2008, σε σκηνοθεσία Στίβεν Ντάλντρι με τους: Κέιτ Γουίνσλετ, Ντέιβιντ Κρος, Ρέιφ Φάινς, Μπρούνο Γκανζ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο 15χρονος Μάικλ ερωτεύεται την κατά πολύ μεγαλύτερή του Χάννα. Η σχέση τους όμως θα διακοπεί απότομα, καθώς εκείνη θα εξαφανιστεί ξαφνικά. Οκτώ χρόνια αργότερα, ως φοιτητής της νομικής, ο Μάικλ θ’ αναγνωρίσει τη Χάννα ως κατηγορούμενη σε δίκη για εγκλήματα πολέμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Γιατί πρόκειται για αλληγορικό ιστορικό δράμα που εκμεταλλεύεται δημιουργικά το μυθιστόρημα “Διαβάζοντας στη Χάννα” του Μπέρναρντ Σλινκ κι επιβεβαιώνει τη δραματουργική κι αφηγηματική ικανότητα του Στίβεν Ντάλντρι (“Οι Ώρες”).
Γιατί παραμένει νωπό στην ατμόσφαιρα το ιδιαιτέρως τραυματικό χάρισμα των Άντονι Μινγκέλα και Σίντνεϋ Πόλλακ στην αφήγηση του συναισθήματος. Αμφότεροι βρίσκονται στην παραγωγή της ταινίας, η οποία και αφιερώνεται στην μνήμη τους.
Γιατί ή δικαιοσύνη είναι αντιπερισπασμός, όπως μας λέει ο συμφοιτητής του Κρος και χάρις στην ευστροφία και τον ορθολογικό κυνισμό του, υπογραμμίζει εύστοχα τον πραγματολογικό ορισμό της. Ένας αντιπερισπασμός, σαν να θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη του εαυτού της. Η δικαιοσύνη λοιπόν καθρεφτίζεται και εδώ ως ένα εργαλείο στα χέρια των δυνατών, των κυβερνήσεων. Μια δικαιοσύνη που εξαντλεί τη σκληρότητα της σε ανήμπορους ανθρώπους, απαλλάσσοντας εκείνους, τους “χειροδύναμους”, που φέρουν το βαρύτερο φορτίο. Και η Κέιτ Γουίνσλετ είναι ο κατ` εξοχήν ορισμός της αδύναμης γυναίκας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, που με την παραδειγματική τιμωρία του, θα χαρίσει στους πραγματικούς υπαίτιους (όπως πολιτικοί, κυβερνήτες, διοικητές) την ελευθερία, αλλά και θα διατηρήσει την αμόλυντη φήμη τους.
Γιατί ένα σύμπλεγμα αναστολών, φόβων, καταπιεσμένων συναισθημάτων και ντροπής δεν επιτρέπουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κοινό εγκόσμιο βίο.
Γιατί ο Στίβεν Ντάλντρι δεν ενδιαφέρεται για τη διαφυγή του ατόμου απ` τον ίδιο του τον εαυτό. Αντιθέτως. Η αγάπη υποβόσκει πάντα, μέσα στα συντετριμμένα συναισθήματα, μέσα στις καταπιεσμένες επιθυμίες. Σαν ένα γιγάντιο πέπλο που καλύπτει το άτομο. Ένα γιγάντιο πέπλο, που μέσα απ` τις κατασπαρακτικές του ιδιότητες δύναται να αναμορφώνει. Καταλυτική η παρουσία του Ρέιφ Φάινς.
Γιατί αυτή η αγάπη σε συνδυασμό με την Τέχνη, που αποθεώνεται διαρκώς εντός της ταινίας, θα γίνουν τελικά το επιούσιο άγγιγμα στο εσωτερικό της Κέιτ Γουίνσλετ. Η οποία πλέον, μέσα απ` τον διαρκώς επίπονο εσωτερισμό, θα χειραφετηθεί απ` το παρελθόν της. Επιτυγχάνοντας την καθαρτική συγχώρεση. Όχι απ` τους άλλους, όχι απ` τον εαυτό της, αλλά απ` τον ίδιο το θεατή. Ολοκληρώνοντας την ταύτιση της Τέχνης με την αγάπη..η Τέχνη ως πρότυπο εξανθρωπισμού. Ας μην ξεχάσουμε σ’αυτό το σημείο τις καθηλωτικές μουσικές του Νίκο Μούλι που συνυπογράφουν και συνακολουθούν την συναισθηματικότητα της ταινίας.
Γιατί η αγάπη στο σύμπαν της ταινίας αυτής, είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Να ριζώσει βαθιά στην καρδιά και να ξεριζώσει το παρελθόν απ` τη μαυρίλα. Μέσα στο ίδιο το άτομο, να ξεριζώσει το ίδιο το άτομο. Αυτή που ισούται με πόνο αβάσταχτο για το ίδιο το υποκείμενο. Ο Ντέιβιντ Κρος έχει δηλώσει “όσο αγαπάς υποφέρεις” στοχεύοντας ευθέως στον κέντρο του συναισθήματος. Η μάλλον όχι του συναισθήματος. Η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, είναι κάθαρση.
Γιατί να τη δεις είπες;