2004, σε σκηνοθεσία Γουόνγκ Καρ-Βάι με τους: Τόνι Λενγκ, Ζανγκ Ζιγί, Γκονγκ Λι, Φέι Γουόνγκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας συγγραφέας στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη των σίξτις γράφει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που διεξάγεται το 2046, ενώ παράλληλα διάγει τη ζωή ενός δανδή, προσέχοντας να μη συνδεθεί συναισθηματικά με τις εκάστοτε κατακτήσεις του, συνήθως γειτόνισσες των ξενοδοχείων όπου μένει και κατά προτίμησιν ενοίκους του δωματίου 2046.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι άραγε εφικτό να ξεχάσει κάποιος τις αναμνήσεις του χωρίς να μεσολαβήσει κάποια φυσική αιτία; Nα τις θάψει τόσο βαθιά που η ανάκτησή τους να απαιτεί απίστευτες προσπάθειες ακόμα και τη μεταβίβασή του στο μέλλον προκειμένου να τις ξαναβρεί, και γιατί θα έπρεπε να προχωρήσει τόσο μπροστά για να βρει κάτι που αφορά στο παρελθόν του; Υπάρχει κάποια λογική διεργασία που υπαγορεύει οποιαδήποτε κίνηση εμπρός για να βρεθείς αντιμέτωπος με τα δεσμά του παρελθόντος σου; Κι αν όντως είναι δεσμά γιατί να θελήσεις να τα αιχμαλωτίσεις στη μνήμη σου; Μοιάζει με μάταιο αγώνα ενάντια σε κάτι που προφανώς είναι εξαιρετικής σημασίας για την ύπαρξή μας και τόσο έντονα συνυφασμένο με αυτό που αναμένουμε ώστε ο ίδιος πόνος που προκαλείται από τις αναμνήσεις μετασχηματίζεται σε λαχτάρα αναζήτησής τους όταν κάπου κρυφτούν.
Το 2046, γυρισμένο σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα σε εσωτερικούς χώρους που βοηθούν στην ευκρινή αποτύπωση της συναισθηματικής παγίδευσης των ηρώων του μέσα στον περιοριστικό τους κόσμο που γίνεται σύμβολο της εσωτερικής καταναγκαστικής τους απομόνωσης, μοιάζει άλλοτε με τους σύντομους μονολόγους του δημοσιογράφου-συγγραφέα που σχολιάζει επιλεγμένα κομμάτια της ζωής του και άλλοτε με τη σιωπηλή ομορφιά ενός ζωγραφικού πίνακα ή την περίπλοκη ανακολουθία φωτογραφιών από διάφορα περιστατικά της ζωής κάποιου.
Ο Γουόνγκ Καρ-Βάι μας απομακρύνει από το κέντρο των χαρακτήρων του αποδιοργανώνοντας τα όποια συμπεράσματά μας γι’αυτούς. Πλάθει πολύ ανθρώπινες και ταυτόχρονα απρόσιτες φιγούρες που κρύβουν καλά το περιεχόμενό τους. Οι ήρωές του είναι πολύ εύθραυστοι, πολύ εγωιστές ή αρκετά συνειδητοποιημένοι για να καταλάβουν πως είναι πια αργά γι’αυτούς ώστε να παραδοθούν στη αλλαγή.
Μια ταινία για τις αγάπες που έφυγαν ή για εκείνες που δεν ήταν γραπτό να ευδοκιμήσουν. Μια ταινία χαμένης μνήμης και αναπόλησης.
Μια ιστορία με έρωτα χωρίς ίχνος χυδαιότητας, μια ιστορία με δάκρυα χωρίς ίχνος κλισέ δραματουργίας. Μια ιστορία που ανατρέπει τα κοινά και τετριμμένα και τα μετουσιώνει σε αγνά και απλά συναισθήματα.
Ακαταμάχητης γοητείας η μουσική της ταινίας.