1960, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τους Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Μάρτιν Μπάλσαμ, Τζον Γκέιβιν, Σάιμον Όουκλαντ, Τζον Μακ Ίντιρ, Φρανκ Άλμπερτσον, Πατρίτσια Χίτσκοκ, Τεντ Νάιτ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο εραστές, η Μάριον Κρέιν και ο Σαμ Λούμις βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και συζητούν για τα προβλήματά τους. Τα οικονομικά του Σαμ δεν τους επιτρέπουν να παντρευτούν. Δυστυχισμένη και απεγνωσμένη να βελτιώσει την κατάσταση, η Μάριον κλέβει 40,000 δολάρια μετρητά από το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Η Μάριον οδηγεί όλη τη νύχτα στην βροχή, και, εξαντλημένη εντοπίζει ένα μικρό μοτέλ που μοιάζει απομονωμένο, και αποφασίζει να σταματήσει εκεί. Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ο Νόρμαν Μπέητς είναι ένας φαινομενικά συμπαθητικός και εξυπηρετικός νέος, που ζει μοναχικά στο απέναντι σπίτι μαζί με την άρρωστη μητέρα του. Καθώς εκείνη πλένεται, μία σκοτεινή γυναικεία φιγούρα την πλησιάζει αργά…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοτς «Ψύχωση», το Ψυχώ μας αφηγείται μία ιστορία λίγο-πολύ γνωστή σε όλους: μία φυγάς, που έχει στην κατοχή της 40000$, ένα άδειο μοτέλ στη μέση του πουθενά, ο αλλόκοτος ιδιοκτήτης του και η αυταρχική μητέρα του, παρούσα και ταυτόχρονα απούσα με έναν τρόπο ακατάληπτο, αποτελούν τα κομμάτια του πιο ανατριχιαστικού παζλ που συντέθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Κι αν υπάρχουν κινηματογραφόφιλοι που αγνοούν την πλοκή αυτή της ταινίας, πράγμα απίθανο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχουν υπόψιν τους τη διασημότερη σκηνή της ταινίας, τον φόνο στη ντουζιέρα.
Η ταινία με την πάροδο του χρόνου έλαβε θρυλική υπόσταση και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του σκηνοθέτη. Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι πως παρ’ ότι διαδραματίζονται σκηνές άγριων δολοφονιών, είναι κινηματογραφημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζεται στον θεατή ωμή βία, παρά μόνο τρόμος.
Επτά ημέρες, σαρανταπέντε διαφορετικές γωνίες λήψεις και αμέτρητες ώρες στο δωμάτιο του μοντάζ χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί μία από τις ρεαλιστικότατες και φρικιαστικότατες σκηνές δολοφονίες στην ιστορία του σινεμά, διάρκειας μόλις 45ΑΑ. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο στα έργα του Χίτσκοκ. Κάθε λήψη, κάθε κομμάτι σελιλόιντ που επιλέγεται αποτελεί αναγκαίο και απαραίτητο τμήμα μίας μεθοδικής πορείας προς τον σκηνοθετικό θρίαμβο.
Αν και το χρώμα είχε ήδη εισβάλλει στον κινηματογράφο, ο Χίτσκοκ επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρη την ταινία, για να προσδώσει μεγαλύτερο βάθος στον τρόμο που χαρακτηρίζει το φιλμ. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει πιστευτό το σιρόπι σοκολάτας ως ρέον αίμα στη σκηνή του μπάνιου;