2007, σε  σκηνοθεσία Κεν Λόουτς με τους: Κίρστον Γουέρινγκ, Τζούλιετ Έλις, Λέζλο Ζούρεκ, Τζο Σάιφλιτ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Άντζι μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σχολική παιδεία, αλλά είναι δυναμική, έξυπνη και φιλόδοξη. Όταν μένει άνεργη για άλλη μια φορά, είναι αποφασισμένη να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει.Μαζί με τη συγκάτοικό της, τη Ρόουζ, αποφασίζουν να γίνουν τα αφεντικά του εαυτού τους. Στήνουν ένα γραφείο ανεύρεσης εργασίας για μετανάστες εργάτες, το οποίο λειτουργεί σε μια διαφορετική πραγματικότητα με άλλους κανόνες. Εκεί η εργασία είναι φτηνή και οι νόμοι θεσπίζονται για να καταργούνται.Ίσως και να αντιπροσωπεύουν ένα σημείο των καιρών: η ευκαιρία να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ανεξάρτητα από τις συνέπειες, είναι δελεαστική. Αλλά με τι κόστος;

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το σινεμά που ασχολείται με τον ρεαλισμό δεν έχει χάσει ποτέ την δύναμη του και όσο υπάρχουν σημαντικά άλυτα προβλήματα σε αυτόν τον πλανήτη θα είναι απαραίτητη η ύπαρξη του.
Η ταινία με τον συμβολικό όσο και αυτοσαρκαστικό τίτλο, μας περιγράφει δείχνοντάς μας ένα Λονδίνο σχεδόν τριτοκοσμικό, τα όρια της ανεργίας και της εκμετάλλευσης των μεταναστών και λαθρομεταναστών. Η ηρωίδα της ταινίας εμποτισμένη από το ιδιότυπο “αμερικάνικο όνειρο” για πλούτο και ευημερία, χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο για να το πετύχει ξεπερνώντας κάθε ηθικό φραγμό που βρίσκεται στο διάβα της. Η ανθρωπιά χάνεται μόλις το χαρτονόμισμα με την κεφαλή της βασιλομήτορος θα γίνει αυτοσκοπός με την υποκρισία και το ψέμα να κερδίζουν πόντους. Χωρίς κανένα δισταγμό εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη ανάγκη της εργασίας για βιοποριστικούς λόγους, σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα στον τομέα της οικονομίας. Έναν κόσμο ελεύθερο στην εξαθλίωση, την ανεργία, την φτώχεια, την ένδεια και τη δυστυχία.
Ο Λόουτς έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο που χειρίζεται τα δεινά του καπιταλισμού: μιλάει με σύγχρονες παραβολές, τα λέει σταράτα και ρεαλιστικά, τα κινηματογραφεί με αναμφισβήτητο ταλέντο (σαν ιερή αγελάδα της απλότητας), τα φέρνει από δω, τα πάει από κει, αλλά καταλήγει στο ίδιο και το αυτό συμπέρασμα: Είμαστε όλοι πιόνια ενός αμοραλισμού που παράγεται με ύπουλη παθογένεια από το ανελεύθερο κέντρο αποφάσεων που δεν μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στην ποταπή, μικρόψυχη, φανταστική, μικρή μας ευδαιμονία. Πρέπει να ενωθούμε..