2004, σε σκηνοθεσία Χανς Βαϊνγκάρτνε με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Γιούλια Γιεντς, Στίπε Έρκεγκ, Μπούργκχαρτ Κλάουσνε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ελπίζουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Τρεις φίλοι που επιδίδονται σε συμβολικές πράξεις επαναστατικού ακτιβισμού θ’ αποφασίσουν να απάγουν έναν επιχειρηματία και να τον κρατήσουν όμηρο σε μια απομονωμένη καλύβα στο βουνό. Η συμβίωσή τους εκεί θ’ αποδειχθεί διαφωτιστική για όλες τις πλευρές…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παρά την ισχυρή πολιτική του διάσταση, το έργο δεν ξεχνά ούτε στιγμή τους χαρακτήρες του. Αντίθετα τους βάζει σε πρώτο πλάνο και ασχολείται πιο πολύ με τα συναισθήματά τους, παρά με τις ιδέες τους. Είναι το δεύτερο δείγμα γερμανικού, πολιτικού, αλλά κυρίως ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου, μετά το Goodbye Lenin. Οι ομοιότητες δεν σταματούν στον Ντάνιελ Μπρουλ. Η επικράτηση της σημασίας των συναισθημάτων έναντι αυτής της ιδεολογίας είναι η ουσία που βγαίνει αλώβητη και από τις δύο. Εντάξει, εδώ σταμάτησαν οι ομοιότητες. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια πιο επιθετική κινηματογράφηση. Ψηφιακή κάμερα στο χέρι και το αποτέλεσμα φωνάζει ανεξάρτητο.
Οι τρεις νέοι, αλλά και ο πρεσβύτερος, είναι πειστικότατοι. Η υπόθεση ίσως χάνει λίγο σε επίπεδο ρεαλισμού χωρίς αυτό να είναι κακό, αλλά όταν τον επικαλείται και δεν τον επιτυγχάνει τότε υπάρχει ένα πρόβλημα.
Το Ευρωπαϊκό σινεμά έχει αποδείξει πως μπορεί και θέλει να καταπιάνεται με θέματα που αφορούν τις κοινωνικές τάσεις, αλλά και πως έχει τη διάθεση να διερευνήσει τις ιδέες και τα ιδανικά της νέας γενιάς, πέρα από τα στενά όρια της σεξουαλικότητάς της. Η ταινία καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα επενδύοντας στον έξυπνο διάλογο και όχι τόσο στην πλοκή. Ο σκηνοθέτης τελικά αποφεύγει να εμβαθύνει, μάλλον γιατί όπως φαίνεται ούτε κι ίδιος έχει καταλήξει σε σαφή άποψη για το πώς θα ανατραπεί το παράλογο του σήμερα.