2007, σε σκηνοθεσία Χανς Βάινγκαρτνερ με τους: Μόριτζ Μπλάιμπτροϊ, Έλσα Σουλτζ Γκάμπαρντ, Μίλαν Πέσελ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Rainer είναι ο εμπνευστής και δημιουργός άθλιων τηλεοπτικών σόου τα οποία όμως χαίρουν μεγάλης επιτυχίας στο τηλεοπτικό κοινό. Αηδιασμένος και ο ίδιος από τα τηλεοπτικά σκουπίδια που παράγει, θα έρθει η στιγμή που θα απαρνηθεί την επαγγελματική επιτυχία που του προσφέρουν και θα προκαλέσει τηλεοπτική επανάσταση.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στα άδυτα της τηλεοπτικής αλλοφροσύνης μας μεταφέρει το φιλμ του Χανς Βάινγκαρτνερ. Ο σκηνοθέτης εκθέτει ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοεπίγνωσης του ήρωά του, Rainer, ενός τηλεοπτικού παραγωγού που έχει αγγίξει με τη δουλειά του τα όρια της μέγιστης επιτυχίας και ταυτόχρονα βαρβάτου ευτελισμού του μέσου και της ανθρώπινης φύσης. Ο Rainer λοιπόν σε μια κρίση επίγνωσης δοκιμάζει συναισθήματα απόλυτης απογοήτευσης για την ουσία της δουλειάς του, που δεν είναι τίποτα περισσότερα από καλογυαλισμένα σκουπίδια που ικανοποιούν τα πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα και αποφασίζει να ξεκινήσει ο ίδιος μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω στην τηλεοπτική πραγματικότητα. Απέναντί του όμως θα βρεθούν οι δυνάμεις της τηλεοπτικής αγοράς που συνθλίβουν στο πέρασμά τους κάθε προσπάθεια στοιχειοθέτησης μιας ιδεολογίας πέρα αυτής που θεοποιεί την κατανάλωση και τα κέρδη. Όμορφα πρόσωπα, πολύ καλή κλιμάκωση ρυθμού και δυναμική σκηνοθεσία σε μια ταινία για τις αλήθειες και κυρίως τα ψέματα της τηλεοπτικής πραγματικότητας που όλοι μας λίγο ως πολύ στηρίζουμε με τις επιδερμικές μας επιλογές.
Σε μια Γερμανία που αποτελεί το κυριότερο παράδειγμα μιας φιλελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας, βλέπουμε την οργή για τον υπνωτισμό των πολιτών με χαμηλού επιπέδου τηλεοπτικά προγράμματα ,την καθοδήγηση τους μέσα από τα προϊόντα της και την προσπάθεια ανατροπής αυτής της κατάστασης. Το ερώτημα βέβαια παραμένει..το κοινό υπνωτίζεται από τα τηλεοπτικά προγράμματα που του προσφέρουν ή τα τηλεοπτικά προγράμματα αυτού του είδους είναι αυτά που ζητάει το ίδιο το κοινό;

Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Η νέα φτώχεια είναι αυτή που προωθείται από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν σπουδαία ντοκιμαντέρ και πολιτικά ρεπορτάζ, αλλά σταδιακά εξαφανίζονται. Ακόμη και τα κρατικά κανάλια δεν υπηρετούν τον σκοπό τους. Κυνηγάνε τα ποσοστά τηλεθέασης ακριβώς όπως και τα ιδιωτικά κανάλια, δίχως να έχουν λόγους να κάνουν κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να προβάλουν σαπουνόπερες στις καλύτερες ώρες και τις γερμανικές κινηματογραφικές ταινίες σε ώρες που το κοινό κοιμάται.

Ας κάνουμε τις αναγωγές μας λοιπόν και στη δική μας πραγματικότητα κι ας διεκδικήσουμε τελικά την τηλεόραση που θέλουμε.