2004, σε σκηνοθεσία Μπαχμάν Γκομπαντί, με τους: Σοράν Εμπραχίμ, Χιρς Φέισαλ, Αβάζ Λατίφ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Κουρδιστάν, στα σύνορα μεταξύ Ιράν και Τουρκίας, τις παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, ο δεκατριάχρονος Σοράν είναι γνωστός ως «Δορυφορικός», για την εγκατάσταση πιάτων και κεραιών στα τοπικά χωριά αναζητώντας νέα για τον Σαντάμ. Είναι ο αρχηγός των παιδιών, που τα οργανώνει να κάνουν την επικίνδυνη αλλά αναγκαία δουλειά των ναρκαλιευτών.  Τότε ερωτεύεται μια μικρή ορφανή, ένα κορίτσι με θλιμμένο πρόσωπο που περιπλανιέται με τον αδελφό της, ο οποίος φαίνεται να έχει το χάρισμα της προφητείας. Τα αδέλφια έχουν υπό την προστασία τους ένα τρίχρονο παιδάκι, του οποίου οι δεσμοί με τα δύο αδέλφια γίνονται γνωστοί όταν αποκαλύπτεται η ανείπωτη, σκληρή αλήθεια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μετά το «Μεθυσμένα Άλογα» ο ιρανός σκηνοθέτης Μπαχμάν Γκομπαντί μας χαρίζει άλλη μια συγκλονιστική ταινία. Επικεντρώνεται σε μια ομάδα παιδιών που αγωνίζονται να επιβιώσουν στο Κουρδιστάν, μια χώρα που επισήμως δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στην ψυχή των Κούρδων προσφύγων. Έχοντας για πρωταγωνιστές αποκλειστικά ερασιτέχνες και μάλιστα παιδιά που πράγματι είναι Κούρδοι πρόσφυγες, καταφέρνει ένα θαυμαστό αποτέλεσμα που δύσκολα θα αφήσει το θεατή ασυγκίνητο. Η μικρή Αγκρίν, ένα από τα πιο εκφραστικά και μελαγχολικά πρόσωπα που έχουμε δει στο σινεμά, πιστεύει ότι θα λυτρωθεί από τους εφιάλτες του παρελθόντος, μόνο αν απαλλαχθεί από κάθε τι που της το θυμίζει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει τα πρόσωπα που αγαπά.
Πολλές είναι οι σκληρές σκηνές (κυρίως αυτές που αφορούν τον ακρωτηριασμό και την αυτοκτονία μικρών παιδιών) που πιέζουν συναισθηματικά το θεατή. Διάχυτη όμως είναι και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο όπως και η αίσθηση του χιούμορ.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της ποιητικής και συγκινητικής αυτής ταινίας είναι ότι παρότι βαθιά αντιπολεμική δεν εγκλωβίζεται στο κήρυγμα και στο φτηνό συναίσθημα.
Ο Γκομπαντί υπογράφει μια πολιτική ταινία χωρίς να καταφεύγει στην προπαγάνδα, κατακρίνοντας μάλιστα και τα δύο στρατόπεδα. Και τους ιρακινούς για τα έκτροπα που έκαναν, αλλά και τους αμερικάνους οι οποίοι τους είχαν υποσχεθεί βοήθεια, αλλά σύντομα έφυγαν αναζητώντας τον επόμενο στρατιωτικό τους στόχο. Και όλα αυτά σε ένα κόσμο που τα μεγαλύτερα θύματα είναι πάντα και τα πιο αθώα. Σε ένα κόσμο όπου ακόμα και τα παιδιά μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της στρατιωτικής κυριαρχίας. Αλλά και σε έναν κόσμο που κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες μπορεί να αποκαλύψει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Σε ένα κόσμο που ακόμα Και Οι Χελώνες Μπορούν Να Πετάξουν..