει ένα κομμάτι για τις εμπειρίες που αποκόμισε διασχίζοντάς την. Δυστυχώς, τόσο για εκείνον, όσο και για τον εκδότη του, η έμπνευση φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει. Ανίκανος να κάνει οτιδήποτε πάνω σ’ αυτό το θέμα πλέον και έχοντας ξοδέψει σχεδόν όλα του τα λεφτά, αποφασίζει να γυρίσει στην πατρίδα του. Στο αεροδρόμιο ωστόσο γνωρίζει μια γυναίκα με την κόρη της, την οποία την επόμενη μέρα αφήνει αναπάντεχα υπό την κηδεμονία του. Άντρας και κορίτσι ξεκινούν ένα ταξίδι με αφετηρία το Άμστερνταμ και υποτιθέμενο προορισμό την πόλη όπου ζει η γιαγιά της μικρής…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Αλίκη στις πόλεις, πρώτη ταινία της επονομαζόμενης τριλογίας της περιπλάνησης (θα ακολουθήσουν η Λάθος κίνηση και το Στο πέρασμα του χρόνου), σε συγκινεί και σε μαγεύει με την λιτότητα και την αμεσότητά της. Ο Βιμ Βέντερς παρουσιάζει ένα πρώτο road movie, για να καλύψει τις προσωπικές ανησυχίες του, τους κοινωνικούς προβληματισμούς του μα και τις καλλιτεχνικές ανασφάλειες. Οι ευρωπαίοι σινεφίλ θα τον λατρέψουν και θα τον κάνουν σύμβολο, σύμβολο μιας γενιάς που εκφράζεται με μινιμαλιστικά μέσα, ασπρόμαυρη φωτογραφία, αυτοσχεδιασμούς, σενάριο χωρίς αρχή μέση και τέλος, με λίγα λόγια μία κινηματογραφική αφήγηση τελείως διαφορετική από την mainstream προοπτική.
Δομημένη στις διαρκείς αντιθέσεις και σε μια σειρά από δίπολα θαρρείς πως είναι η σύνοψη όλων των μετέπειτα εμμονών του Βέντερς. Η Αμερική, η μεγάλη του αγάπη, η μεγάλη του εμμονή, ταυτόχρονα γοητευτική και αποκρουστική. Η Αμερική των αντιθέσεων φιλτράρεται μέσα από τη φωτογραφική μηχανή του Φίλιπ, alter ego του σκηνοθέτη (δεν πρέπει να ξεχνάμε την αγάπη του για την φωτογραφία), για να μας παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Έρημη, απάνθρωπη, υλιστική. Σ’ αυτό το αποστεωμένο τοπίο, των αχανών εκτάσεων και των απρόσωπων ουρανοξυστών, υπάρχει μια αχτίδα φωτός, ένα πουλί, ένας άνθρωπος. Η φυγή όμως για την πατρίδα είναι αναπόφευκτη και δηλωτική της απογοήτευσης ήρωα-σκηνοθέτη από το αμερικανικό όνειρο. Η εκεί περιπλάνηση, τώρα όχι φιλτραρισμένη μέσα από την Polaroid του Βίντερ είναι διαφορετική. Ο αναίτιος θυμός έχει δώσει τη θέση του στην αγάπη για τη ζωή, η οκνηρία και παραίτηση στην επιθυμία για δράση και περιπέτεια. Μια αδιόρατη ζεστασιά νιώθεις να πλημμυρίζει την καρδιά των ηρώων, οι οποίοι μετέωροι από τις εξελίξεις της αναζήτησής τους, επιζητούν ένα έρεισμα.