1959, σε σκηνοθεσία Αλέν Ρενέ, με τους Εμανουέλ Ριβά, Ειτζι Οκάντα, Μπερνάρ Φρεσόν, Στέλλα Ντασάς, Πιερ Μπαρμπό
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι Αύγουστος του 1957 στη Χιροσίμα. Μια νεαρή Γαλλίδα που έχει έρθει να γυρίσει μια ταινία με θέμα την ειρήνη γνωρίζει έναν Ιάπωνα την παραμονή της επιστροφής της στην πατρίδα της. Για ένα εικοσιτετράωρο θα ζήσουν μαζί μια ερωτική ιστορία. Εκείνη δεν ξέρει τίποτα για αυτόν, δεν μπορούν να μιλήσουν για το δράμα της Χιροσίμα, αλλά του διηγείται αυτά που έζησε στη Νεβέρ, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που αγαπούσε έναν γερμανό στρατιώτη που σκοτώθηκε.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Αλέν Ρενέ ξεκινάει την καριέρα του από πολύ νωρίς, σε ηλικία 12 ετών, γυρίζοντας τις πρώτες μικρού μήκους δουλειές του και στη συνέχεια, μετά από μερικές επιτυχημένες σκηνοθεσίες, μεταξύ των οποίων και το φιλμ ‘Η νύχτα και η καταχνιά’ το 1956, μας χαρίζει την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, ‘Χιροσίμα, αγάπη μου’, το 1959. Η επιτυχία της είναι μεγάλη, το σκηνοθετικό του ταλέντο συναντά την καταξίωση.
Η ταινία βασίζεται εξ ολοκλήρου πάνω στην ανάκληση της μνήμης, ακολουθώντας τα δαιδαλώδη μονοπάτια της και σ΄ αυτό ακριβώς οφείλεται η μορφική της ανακολουθία και οι αφηγηματικές της παρεκκλίσεις. Με κλειδί τη λέξη «θυμάμαι», η οποία ανοίγει τις πύλες της μνήμης και του παρελθόντος χρόνου, η ταινία επαναφέρει στο παρόν, μέσα από τη εφήμερη ερωτική συνάντηση της γαλλίδας με τον ιάπωνα, τραυματικές αναμνήσεις από την εποχή του πολέμου: από τη δική της τραυματική εμπειρία στο Νεβέρ και από το πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα, με χρήση επικαίρων της εποχής. Η αφήγηση με λυρισμό μεγάλης έντασης και δραματική δύναμη, μετακινείται διαρκώς από το ατομικό στο συλλογικό δράμα, σε μια συγκλονιστική οπτικό-ακουστική σύνθεση. Πώς να ξεχάσεις τη θαυμάσια, μαυρόασπρη φωτογραφία των Σασά Βιερνί (στις σκηνές στη Γαλλία) και του Μιτσίο Τακαχάσι (στις σκηνές στην Ιαπωνία); Την υποβλητική μουσική των Ζωρζ Ντελρί και Τζιοβάνι Φούσκο;
Ο έρωτας απελευθερώνει βαθιά κρυμμένες εικόνες και συναισθήματα, φέρνοντας κοντά τους δύο εραστές και ταυτόχρονα αναδεικνύοντας την υπαρξιακή και πολιτισμική απόσταση που τους χωρίζει. Η ρευστότητα του χρόνου και η υποκειμενικότητα της μνήμης, αποτελούν τον δραματικό άξονα αυτής της αριστουργηματικής ταινίας, καθιστώντας τη θέασή της –κάθε φορά- μια ανεπανάληπτη κινηματογραφική εμπειρία.
Μια ταινία-σταθμός της νουβέλ βαγκ. Η συνάντηση του Ρενέ με τη Μαργκερίτ Ντιράς (έγραψε το σενάριο) έδωσε ένα αξέχαστο φιλμικό ποίημα, με διαλόγους που άφησαν εποχή, ενώ ο τρόπος που προσεγγίζεται το έγκλημα της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα παραμένει ακόμα και σήμερα μάθημα σε στρατευμένους κινηματογραφιστές. Πριν απ’ όλα όμως η ταινία είναι η υπέροχη ιστορία ενός έρωτα..
Εσύ δεν είδες τίποτα στη Χιροσίμα ;