1998, σε σκηνοθεσία Γκάι Ρίτσι με τους: Βίνι Τζόουνς, Στινγκ, Ντέξτερ Φλέτσερ, Νικ Μόραν, Τζέισον Φλέμινγκ, Τζέισον Στέιθαμ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Για να ξεχρεώσει ένα χαρτοπαικτικό χρέος, ο Έντι και η παρέα του ληστεύουν μια συμμορία, η οποία μόλις έκλεψε ένα κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, κι επιχειρούν να διαθέσουν τα κλεμμένα ναρκωτικά σε μια άλλη συμμορία, αγνοώντας ότι της ανήκουν. Στο κομφούζιο που θα δημιουργήσουν, αρκετές λονδρέζικες συμμορίες θα αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Φρέσκια, αστεία, απολαυστική, μοντέρνα, προκλητική. Ο μόλις τριαντάχρονος -τότε- σκηνοθέτης της, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις κινηματογράφου- η ταινία αποτέλεσε το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλους μήκους- φλερτάρει με όλα τα κινηματογραφικά κλασικά κολπάκια, slow motion, still image, υποκειμενικά “τρελά” πλάνα, τα χρησιμοποιεί όλα κατά κόρον, όπως κάθε πρωτάρης του είδους, και ευφραίνει τα μάτια και τα ώτα.
Οι ήρωες του, δεν είναι υπεράνθρωποι, αντίθετα έχουν πολλές αδυναμίες που τους εμποδίζουν να φτάσουν στους στόχους τους. Ο Ρίτσι δομεί τους δικούς του χαρακτήρες σχεδόν από το μηδέν, κάτι που τους κάνει πιο ενδιαφέροντες.
Οι δεύτερες διηγήσεις μέσα στην ταινία είναι τόσο πολλές, που δεν περιγράφονται. Η δράση είναι καταιγιστική, γεμάτη κωμικές στιγμές που αποφορτίζουν την ένταση και οι εξελίξεις είναι απολαυστικά ανατρεπτικές, πολυεπίπεδες και καθόλου αφελείς. Ισορροπεί ανάμεσα στη βία, που ποτέ δεν γίνεται ηδονοβλεπτική (όπως στον Ταραντίνο για παράδειγμα, με τον οποίο τον συνέκριναν), και προτείνει την αγγλική, πάντα στο βάθος ειρωνική, αντιμετώπιση των πραγμάτων, χωρίς αμερικανικές ηθικολογίες.
Σεναριογράφος ο ίδιος ο Γκάι Ρίτσι, που αποκαλύπτει πτυχές από τη ζωή του λονδρέζικου υποκόσμου.
Η χρήση της μουσικής, τόσο της πρωτότυπης όσο και γνωστών κομματιών της αγγλικής μουσικής σκηνής, είναι αδύνατον να μη μας δημιουργήσει μειδίαμα. Σε συνδυασμό με την ευστοχία της φωτογραφίας μπαίνουμε στο κλίμα και νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στην Αγγλία των 90ς.