2005, σε σκηνοθεσία Τζέιμς ΜακΤιγκ με τους: Νάταλι Πόρτμαν, Χιούγκο Γουίβινγκ, Στίβεν Ρία, Στίβεν Φράι, Τζον Χαρτ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Στο εγγύς μέλλον του 2020 η φασιστική κυβέρνηση του Άνταμ Σάτλερ στερεί θεμελιώδη δικαιώματα από το βρετανικό λαό. Μ.Μ.Ε. που λειτουργούν ως φερέφωνα, απαγόρευση κυκλοφορίας,αστυνομοκρατούμενο κράτος και προπαγάνδα είναι μερικές μόνο από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται. Οι πολίτες τελούν εν υπνώσει υπακούοντας τυφλά σε ό,τι τους ζητούν με πρόσχημα την προστασία τους από την αναρχία, τη τρομοκρατία και το χάος. Ένας όμως μυστηριώδης άνδρας που αυτοαποκαλείται ‘V’ κυκλοφορεί στο σκοτάδι φορώντας μία μάσκα με το πρόσωπο του Γκάι Φωκς και έχει σκοπό να ανατρέψει τη κατάσταση επιχειρώντας να επαναλάβει το εγχείρημα του εμπνευστή του. Για να πετύχει το σκοπό του πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να κερδίσει τη προσοχή και την υποστήριξη του λαού χωρίς να πέσει στα χέρια της κυβέρνησης. Σε αυτή του τη προσπάθεια θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο, μια νεαρή κοπέλα με το όνομα Ίβι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

‘Remember remember the fifth of November, the Gunpowder, treason and plot.
I see of no reason why the gunpowder treason should ever be forgot’.
(Τη νύχτα εκείνη του 1605 ο Γκάι Φωκς επιχείρησε να ανατινάξει το Κοινοβούλιο της Βρετανίας ως αντίδραση στη τυραννική βασιλεία του Ιακώβου του Ι. Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας όπως ονομάστηκε το εγχείρημα αυτό έληξε άδοξα όταν ο Φωκς και οι συνεργάτες του συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν.)
Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ, των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λόιντ. το «V for Vendetta» καταφέρνει να κερδίσει τη προσοχή του θεατή από τα πρώτα ακόμα λόγια της Ίβι.
Η ταινία με δυσκολία μπορεί να ενταχθεί μονοσήμαντα σε ένα κινηματογραφικό είδος. Καταρχάς χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους έκφρασης ανάλογα με τις περιστάσεις. Εκφράζεται θεατρικά, λυρικά, αλληγορικά μέσα από μία γλώσσα άλλοτε ωμή-απόλυτη και άλλοτε εκλεπτυσμένη. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες μίας πληθώρας οπτικών ερεθισμάτων καθώς και εύστοχων σύγχρονων πνευματικών αναζητήσεων. Οι ομοιότητες των δρώμενων με το σύγχρονο κοινωνικό status-quo είναι σε αρκετά σημεία ανατριχιαστικές. Ο φασισμός, η χειραγώγηση των μαζών, η προπαγάνδα, η ανελευθερία με πρόσχημα την ασφάλεια δεν αποτελούν άγνωστες έννοιες για το σύγχρονο άνθρωπο αν και σπανίζουν αντίστοιχες αναφορές στον αμερικανικό κινηματογράφο.
Ένας οργισμένος μασκοφόρος που μισεί η εξουσία και ο μέσος άνθρωπος έχει μάθει να φοβάται και δρα περισσότερο σαν καταλύτης εξελίξεων παρά σαν κύριος κορμός της διήγησης. Η Ίβι, ένας κλασσικός τύπος αντι-ήρωα που εν δυνάμει συμβολίζει το καθένα από εμάς. Ένας υστερικός μηχανισμός ελέγχου προεξάρχοντος του Σάτλερ, που παρουσιάζει σατανική ομοιότητα με το ναζιστικό καθεστώς…Φιγούρες που θυμίζουν κάτι απ το σήμερα και συνιστούν την επιτυχία της ταινίας.
Σε αυτό συμβάλλουν η σημαντικά συνεπής σεναριακή ροή, η άψογη φωτογραφία, η δυναμική μουσική, οι ενδιαφέροντες συμβολισμοί που μας ‘κλείνουν το μάτι’ αλλά και οι ερμηνείες που κάνουν αίσθηση.
Φοβερή παραγωγή των Λάρι και Άντι Γουατσόφσκι.