1994, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον με τους: Τζόνι Ντεπ, Μάρτιν Λαντάου, Μπιλ Μάρει, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Πατρίσια Αρκέτ, Λίζα Μαρί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι κωμικοτραγικές απόπειρες του ατάλαντου αλλά πεισματάρη σκηνοθέτη Εντ Γουντ να κάνει ταινίες στο Χόλυγουντ του 50 και η φιλία του με τον Μπέλα Λουγκόζι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο “χειρότερος σκηνοθέτης του κόσμου” σύμφωνα με τους ιστορικούς του κινηματογράφου. Μέσα στη δεκαετία του 50, ο Edward D. Wood, Jr γύρισε ταινίες που σήμερα χαρακτηρίζονται παρωδίες (χωρίς όμως ο ίδιος να έχει εξ’ αρχής τέτοια πρόθεση), ταινίες που αρνούνται βασικούς κανόνες της σκηνοθεσίας, που αδιαφορούν για τις συμβάσεις της κινηματογραφικής τεχνικής, που χαρακτηρίζονται από την συσσώρευση «κλισέ». Ταινίες γεμάτες «ορθογραφικά και συντακτικά» λάθη, οι οποίες ακριβώς λόγω των προηγουμένων διασώθηκαν από την φθορά του χρόνου.
Βετεράνος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Εντ Γουντ, ήταν ένας δηλωμένος ετεροφυλόφιλος τραβεστί -σε αφηγήσεις του ανέφερε ότι πολεμούσε φορώντας κάτω από την στρατιωτική στολή, γυναικεία εσώρουχα. Με θητεία στους πεζοναύτες ισχυριζόταν ότι συμμετείχε στη σημαντική μάχη του Guadalcanal φορώντας σουτιέν.
Η είσοδος του στο Χόλλυγουντ τις αρχές της δεκαετίας του 50, συμπίπτει με την πληθωρική παραγωγή των exploitation films (ταινίες σε είδη όπως Ε.Φ., θρίλερ, τρόμου ή ψευτοεπιστημονικά ντοκιμαντέρ γυρισμένες με αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος).
Το πρότυπο του Edward D. Wood, Jr στη σκηνοθεσία ήταν ο Όρσον Γουέλς, του οποίου τη φιλοδοξία και το πάθος για ταινίες θαύμαζε. Ισχυριζόταν ότι εξαιρουμένου του Γουέλς ήταν ο μοναδικός που ταυτόχρονα ήταν σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός στις ταινίες του. Αν και αυτό συνέβαινε μάλλον λόγω της ένδειας και της οικονομικής στενότητας.
Ο Τιμ Μπάρτον, φανατικός θεατής των ταινιών του, θα γυρίσει 24 χρόνια μετά τον θάνατο του, τη ζωή του σε ταινία. Σ’ αυτή επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του Εντ Γουντ με τον Μπέλα Λουγκόζι. Ο σκηνοθέτης, εδώ, μας δίνει μια ταινία που καταρρίπτει τον μύθο και την ιδεολογία του Χόλυγουντ. Ο Εντ Γουντ είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος με πάθος και αγάπη για τον κινηματογράφο και κυρίως με όρεξη για δουλειά. Κι όμως, δεν καταφέρνει να πετύχει. Αντίθετα απ’ ότι μας διδάσκει ο αμερικανικός κινηματογράφος επί δεκαετίες, το αμερικανικό όνειρο ούτε ζει ούτε βασιλεύει.
Μέσα στην ιστορία του κινηματογράφου ο Εντ Γουντ είναι μια μοναδική και χαρακτηριστική περίπτωση, ένα παράδειγμα του ότι η αιωνιότητα δεν κερδίζεται μόνο διαμέσου του ωραίου και υψηλού, αλλά και μέσα από το ταπεινό και το άσχημο.