1959, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τρυφώ με τους: Ζαν–Πιερ Λεό, Αλμπέρ Ρεμί, Κλερ Μοριέ, Γκάι Ντεκομπλέ, Πατρίκ Οφέι, Ντανιέλ Κοτιέ, Ζορζέτ Φλαμάτ, Φρανσουά Νοσέρ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αδιαφορία των γονιών του και η αυταρχική συμπεριφορά του σχολείου σπρώχνουν τον 13χρονο Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται τη θάλασσα, σε ένα ταξίδι φυγής στους δρόμους του Παρισιού.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο πρωτότυπος τίτλος της ήταν “faire les quatre cents coups” που σημαίνει να ζεις άγρια και ασυμβίβαστα. Σημασία που αποδίδει πολύ καλύτερα το νόημα της ταινίας και της ιστορίας του έφηβου Αντουάν. Μια ταινία ύμνος στην εφηβεία, τα πάθη και την αθωότητα της που την συνοδεύουν, που στρέφεται ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, χωρίς να καταλήγει στον εύκολο διδακτισμό και δίχως να κλείνεται σε κάποιο ιδεολογικό σχήμα.
Ο Τρυφώ εργαζόταν ακόμα ως κριτικός (έγραφε στο περιοδικό του Αντρέ Μπαζέν “Cahiers Du Cinema”) όταν απηύδησε με την κινηματογραφική παραγωγή της εποχής του, προτρέποντας το κοινό σε μια αποστροφή του λόγου του, να αρχίσει να σπάει τα καθίσματα όταν βλέπει μια άθλια ταινία. Τα “400 Χτυπήματα ” (η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ταινίας μεγάλου μήκους) διαθέτουν ακριβώς αυτό το πνεύμα ανατροπής. Την ίδια στιγμή που “χτυπούν” την ηθική της εποχής, καταφέρνουν να δώσουν ένα ακόμη “χτύπημα” σ’ έναν κινηματογράφο που από χρόνια είχε χάσει την έμπνευση του.
Ούτε μελοδράματα, ούτε καταγγελίες, ούτε μηνύματα πέρα από την διάσταση μεταξύ της κοινωνικής νόρμας–νέκρας και της ελευθερίας. Ερασιτέχνες ηθοποιοί-άνθρωποι που μιλάνε κανονικά κι αισθάνονται… σαν άνθρωποι κι όχι σαν χαρακτήρες ταινιών, φυσικά ντεκόρ, σκηνοθετική αμεσότητα και αυτοσχεδιαστική διάθεση αφήνουν πίσω τους μια ακαδημαϊκή αφηγηματική αγκύλωση δεκαετιών. Παράλληλα με μια αφοπλιστική κινηματογραφική χειρονομία ενώνουν το σελιλόιντ με την καθαρή ποίηση και την πικρή “αλήθεια εκεί έξω” με την κινηματογραφική απόλαυση.
Ένα αριστούργημα με καρδιά μικρού παιδιού και μυαλό ενήλικα, τιμά την παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού και αποτυπώνει όση ελευθερία δεν είχε χωρέσει ποτέ ξανά στην ασημένια οθόνη. Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών για μια από τις ταινίες που γέννησε τη νουβέλ βαγκ και επηρέασε ολόκληρο το μοντέρνο σινεμά.
Το μυστικό της τεράστιας απήχησης που βρήκε η ταινία;
Είναι η πρώτη που κοίταξε ένα παιδί στα μάτια, χωρίς να το λυπάται και να το ωραιοποιεί. Είναι αυτό που ο G. Bachelard ονομάζει ποιητική της ονειροπόλησης. Πράγματι, τα 400 χτυπήματα είναι ένα θαυμάσιο ποίημα που μας κάνει να αναγνωρίσουμε την παιδικότητα, το ζωντανό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής που είναι η κινητήριος δύναμη της επιθυμίας και της δημιουργίας.
Η αθέατη αυτή ιδιότητα είναι η γέφυρα που συνδέει τον άνθρωπο με την ελπίδα και το όνειρο. Σε μια κοινωνία που γεννά την καταπίεση, η μόνη διέξοδος είναι η ασυμβίβαστη εναντίωση σε κάθε μέσο πειθάρχησης..