Ιστορίες Παπουτσιών

2002, σε σκηνοθεσία Ραμόν Σαλασάρ με τους: Άντζελα Μολίνα, Νάγια Νίμρι, Αντόνια Σαν Χουάν, Βικτόρια Πένια, Μόνικα Σερβέρα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι ιστορίες πέντε γυναικών στη Μαδρίτη, που η ζωή τους διέρχεται από συναισθηματική κρίση και δοκιμασία και που, κατά παράδοξο τρόπο, έχουν κοινό σημείο αναφοράς τα πόδια και τα παπούτσιά τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα παπούτσια πέντε γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, διηγούνται τις ιστορίες τους. Η σκληρή Adela με την πλατυποδία, μια μεσήλικη γυναίκα είναι διευθύντρια σε οίκο ανοχής και αναγκασμένη να φροντίζει την καθυστερημένη κόρη της. Η αθώα Anita με τα αθλητικά παπούτσια, μια γυναίκα παγιδευμένη στο μυαλό ενός παιδιού, ερωτεύεται και αναζητά τρόπους να εκφραστεί. Η εύθραυστη Leire με τα κλεμμένα παπούτσια είναι πωλήτρια σε μπουτίκ παπουτσιών την ημέρα και χορεύτρια σε κλαμπ τη νύχτα. Η δυναμική Mari Carmen με τις παντόφλες, έχασε τον άνθρωπο της ζωής της πολύ γρήγορα και έμεινε να φροντίζει τα παιδιά του οδηγώντας ταξί. Η πλούσια Isabel που αγοράζει πάντα παπούτσια μικρότερα από το νούμερό της βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ανιαρή ζωή δίνοντας διαρκή μάχη με τον σύζυγό της.
Μια ενδιαφέρουσα ταινία από τον 29χρονο τότε Ισπανό σκηνοθέτη Ραμόν Σαλασάρ που κινείται στα όρια του Αλμαδοβαριανού χάους. Ο σκηνοθέτης απέσπασε 47 διεθνή βραβεία για την πρώτη του ταινία μικρού μήκους και οι Ιστορίες Παπουτσιών είναι η πρώτη του προσπάθεια μεγάλου μήκους. Μαζί του έχει μια δυνατή ισπανική αρμάδα ηθοποιών: Αντόνια Σαν Χουάν (Όλα για τη Μητέρα μου), Νάγια Νίμρι (Πριν Πέσει η Νύχτα, Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου, Ανοιξε τα Μάτια), Άντζελα Μολίνα (Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου, Καυτή Σάρκα), Μόνικα Σερβέρα (Hongos), Βικτόρια Πένια (Όμορφη Ζωή).
Την ζωή μας την οργανώνουμε πρώτα με μεγάλες πέτρες (Piedras ο ισπανικός τίτλος), όπως είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια και η δουλειά. Αργότερα προσθέτουμε μικρότερες πέτρες που αντιπροσωπεύουν τις μικρότερες ανάγκες μας. Αν κάνουμε το αντίστροφο δεν θα έχουμε χώρο για τις μεγάλες πέτρες.
Έτσι και οι 5 πρωταγωνίστριες για να καταφέρουν να βρουν αυτό που η κάθε μια τους ψάχνει ώστε να ηρεμήσει η ψυχή τους, θα πρέπει πρώτα να αποβάλουν όλα τα άχρηστα πράγματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους ή ακόμα χειρότερα στα παπούτσια τους!
Leire : «…Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία, μια μεγάλη δικαιολογία. Είναι μια δικαιολογία για να ζεις. Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε. Τι δύσκολο, να δεχτείς ότι δεν θα γίνεις αυτό που ήθελες ποτέ, να μην ελπίζεις καν… Θέλω, θέλω, θέλω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη και να ευτυχίσουν όσοι είναι γύρω μου. Αυτό ήθελα πάντα.. »

ΥΓ: Δες την για να ξαναβρείς τον εαυτό σου.