1991, σε σκηνοθεσία αφών Κοέν με τους: Τζον Τορτούρο, Τζον Γκούντμαν, Τζούντι Ντέιβις, Μάικλ Λέρνερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας ανερχόμενος συγγραφέας έρχεται στο Χόλιγουντ για να δουλέψει ως σεναριογράφος, αλλά δεν έχει καμιά έμπνευση, ως τη στιγμή που μπλέκεται σε μια σκοτεινή ιστορία φόνου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Άραγε στους πόσους βαθμούς καίγεται το ανθρώπινο μυαλό, όταν προσπαθεί να αποδράσει προς μια ειδυλλιακή παραλία;

Σε αυτό το ερώτημα απαντούν ο Τζόελ και ο Ιθαν Κοέν, με μια από τις πιο «καυτές» ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, ένα ιδρωμένο φιλμ νουάρ για το τι σημαίνει να είσαι παγιδευμένος μέσα στις εμμονές, τις φοβίες και την φιλοδοξία σου, ενώνοντας το τζαζ καλοκαίρι των 40s με τον Φραντς Κάφκα και τον Ρόμαν Πολάνσκι με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ σε μια φλεγόμενη από αυθεντικότητα και σινεφίλ αναφορές υπερβολή για όλα όσα ορίζουν τη μεγάλη «κάψα» της δημιουργίας.

Ο φόβος του Μπάρτον Φινκ να μεταβληθεί σε φoρμαλιστή συγγραφέα ξεκομμένο από την πραγματικότητα ισχύει απόλυτα για τους ίδιους τους αδελφούς Κοέν, που επιδίδονται σ’ ένα πραγματικά εντυπωσιακό παιχνίδι φορμαλιστικής σκηνοθεσίας, με αναφορές στον Μπέκετ και τον Μπόρχες, αλλά και τον Ουέλς, τον Μπουνιουέλ, τον Λιντς ή τον Κιούμπρικ.

Το πρόβλημα του Μπάρτον Φινκ – που λειτουργεί εκτός των άλλων και ως διαχρονικός καθρέφτης ενός πάντοτε υπαρκτού μέρους της εκάστοτε καλλιτεχνικής και διανοητικής ελίτ – είναι πως αντλεί από τον τυποποιημένο στοχασμό του μια πλασματική βεβαιότητα: ότι παράγει θέατρο για τον κοινό άνθρωπο, τον άνθρωπο της εργατικής τάξης, και κυρίως με αφορμή αυτόν. Και το ιδεώδες μιας τέχνης που αναβλύζει από την επώδυνη ενδοψυχική διαπάλη του δραματουργού είναι που ενισχύει αυτήν την σοσιαλιστική ψευδαίσθηση του Φινκ. Αυτό είναι και το ουσιαστικό πρόβλημα του πρωταγωνιστή : η υποκρισία του.
Αγνοεί μέσα στον εγωκεντρισμό του τον πραγματικό άνθρωπο για τον οποίο θέλει να μιλήσει, αγνοεί τον Τσάρλι του Τζον Γκούντμαν που πασχίζει να του πει τις καθημερινές του ιστορίες. Αγνοεί εν ολίγοις το «κολύμπι» στα νερά της πραγματικής ανθρώπινης επαφής στο όνομα της μελέτης στείρων κανόνων «κολυμβήσεως».

Δηκτικό σχόλιο στη λειτουργία του χολιγουντιανού συστήματος, άπειροι συμβολισμοί ανοιχτοί σε κάθε είδους ερμηνεία, εκπληκτική ατμόσφαιρα, μεγάλες ερμηνείες, κορυφαία σκηνοθεσία. Σατυρικό, παιχνιδιάρικο, υπαρξιστικό, ένα μικρό αριστούργημα οι εικόνες του οποίου μένουν αποτυπωμένες στη μνήμη.

«Μερικές φορές κάνει τόση ζέστη που θέλω να βγω από το σώμα μου.»