2008, σε σκηνοθεσία Ούλι Έντελ, με τους Μαρτίνα Γκέντεκ, Μόριτζ Μπεμπτρό, Μπρούνο Γκαντζ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για την άνοδο και την πτώση της διαβόητης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που έδρασε στην Γερμανία ως τις αρχές των 1970. Φονικές βομβιστικές επιθέσεις απειλούν την εύθραυστη γερμανική δημοκρατία, τη δεκαετία του ‘70 . Μια ομάδα ανταρτών, με αρχηγούς τον Αντρέας Μπάαντερ και την Ούλρικε Μάινχοφ, έχουν ξεκινήσει ένοπλη μυστική επανάσταση εναντίον ενός νέου είδους φασισμού που αναδύεται: του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που υποστηρίζεται από τις γερμανικές κυβερνήσεις. Με στόχο μια πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία, η επαναστατική ομάδα γίνεται όλο και πιο απάνθρωπη, ενώ στο βάθος υπάρχει ένας άνθρωπος που την κατανοεί: ο επικεφαλής των γερμανικών αστυνομικών δυνάμεων.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι αντιδράσεις ήταν δεδομένες, κι ο αναβρασμός στο εσωτερικό της Γερμανίας υπήρξε μεγάλος. Άλλωστε, είναι δύσκολη η απόφαση να γυρίσεις σε ταινία το σχηματισμό, τη δράση και την πτώση της RAF, μιας οργάνωσης που έκανε την «ένοπλη πάλη» παντιέρα, χύνοντας αίμα άφθονο. Όπως και να έχει η απόφαση πάρθηκε από τους Γερμανούς παραγωγούς των ταινιών “Το πείραμα” και “Οι ζωές των άλλων”. Ο γερόλυκος Ούλι Έντελ, σκηνοθέτης των εμβληματικών ταινιών της δεκαετίας του 1980 “Κριστιάν Φ. – Πόρνη στα 13 για ναρκωτικά” και “Τελευταία έξοδος στο Μπρούκλιν”, ανέλαβε να γυρίσει μια βιογραφία δράσης, που να επικεντρώνεται στις σχέσεις των μελών της RAF και στον τρόπο όπου αυτή η «παρέα» έδρασε.
Το πολιτικό σχόλιο είναι ισχνό. Κι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων κάπως επιφανειακή, πάντοτε όσον αφορά την πολιτική τους σκέψη και απόφαση. Όλα βέβαια περιλαμβάνονται στη στάση ουδετερότητας των παραγωγών, οι οποίοι δεν ήθελαν ούτε να ηρωοποιήσουν τους τρομοκράτες, ούτε όμως να τους πολεμήσουν.
Βέβαια, η ουδέτερη στάση του Έντελ γεννάει ηθικά και ιδεολογικά ερωτήματα, με ποικίλες απαντήσεις. Κάνοντας ένα τρομοκρατικό έπος, 30 χρόνια μάλιστα μετά τα γεγονότα, πρέπει να έχεις έτοιμη και μια άποψη. Ο εγκέφαλος είναι λογικό ό,τι μετά από εκρήξεις βομβών, πυροβολισμούς και έντονη δράση, ηθική ελευθεριότητα κ.α., δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει, επακριβώς, το μήνυμα της τελευταίας στιγμής. Ειδικά ένας νέος, που βράζει το αίμα του για δράση, δεν θα καταλάβει, καν, ότι ειπώθηκε η ματαιότητα του ένοπλου επαναστατικού αγώνα. Δεν θα καταλάβει ότι ειπώθηκε η χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας από τα εκάστοτε καθεστώτα. Μάλιστα, οι Αμερικανοί μπορεί να αντιληφτούν όλη την ταινία σαν «τιμωρία της τρομοκρατίας», χάνοντας την αληθινή εικόνα, που συνδέει τη σημερινή, ανεξέλικτη τρομοκρατία με άκρως ύποπτες, επί της κατεύθυνσης τους, πράξεις..