1990, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τους Τζόνι Ντεπ, Νταϊάν Γουίστ, Γουαιόνα Ράιντερ, Βίνσεντ Πράις
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα κάστρο ζούσε ένας εφευρέτης μαζί με τον Έντουαρντ, που ήταν το πιο σημαντικό δημιούργημά του. Παρά την ακαταμάχητη γοητεία του, ο Έντουαρντ δεν ήταν τέλειος. Ο αιφνίδιος θάνατος του δημιουργού του τον άφησε ημιτελή με κοφτερά ψαλίδια στη θέση των χεριών του. Ο Έντουάρντ ζούσε μόνος του στον πύργο μέχρι την ημέρα που μια κυρία τον πήρε στο σπίτι της. Και τότε αρχίζει η φανταστική περιπέτειά του στον κόσμο των μεγαλοαστών.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τιμ Μπάρτον ποτέ δεν έκρυψε την παιδική διάθεση που κρύβει μέσα στην ψυχή του. Πάντα έπαιζε με τα αισθήματα και τις ψευδαισθήσεις μας, με το υπαρκτό και το παραμυθένιο, που το ένα μέσα του κλείνει την αλήθεια και την μαγεία του άλλου, σαν ένα παζλ όπου τα κομμάτια του αλληλοσυμπληρώνονται. Οι ήρωές του, πάντα μοναχικοί και απόκοσμοι, με μια όψη που πολλές φορές άγγιξε την καρικατουρίστικη και όμως, τόσο τρυφερή παρά το απρόσιτο παρουσιαστικό που ίσως να μας κράταγε μακριά τους. Όλοι έχουν την μαγευτική γοητεία του, την γοητεία εκείνη που περικλύει το σκοτάδι, το ίδιο και ο Ψαλιδοχέρης.
Η ίδια η ιδέα για τον Ψαλιδοχέρη ξεκίνησε από μια ζωγραφιά που είχε κάνει ο Μπάρτον όταν ήταν έφηβος, μέσω της οποίας εξέφραζε τη μοναξιά και την αντικοινωνικότητα του. Το 1988, όταν ο σκηνοθέτης ετοίμαζε την ταινία «Σκαθαροζούμης» προσέλαβε την Κάρολιν Τόμσον για να γράψει το σενάριο της επόμενης ταινίας του..
Ο Ψαλιδοχέρης δεν είναι ένα τέρας, αλλά ένα άτυχο πλάσμα, που μοίρα του έμελλε να κάνει τη νύχτα και το σκοτάδι συντρόφους του. Δεν ήταν εκείνος που επέλεξε την τύχη του, αλλά η ίδια η μοίρα, που πολλές φορές παίζει εις βάρος μας παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που πολλές φορές μπορεί να μας αφήνουν να πορευόμαστε με μοναδικό σύμμαχο τη μοναξιά μας, όχι γιατί εμείς δεν αντέχουμε την διαφορετικότητά μας, αλλά οι άλλοι γύρω μας, που τρομάζουν και φοβούνται να μας προσεγγίσουν, να νιώσουν τι έχουμε μέσα μας. Ο Ψαλιδοχέρης έχει σάρκα, έχει αισθήματα και έχει και όνομα. Είναι ο Έντουαρντ, που δεν ήθελε, αλλά για τον δικό μας κόσμο έμελλε να είναι παράξενος.
Ο μεγαλύτερος παραμυθάς της μεγάλης οθόνης ζητά μόνο να ξαναγίνουμε παιδιά και να παρασυρθούμε από την μαγεία του σκοτεινού αυτού παραμυθιού. Ατμόσφαιρα εκπληκτική, μοντάζ αρκετά καλά προσεγμένο και μια μεγαλειώδης μουσική υπόκρουση από τον Ντάνι Έλφμαν συνθέτουν το πορτρέτο αυτής της μελαγχολικής ταινίας. Δώστε την ευκαιρία στον Έντουαρντ να σας ταξιδέψει στα βάθη της καρδιάς σας, να γνωρίσετε τον ίδιο σας τον εαυτό μέσα από αυτή την ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Και όσο άδικο και αν φανεί σε κάποιους το τέλος, είναι από εκείνα που μας έχει συνηθίσει ο Μπάρτον, γιατί ακόμα και τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end, όχι τουλάχιστον όπως θα το εννοούσαμε..
Γιατί, άραγε η ευτυχία βρίσκεται στο τέλος ή στη διαδρομή του ταξιδιού; Δύσκολο, ειδικά αν έχεις μάθει να τα θες όλα. Όμως τελικά, το πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και το γλυκόπικρο χαμόγελο που σου φέρνει στα χείλη ο λογισμός του. Γιατί ακόμα και αν δεν είσαι ο υπέρτατος νικητής, έχεις αποκομίσει το πιο σπουδαίο πράγμα. Μπορείς να αντιλαμβάνεσαι, να αισθάνεσαι, να κατανοείς, να συγχωρείς, να αγαπάς, να λες αντίο.