2003, σε  σκηνοθεσία Γκαμπριέλε Σαλβατόρες, με τους: Τζιουζέπε Κριστιάνο, Ματία Ντι Πιέρο, Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιχόν, Ντιέγκο Αμπανταντουόνο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο εννιάχρονος Μικέλε, εκεί που παίζει στην ύπαιθρο της ιταλικής επαρχίας, ανακαλύπτει στον πάτο μιας καλά κρυμμένης τρύπας και δεμένο με αλυσίδες τον επίσης μικρό και κατατρομαγμένο Φιλίππο. Από ποιον; Και γιατί; Καταλαβαίνοντας ότι κάτι συμβαίνει με τους συγχωριανούς του και ίσως και με τους γονείς του, προσπαθεί να βοηθήσει τον Φιλίππο χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Γκαμπριέλε Σαλβατόρες σκηνοθετεί το Εγώ δε φοβάμαι, μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νικολό Αμανίτι, δώδεκα χρόνια μετά το βραβευμένο πρώτο του φιλμ Mediterraneo (με τη Βάνα Μπάρμπα).
Οι σεναριογράφοι Νικολό Αμανίτι και η Φρανσέσκα Μαρτσιάνο παρουσιάζουν την παιδική ηλικία σαν συνώνυμο της αθωότητας και αφέλειας και αποφεύγουν εύστοχα να δημιουργήσουν ένα ακόμα συνηθισμένο θρίλερ με ήρωες παιδιά (ή παιδιά ήρωες).
Βασικό πλεονέκτημα της ταινίας είναι ότι παρά τη νεαρή ηλικία των πρωταγωνιστών της αποφεύγει τους πολλούς συναισθηματισμούς και προσπαθεί να στηριχτεί στο σασπένς και την αγωνία κινούμενη προς την κατηγορία των ταινιών θρίλερ. Σε αυτό βοηθούν οι νεαροί πρωταγωνιστές και κυρίως ο Τζιουζέπε Κριστιάνο (Μικέλε), που χωρίς προηγούμενη κινηματογραφική εμπειρία τα καταφέρνουν μια χαρά αποδίδοντας ρεαλιστικά και χωρίς υπερβολές τους ρόλους τους.
Η υπέροχη φωτογραφία του Ιτάλο Πετριτσόνε συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε να δημιουργηθεί η αντίθεση ανάμεσα στην ειδυλλιακή θερινή μεσογειακή εξοχή, όπου η ζωή κυλά σε ήρεμους ρυθμούς και τα πάντα λαμποκοπάνε κάτω από το δυνατό ήλιο, και την αήθη στάση των ντόπιων χωρικών, που δε διστάζουν να προκαλέσουν τόσο πόνο σε ένα μικρό παιδί και στην οικογένειά του, για να μειώσουν κάπως τη φτώχεια του Ιταλικού νότου. Λογαριάζουν όμως χωρίς το Μικέλε, που θα μεγαλώσει απότομα, μολονότι 9 ετών μόνο, για να ανατρέψει τα σχέδιά τους.
Η διαδικασία της ενηλικίωσης και οι στιγμές εκείνες που η παιδική αθωότητα δίνει τη θέση της στην παραδοχή της σκληρής και δυσάρεστης πραγματικότητας.

(Το Io Non Ho Paura συμμετείχε επίσημα στο φεστιβάλ του Βερολίνου 2003 και – με τις αδυναμίες του – αποτελεί ένα καλό σημάδι της πορείας προς την ωριμότητα της νέας γενιάς του Ιταλικού κινηματογράφου).