2006, σε σκηνοθεσία Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με τους: Ιβάνα Μπακέρο, Σέρζι Λόπεζ, Αριάντνα Τζιλ, Νταγκ Τζόουνς, Μαριμπέλ Βερντού
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ισπανία, 1944: το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Κάρμεν, που πρόσφατα ξαναπαντρεύτηκε, μετακομίζει με την κόρη της Οφηλία, στο σπίτι του καινούριου της συζύγου Βιδάλ, λοχαγό στον στρατό του δικτάτορα Φράνκο. Μην μπορώντας να αντέξει εύκολα την καινούρια της ζωή, το νεαρό κορίτσι ψάχνει να βρει καταφύγιο σε έναν μυστηριώδη λαβύρινθο, που ανακαλύπτει δίπλα στο νέο της σπίτι. Ο Πάνας, ο φρουρός του, ένα μαγικό πλάσμα, της αποκαλύπτει ότι είναι η χαμένη από καιρό πριγκίπισσα του μυθικού αυτού βασιλείου. Για να βρει την αλήθεια, η Οφηλία πρέπει να φέρει εις πέρας τρεις επικίνδυνες αποστολές, αποστολές που δεν μοιάζουν σε τίποτα με ό,τι έχει αντιμετωπίσει ως τώρα στη ζωή της.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Οφηλία είναι ένα μοναχικό και ονειροπόλο κορίτσι που ζει με τη μητέρα της και τον πατριό της, έναν αξιωματικό του στρατού επιφορτισμένο να ‘καθαρίσει’ την περιοχή από τους επαναστάτες. Μέσα στη μοναξιά της, δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο με φανταστικά πλάσματα, μυστικές αποστολές και κρυμμένα πεπρωμένα… Με τη μεταπολεμική ατμόσφαιρα να κυριαρχεί γύρω της, η μικρή Οφηλία οφείλει να συμβιβαστεί με τον αληθινό κόσμο των άλλων, έστω κι αν πρέπει να επινοήσει τα δικά της όνειρα, τα δικά της σύμβολα, τους δικούς της μύθους.
Ο λάτρης και δεξιοτέχνης του φανταστικού είδους Γκιγιέρμο ντελ Τόρο υπογράφει ένα παραμύθι αυστηρά για μεγάλους..έτσι διαστρέφει την αθώα “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”, με φόντο την σπαραγμένη από τον εμφύλιο Ισπανία του ’40. Ρεαλισμός που πατά γερά στη μαγεία ή μαγεία καλά ριζωμένη στον ρεαλισμό; Μάλλον όταν το υπερφυσικό συναντά την πολιτική αλληγορία, τη φαντασμαγορία των ειδικών εφέ και την ομολογουμένως αχαλίνωτη φαντασία του ντελ Τόρο..
Ταξιδιάρικη και μαγευτική όμως είναι και η μουσική. Εκεί που χρειάζεται υποτονική κι εκεί που χρειάζεται δυναμική και τρομακτική. Ανατριχιαστική είναι η μελωδία του νανουρίσματος.
Η φωτογραφία της ταινίας στηρίζεται στη λεπτομέρεια χαρίζοντας μας μία ιδιάζουσα στην ομορφιά δημιουργία. Η διαχείριση του Ντελ Τόρο στο ξεμπλέξιμο του μίτου της υπόθεσης είναι παθιασμένη και πλήρης σε συμβολισμούς. Όλη η ματαιότητα της βίαιης ανθρώπινης φύσης καλά κρυμμένη σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου συντροφιά με αρχέγονες παραδόσεις και ξεχασμένες θρησκείες. Ένα αλληγορικό παραμύθι που παίζει έξυπνα με τις έννοιες της ελευθερίας και του ονείρου σε μια ταραγμένη από τον πόλεμο Ισπανία.
Ενδεικτικά, η επιλογή του Πάνα ως το πρόσωπο που τείνει χείρα λύτρωσης στην Οφηλία αντιπαλεύεται μία κατεστημένη άποψη για το αμαρτωλό παρελθόν του μυθικού αυτού όντος. Στο όνειρο όμως αυτό, το τόσο ακατάλληλο για ένα μικρό κορίτσι, υπάρχει ελπίδα, αυτή ακριβώς που στη γνώριμη πραγματικότητα του πολέμου έχει χαθεί. Είναι επομένως ενδιαφέρον που αποτολμάται ένα τέτοιο ταίριασμα ακόμα και σε αντιπαράθεση με την αρρωστημένη κατάσταση ενός εμφυλίου σπαραγμού.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης:
Για εμένα, ο φασισμός αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και για αυτόν τον λόγο είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους.
Επειδή ο φασισμός είναι πάνω από όλα μία μορφή διαστροφής της αθωότητας, και, άρα, της παιδικότητας… Ο φασισμός αντιπροσωπεύει με κάποιους τρόπους τον θάνατο της ψυχής, καθώς σε αναγκάζει να κάνεις βασανιστικές επιλογές και αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στις ψυχές όλων όσων τον υφίστανται. Επομένως, το αληθινό ‘τέρας’ στην ταινία είναι ο Λοχαγός Βιδάλ, που τον υποδύεται ο Σέρζι Λόπεζ. Ένα πολύ αληθινό τέρας σε σχέση με αυτά που παραφυλάνε στον λαβύρινθο. Ο φασισμός σε καταναλώνει, εκατοστό το εκατοστό, όχι απαραίτητα σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά..