1994, σε σκηνοθεσία  Κουέντιν Ταραντίνο, με τους Τζον Τραβόλτα, Σάμιουελ Λούις Τζάκσον, Ούμα Θέρμαν, Μπρους Γουίλις, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Τιμ Ροθ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Δύο σκληροί εκτελεστές με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ένας αποτυχημένος πυγμάχος που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Μια κακομαθημένη καλλονή εθισμένη στην κοκαΐνη. Ένα ζευγάρι ληστών που αγαπιούνται τρελά…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλο το θέμα της ταινίας (και όλων των ταινιών του Ταραντίνο)είναι οι διάλογοι..διάλογοι άσχετοι με την πλοκή αλλά καθόλου περιττοί. Αντιθέτως είναι πανέξυπνα δομημένοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να δώσουν ρεαλιστική υπόσταση στους χαρακτήρες οι οποίοι έχουν δομηθεί έτσι ώστε στην αρχή του φιλμ να φαντάζουν αμιγώς κινηματογραφικοί χωρίς ρίζες στην πραγματικότητα και να εξελίσσονται καθ’ οδόν σε ανθρώπινες φιγούρες με συναισθήματα, κίνητρα και κυρίως φόβους. Όλοι φοβούνται κάτι και σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ο φόβος αυτός ( για την απόρριψη, την μοναξιά, τον θάνατο, την τιμωρία, τον εξευτελισμό, την απώλεια προσανατολισμού) είναι ο ουσιαστικός συνδετικός κρίκος όλων των ηρώων. Αυτή λοιπόν η μετάβαση τους από καρικατούρες σε ανθρώπινες προσωπικότητες με βάθος, πάθη, παρελθόν και μέλλον υποβοηθείται από τους επιμελημένα ανέμελους, επιφανειακά αδιάφορους, βαθιά προβοκατόρικους διαλόγους. Για να επιστρέψουμε στον δεύτερο στόχο του δημιουργού, οι διάλογοι αυτοί τον βοηθούν να αποδώσει τις σκηνές της βίας με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο που τον έχει κάνει διάσημο. Σοκάρει γιατί δεν προετοιμαζόμαστε για αυτές καθώς οι χιουμοριστικοί και άνευ σχετικού περιεχομένου διάλογοι δεν μας εντάσσουν στο κλίμα βίας που θα ακολουθήσει.
Είναι μια σπονδυλωτή ροκ ιστορία, γνήσιο προϊόν της πρόσμιξης πολλών παλιότερων και πιο σύγχρονων κινηματογραφικών ειδών. Καυστικοί διάλογοι, πρωτότυπο μαύρο χιούμορ, δυνατές ερμηνείες και η ανατρεπτική διασκευή ενός κλασσικού έθνικ λαϊκού κομματιού..της Μισιρλούς.