1991, σε σκηνοθεσία Κριστόφ Κισλόφσκι με τους: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Σαντρίν Ντιμάς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο γυναίκες που έχουν το ίδιο πρόσωπο και μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη. Η Βερόνικα μένει στην Κρακοβία και η Βερονίκ στο Κλερμόν Φεράν κι έχουν το ίδιο πάθος για τη μουσική, την ίδια μοναχική αύρα και το ίδιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η μία διαισθάνεται την ύπαρξη της άλλης σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, νιώθοντας ότι δεν είναι μόνη σε αυτόν τον κόσμο. Η κατάρρευση της Βερόνικα κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου όμως αλλάζει ριζικά τις ισορροπίες αυτής της αμφίδρομης σχέσης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία ξεκινάει με μια εκπληκτική σε σύλληψη σεναριακή ιδέα:
Το πνεύμα μιας γυναίκας είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο σώματα, που ανήκουν σε δύο κορίτσια ίδιας ηλικίας, χωρίς κανένα συγγενικό δεσμό, τα οποία μάλιστα είναι διαφορετικής εθνικότητας. Η Βερόνικα, που ζει στην Πολωνία, και η Βερονίκ, που ζει στη Γαλλία, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ κι όμως είναι όμοιες στο πρόσωπο και στο χαρακτήρα, μοιράζονται την ίδια κλίση για τη μουσική, είναι κατεξοχήν μοναχικές υπάρξεις και έχουν την ίδια καρδιακή πάθηση. Παρά τη μοναξιά τους, ωστόσο, δεν αισθάνονται μόνες, γιατί νιώθουν ότι η μια συντροφεύει την άλλη και της μεταβιβάζει τις εμπειρίες, τη φρόνηση, τα συναισθήματα.
Αν υπάρχει κάποια χρυσή τομή στο σινεμά της Πολωνίας (κι αν μπορούμε έτσι απλοϊκά να μιλάμε για «Πολωνούς σκηνοθέτες», όταν οι επιφανέστεροι από αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους προς αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας), τότε ο Κισλόφσκι μπορεί κάλλιστα να σταθεί πάνω σε αυτή τη νοητή ευθεία.
Κατόρθωσε να μην προδώσει το κινηματογραφικό μέσο χάριν πολιτικών μηνυμάτων, να αναζητήσει αλήθειες που ξεκινούν από τα βιώματά του στην Πολωνία αλλά απλώνονται πως αμέτρητες άλλες κατευθύνσεις και να τα χωρέσει όλα κάτω από την ομπρέλα ενός αυθεντικού κινηματογραφικού ύφους. Ένας στοχαστής κι ένας φιλόσοφος περισσότερο παρά ένας τεχνίτης του σινεμά, ο Κισλόφσκι αγνόησε τις δυτικές νόρμες και έστρεψε τον φακό του στην ουσία της ύλης κι από εκεί σε χιλιάδες αόρατες ψυχές.
Η βασική ιδέα του διπλού που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego  όπως έχει χρησιμοποιηθεί από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού. Γι’ αυτό και ο Κισλόφσκι χρησιμοποιεί έντονα το διφορούμενο και τον υπαινιγμό: αφενός για να στηρίξει τον δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου, για να σχολιάσει τις άπειρες δυνατότητες της ύπαρξης.
Όλες οι ταινίες του διατρέχονται από ηθικά διλλήματα που αναγκάζουν τους ήρωες τους να αγωνιούν για την ύπαρξή τους, να θέλουν να κατακτήσουν την εσωτερική αλήθεια για τον εαυτό τους, να επιδιώκουν να «γίνουν αυτό που είναι».
Αν η ψυχή είναι αυτή η άπιαστη ουσία που αναμένει στο Καθαρτήριο, ο Κισλόφσκι προσπαθεί να κινηματογραφήσει αυτό ακριβώς το πεδίο, βομβαρδίζοντας το με ηθικά διλήμματα, που υποχρεώνουν τους ήρωες να πάρουν αποφάσεις ηθικής τάξης και να σκεφτούν για και γύρω από τον εαυτό τους και την ζωή τους.