1975, σε σκηνοθεσία Μάριο Μονιτσέλι, με τους Ούγκο Τονιάτσι, Γκαστόνε Μόσκιν, Φιλίπ Νουαρέ, Όλγα Καρλάτου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Φλωρεντία. Ο δημοσιογράφος Περότσι, ο αρχιτέκτονας Mελάντρι, ο μπάρμαν Nέκι, ο χειρουργός Σασαρόλι και ο κόμης Mασέτι, πενηντάρηδες στην ηλικία αλλά σκανταλιάρικα παιδιά στην ψυχή και το πνεύμα, στήνουν φάρσες και κάνουν χοντρές πλάκες, αναζητώντας μια οριστικά χαμένη νιότη.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Χωρίς αμφιβολία, μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες όλων των εποχών. Ο Μάριο Μονιτσέλι, εν έτει 1975 φιλμάρει ένα τολμηρό αριστούργημα που διηγείται τις σκανδαλιές μιας παρέας πενηντάρηδων.
Σύνδρομο του Peter Pan στο πιο εξτρεμιστικό του, χοντράδες αλλά και μελαγχολία είναι τα χαρακτηριστικά της ταινίας του Μονιτσέλι, μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία που οδήγησε και σε δύο ακόμα sequel. Το φιλμ είναι βασισμένο σε μια σεναριακή ιδέα του Πιέτρο Τζέρμι, ο οποίος όμως απεβίωσε πριν τα γυρίσματα με την σκυτάλη να περνάει στο 60χρονο τότε Μονιτσέλι, που σύμφωνα με πολλούς είναι υπεύθυνος για την αλλαγή του κλίματος προς το φαρσέσκο. Η ταινία ισορροπεί με αξιοθαύμαστη ακρίβεια ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, στο κωμικό και στο τραγικό και η μουσική επένδυση ντύνει με τον πιο όμορφο τρόπο την ταινία.
Η άτακτη αυτή – αλλά με πινελιές τραγικότητας και πικρίας για το πέρασμα του χρόνου που κάνει τους ήρωές μας να φαντάζουν ακόμα πιο αφελείς από ότι είναι – κωμωδία, δεν στηρίζεται τόσο σε ένα σφιχτό σενάριο όσο στο αυθεντικό παρεΐστικο κλίμα μεταξύ των πρωταγωνιστών, που κάνει τους διαλόγους να μοιάζουν αυτοσχεδιασμένοι εκείνη τη στιγμή.
Ο Μονιτσέλι δεν μπλέκεται πολύ στα πόδια των πρωταγωνιστών του, απλά ακολουθώντας τους με την κάμερα αιχμαλωτίζει τις γνήσιες ερμηνείες τους.
Πολλοί κατηγόρησαν το φιλμ για απόλυτη κενότητα και μισογυνία. Κατά ένα μέρος οι κατηγορίες στέκουν. Οι γυναίκες στο σύμπαν του «Amici Miei» (ο ιταλικός τίτλος) είναι δύο ειδών: σύζυγοι, άρα ευθύνες προς αποφυγή ή πεταχτές νεαρές, για διασκέδαση. Αυτό που φαίνεται ότι διαφεύγει από κάποιους είναι ότι δεν πρόκειται για σεναριακή γενίκευση. Η πρωταγωνιστική πεντάδα χαρακτηρίζεται ξεκάθαρα από ένα συναίσθημα κυνισμού και μισανθρωπίας (όχι μόνο μισογυνίας)-τα σχέδια τους είναι η απάντηση σε όλους όσους τους περιτριγυρίζουν, ένοχοι του να είναι μια ζωή θύματα.
Οι χαρακτήρες του φιλμ ρίχνουν χαστούκια σε αγνώστους γιατί δεν έχουν το κουράγιο να τα ρίξουν στον εαυτό τους.
Πίσω από την ιστορία κρύβεται μια πικρή σάτιρα της αστικής κοινωνίας και των δομών της εξουσίας που τη στηρίζουν, με τρόπο που το «Εντιμότατοι φίλοι μου» αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της ιταλικής κωμωδίας, που στη δεκαετία του ’60 και μέχρι τα μέσα του ’70 δημιούργησε τη δική του «σχολή».