2008, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λιούμετ με τους: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ίθαν Χοκ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μαρίζα Τομέι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ακόμα και το πιο απλό σχέδιο μπορεί να πάει στραβά, όταν η τύχη δε σε θέλει… Δύο αδέρφια, που χρειάζονται απεγνωσμένα χρήματα, ο ένας για τη διατροφή της γυναίκας του και κάποια χρέη και ο άλλος για να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας του ανάπηρου γιου του, αλλά και να αγοράσει στη γυναίκα του το σπίτι που ονειρεύεται τα τελευταία χρόνια, αποφασίζουν να οργανώσουν την τέλεια – κατά αυτούς – ληστεία. Μία ληστεία, που σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα γίνει χωρίς όπλα, χωρίς βία, χωρίς θύματα. Στόχος, το κοσμηματοπωλείο του πατέρα τους. Το στραβοπάτημα του ενός όμως, είναι αρχή για μία σειρά από αναποδιές, με τραγικά αποτελέσματα για όλα τα μέλη της οικογένειας..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Με κέντρο βάρους τη μέρα της ληστείας, το χρονικό κομμάτι που αποκαλούμε παρόν, ο Σίντνεϊ Λιούμετ επικαλείται τη λογική του flashback για να περιγράψει με δεξιοτεχνία και χωρίς φθηνούς συναισθηματισμούς τις ζωές των Άντυ και Χανκ, δύο αδερφών αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους οι οποίοι θεωρούν ότι το μόνο που χρειάζονται τη δεδομένη στιγμή για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους είναι ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό. Όλα γίνονται για ένα μικρό κομματάκι ευτυχίας, μια απόδραση από την ασήκωτη πραγματικότητα. Μεσοαστικές και μικροαστικές συνήθειες και σκέψεις αποκτούν μια δολοφονική υφή.
Ο “βετεράνος” Λιούμετ εμπνέεται από το αρχέτυπο δίπολο έγκλημα και τιμωρία και μας χαρίζει μια συγκλονιστική ταινία, που και παρακολουθείται με έντονο ενδιαφέρον και σε καλεί να πάρεις θέση κάθε στιγμή στα διλήμματα, που σου θέτει.
Όλα στην ταινία κυλούν σαν τους δείκτες ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού. Με σκηνοθεσία εντυπωσιακή η διαβολική κάμερα του σκηνοθέτη αποτυπώνει όλα τα συναισθήματα, αιχμαλωτίζει όλα τα βλέμματα, τη λάμψη σε κάθε ελπίδα διαφυγής, το σκοτάδι απόγνωσης και φόβου όταν οι διέξοδοι στενεύουν. Παράλληλα με την υπέρβαση της γραμμικής αφήγησης της ιστορίας και με τη διαδοχική εστίαση στο πως τη βιώνουν οι ήρωές του, όταν υιοθετεί τη δική τους οπτική γωνιά, ο Λιούμετ καταφέρνει να μετατρέψει αυτό που παρακολουθούμε σε ένα πολυεπίπεδο δράμα, που βαθμιαία και κλιμακωτά ξεσκεπάζονται όλες οι πτυχές του (προφανώς γιατί έτσι ερμηνεύονται καλύτερα τα κίνητρα και οι συμπεριφορές).
Είναι μια ταινία, που εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις φωτίζοντας μια προβληματική οικογένεια (κατεξοχήν αγαπημένο κινηματογραφικό θέμα), και, που σε αιφνιδιάζει εκεί ακριβώς που λες ότι έβγαλες ασφαλή συμπεράσματα.

“May you have food and raiment, a soft pillow for your head; may you be 40 years in heaven, before the devil knows you`re dead.”