Το δωμάτιο του γιου μου

2001, σε σκηνοθεσία του Νάνι Μορέτι, με Νάνι Μορέτι, Λάουρα Μοράντε, Τζασμίν Τρίνκα, Τζιουζέπε Σανφελίτσε, Σίλβιο Ορλάντο 

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας ψυχαναλυτής, τυπικός μεσοαστός οικογενειάρχης, χάνει το γιο του σε ατύχημα, βουλιάζει κάτω από το βάρος αυτού του αναπάντεχου και αμετάκλητου γεγονότος, αλλά μετά από το πρώτο σοκ προσπαθεί να συνέλθει και να ξαναβρεί την επαφή με τους ασθενείς και την οικογένειά του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το συναισθηματικό γολγοθά μιας οικογένειας που επιτυγχάνει – ή αποτυγχάνει – να διαχειριστεί τον ξαφνικό θάνατο του έφηβου γιου και αδελφού, παρουσιάζει με ανθρωπιά και αυθεντική συγκίνηση ο Ιταλός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι σε μια ταινία που δίκαια κατέκτησε το Χρυσό Φοίνικα το 2001, κερδίζοντας εξίσου την αγάπη του κοινού.
Ο Τζιοβάνι είναι ένας ψυχολόγος σε μια παραλιακή πόλη της Ιταλίας. Στην δουλειά του έρχεται αντιμέτωπος με κάθε λογής πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς του. Η προσωπική του ζωή, ωστόσο, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στο γραφείο του, διέπεται από ηρεμία.
Μέχρι τη στιγμή που ο γιος του πεθαίνει σε ατύχημα. Η ζωή όλων των μελών της οικογένειας, ξαφνικά αλλάζει… Αρχικά βουλιάζουν κάτω από το βάρος του αναπάντεχου και αμετάκλητου γεγονότος.
Σταδιακά, εξερχόμενοι από το σοκ, προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να έρθουν και πάλι σε επαφή με τους δεσμούς αγάπης που τους συνδέουν. Θα τα καταφέρουν;
Ταινία πένθους; Περισσότερο ταινία επιβίωσης και ανασυγκρότησης μιας οικογένειας σε αποσύνθεση.
Ταινία, επίσης, θυσίας. Ο ήρωας σταματά να ασκεί το επάγγελμα του ψυχαναλυτή, όχι μόνο γιατί δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει τους ασθενείς του, αλλά γιατί βλέπει την απόφασή του αυτή ως πράξη θυσίας, ως οφειλή προς τον γιο του ο οποίος χάθηκε εν ώρα δουλειάς, ως εσωτερική επιβεβαίωση ότι θα τον τιμά μέσα από αυτήν τη ριζική πράξη, που σημαίνει το τέλος της μέχρι τότε επαγγελματικής – και όχι μόνο – ζωής του.
Δίχως συναισθηματικές ευκολίες ο Νάνι Μορέτι συνθέτει με βιωματική πειστικότητα ένα ψυχόδραμα ουσίας και βάθους, περισσότερο για τη ζωή παρά για το θάνατο.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *