1968, σε σκηνοθεσία του Τζον Κασσαβέτη, με τους Τζίνα Ρόουλαντς, Τζον Μάρλεϊ, Λιν Κάρλιν και Σέιμουρ Κασέλ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι η ιστορία της Μαρίας και του Ρίτσαρντ, που βλέπουν το γάμο τους να διαλύεται, μετά από δεκατέσσερα χρόνια κοινής ζωής. Τρομαγμένοι και οι δύο, γιατί η νιότη έχει περάσει και ανίκανοι για μια ουσιαστική επικοινωνία, ψάχνουν μακριά ο ένας από τον άλλο διεξόδους, για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, να ανακαλύψουν και να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους. Στο βάθος, όμως, και οι δυο φοβούνται την οριστική ρήξη, που θα οδηγήσει στη διάλυση και στο τέλος της σχέσης τους

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο διάσημος Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης αναλύει την απομόνωση του ανθρώπου και πώς αυτή αντανακλάται και εκφράζεται στη σύγχρονη νεύρωση.
Τα προσωπικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά οδηγούν σταδιακά καθέναν από τους ηθοποιούς του να μεταβάλλεται σε ένα αντιφατικό, σύνθετο και πολυεπίπεδο άτομο. Σαν να πρόκειται για θεατρικό έργο, ακολουθώντας μια αλληλουχία μη-γεγονότων, ξεσπασμάτων, καταστάσεων περισυλλογής και εκ νέου ξεσπασμάτων, σκηνοθετεί τις ανεξέλεγκτες ψυχολογικές διαρθρώσεις ηθοποιών σε ρόλο ενηλίκων που πληγώνονται και πληγώνουν.
Στα Πρόσωπα δίνεται η εντύπωση ότι κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός, αλλά στην πραγματικότητα η ταινία βασίζεται σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο. Καταφέρνει όμως και βγάζει από τους ηθοποιούς του έναν αυθορμητισμό και μια αυθεντικότητα κόντρα στα στερεότυπα του εμπορικού σινεμά. Ο Κασσαβέτης λατρεύει τον ηθοποιό και τον καταγράφει μοναδικά.
Η επαφή του φακού με το ασπρόμαυρο καρέ του προσώπου μιας αιώνιας γυναίκας η οποία διαθλάται και αποτυπώνει τις ψυχολογικές της διακυμάνσεις στο πρόσωπο μίας μοιραίας παρουσίας όπως αυτή της Τζίνα Ρόουλαντς, με την ένταση και την ουσιαστική δύναμη των συγκρατημένων συναισθημάτων. Είναι αυτή η μορφή απλώς ποθητή; Είναι ένα αρχέγονα θηλυκό κύμα αμφισβήτησης το οποίο βλέπει και δεν βλέπει το παιχνίδι που από καταβολής χρόνου ουσιαστικά εμπλέκει την ίδια την ύπαρξη σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση με τον εαυτό της;