2011, σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν με τους: Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα ζευγάρι πενηνταπεντάρηδων, ο άντρας του οποίου έχει χάσει πρόσφατα τη δουλειά του, πέφτει θύμα ληστείας. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει όμως όταν διαπιστώνει ότι αυτή έχει οργανωθεί από έναν επίσης απολυμένο πρώην συνάδελφο του συζύγου, ο οποίος αναθρέφει μόνος τα δύο μικρά αδέρφια του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια χούφτα αληθινοί χαρακτήρες, ένα καθημερινό, επίκαιρο γεγονός, ένα παλιό τραγούδι του Πασκάλ Ντανέλ κι ένα ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ δίνουν στον μαρσεγέζο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, τον γάλλο Κεν Λόουτς, την αφορμή για ένα πολιτικοποιημένο και βαθιά αισιόδοξο κοινωνικό δράμα. Απλό σινεμά “στο ύψος του καθημερινού ανθρώπου”, γνήσια συγκίνηση..
Σχεδόν κάθε σκηνή μεταφέρει στο κοινό και μία μεγάλη ιδέα, δίνοντας την αίσθηση ότι οι πρωταγωνιστές πράττουν ελεύθερα και κατά βούληση κόντρα σε κάθε κλασικισμό. Με έντονο το πνεύμα της συλλογικότητας, και της κοινωνικής ευθύνης, όταν το προσωπικό άσυλο των πρωταγωνιστών θα παραβιαστεί εκείνοι δε θα αντιδράσουν αρνητικά απέναντι στον πράξαντα αλλά απέναντι στον ηθικό αυτουργό – το κράτος. Αλλά ο Μισέλ και η Μαρί-Κλαιρ θίγονται για άλλους λόγους. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε πέρασαν στην άλλη πλευρά. Πότε δηλαδή άρχισαν να θεωρούνται από τον περίγυρό τους «βολεμένοι» (κάνουν και οι φτωχοί σφάλματα, αυτό δε σημαίνει πως δεν τους αγαπάμε, σημειώνει στους αστερίσκους το φιλμ). Όντας μέλη του ίδιου κοινωνικού συνόλου, θεωρούν ότι υπάρχει μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί γι’ αυτό και δε συμπεριφέρονται σα θύματα αλλά αναλαμβάνουν δράση.
Ο Γκεντιγκιάν βρίσκεται εδώ, για να μας θυμίσει πως ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσουμε ξανά την επανάστασή μας, μια επανάσταση δικαιοσύνης, αγάπης, αλληλεγγύης και …αυτοοργάνωσης.