2007, σε σκηνοθεσία Σον Πεν με τους: Έμιλ Χερς, Χαλ Χόλμπρουκ, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Η περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και οι συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες, μια παρακαταθήκη γνώσης και σοφίας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το “ Into the Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονου Κρίστοφερ Μακάντελς, ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Ντοστογιέφσκι, Θορώ, Έμερσον και Τζακ Λόντον, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κάτι σαν “υπερ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του.
Εμφανώς συγκινημένος, ο Σον Πεν φτιάχνει μια ταινία, ίσως η καλύτερή του ως σκηνοθέτης, δυνατή ωδή στην wanderlust (υπερβολική αγάπη για ταξίδια), το ανθρώπινο θάρρος και τόλμη η οποία αναζωογονεί και τονώνει το είδος των road movies. Μαζί με τον κινηματογραφιστή Ερίκ Γκωτιέ (ο οποίος έχει γυρίσει ακόμα μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ταινία, του ταξιδιού ενός νέου ανθρώπου, το “ The Motorcycle Diaries”), οπτικοποιεί το, βασισμένο στην ιστορία του Μακάντελς, βιβλίο τουΤζον Κρακάουερ του 1998, δίνοντας του επικές διαστάσεις.
Καθοδηγούμενο από τα τραγούδια του Έντι Βέντερ, και από τις διάσπαρτες συναντήσεις του Κρις με διάφορους χαρακτήρες, το φιλμ διατηρεί μια σταθερή αίσθηση χαράς και ανακάλυψης, και δίνει με ευκρινή, σαφή τρόπο, τη χαρά του ταξιδιού.
Ατμοσφαιρική είναι μια ταινία όταν τα πύρινα ηλιοβασιλέματα που δε χορταίνεις να χαζεύεις, αποτελούν το κινηματογραφικό σκηνικό μιας – όπως λέει ο ήρωας στην ταινία – ομορφιάς από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει.
Ποιητική είναι μια ταινία όταν κάθε της πλάνο, κάθε της φράση, κάθε αποτύπωση συναισθημάτων αγγίζει χορδές προσωπικές, όταν οι αλήθειες για τις οποίες μιλά διαρκώς ο ήρωας με αξιοζήλευτο νεανικό πάθος γίνονται και δικές σου αλήθειες.
Ανθρώπινη είναι μια ταινία όταν καταφέρνει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο τόσο κινηματογραφικά ανεπιτήδευτο.
Όλοι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι έρχονται σαν σκιές και φεύγουν το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθαν αφήνοντας όμως τόσο πολλά πίσω τους έτσι που στο τέλος, το αναπόφευκτο , το λυτρωτικό τέλος, την απόλυτη λάμψη της ψυχής, τους βλέπεις πάλι εκεί γιατί τελικά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…
Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν την μοιράζεσαι… λέει σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας ο πρωταγωνιστής βλέποντας τον σκληρό ήλιο της Αλάσκας να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα .