1960, σε σκηνοθεσία  Τζον Στέρτζες με τους: Γιουλ Μπρίνερ, Τζέιμς Κόμπερν, Στηβ Μακ Κουήν, Τσαρλς Μπρόνσον, Ρόμπερτ Βων, Μπραντ Ντέξτερ, Χορστ Μπούλτσολζ, Έλι Γουάλας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Επικό γουέστερν με επτά πιστολέρος που υπερασπίζονται ένα μεξικάνικο χωριό από ληστρικές επιδρομές..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Σ ένα σετ πλημμυρισμένο από τεστοστερόνη και με διάχυτο έναν ανδρικό ανταγωνισμό που όμως καθόλου δεν εμπόδισε την αγαστή συνεργασία και τη σφυρηλάτηση φιλικών σχέσεων, ο Στέρτζες, τελικός αποδέκτης της σκηνοθετικής ευθύνης, γυρίζει την αμερικανική εκδοχή του αριστουργήματος του Ακίρα Κουροσάβα, το 1954 , «Οι Επτά Σαμουράι».
Σε αντίθεση με ανάλογες προσπάθειες του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος, οι Υπέροχοι Επτά αποτελούν μία διασκευή άξια λόγου κυρίως γιατί ο σκηνοθέτης της κατάφερε να ενσωματώσει με επιτυχία στο western τους κώδικες τιμής που εξαίρονταν στην γιαπωνέζικη ταινία.
Ο ίδιος ο Κουροσάβα δεν έκρυψε την ικανοποίησή του με το αποτέλεσμα του “Magnificent Seven” (αγγλικός τίτλος). Άλλωστε συχνά δήλωνε ότι οι επτά σαμουράι του ήταν προϊόν των επιρροών που είχε δεχθεί από το αμερικανικό western.
Ο Στέρτζες γυρίζει μία ταινία που μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος των σκληρών και απέριττων spaghetti western του Λεόνε. Εγκαταλείπει τις μεγαλόπνοες φόρμες αφήγησης του Τζον Φορντ και του Χιούστον και εγκαινιάζει ένα νέο, ρεαλιστικό τρόπο αντιμετώπισης της αμφιλεγόμενης κοινωνίας της Άγριας Δύσης.
Έχοντας ένα εξαιρετικά σφιχτό σενάριο, των Γουόλτερ Νιούμαν και Γουίλιαμ Ρόμπερτς, ως εργαλείο, ο σκηνοθέτης μας αφηγείται με απόλυτο ρεαλισμό την ιστορία των επτά μισθοφόρων που κλήθηκαν από τους κατοίκους ενός μεξικανικού χωριού προκειμένου να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν μία συμμορία κλεφτών που με επικεφαλής τον Καλβέρα (κατά κόσμο Έλι Γουάλας) ρήμαζε τις προμήθειες τους καταδικάζοντας σύσσωμο το χωριό σε αφανισμό.
Ο Στέρτζες σκηνοθετεί μία ταινία δράσης και ηρωικών εξάρσεων χωρίς να παραμελεί την αγαπημένη του συνήθεια: να ρίχνει μία εξονυχιστική ματιά στις αθέατες πλευρές αυτής της κοινωνίας. Ο σκηνοθέτης διακρίνεται στην προσπάθειά του να αναλύσει την ψυχοσύνθεση 7 χαρακτήρων, να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις τους, να τους δώσει παρελθόν, να τονίσει την έλλειψη προοπτικών και κυρίως να προβάλλει τους στενούς δεσμούς που προκύπτουν ανάμεσα σε ανθρώπους που αντικρίζουν καθημερινά τον θάνατο κατάματα.
Με μία πραγματικά εντυπωσιακή οικονομία λόγου, καταφέρνει να σκιαγραφήσει και τους 7 με τέτοιο τρόπο ώστε όταν καλούνται να πάρουν την σημαντική απόφαση της επιστροφής ή μη στο χωριό – σκηνή κορύφωσης- ξέρουμε πολύ καλά τι θα κάνει ο καθένας και κυρίως για ποιο λόγο θα το κάνει. Τα κίνητρά τους μας είναι οικεία η ποιότητα του κάθε χαρακτήρα ανεξήγητα γνωστή.
Είναι σαφές και αυταπόδεικτο ότι ο σκηνοθέτη θέλει να απομυθοποιήσει την γοητεία των «φτωχών και μόνων καουμπόηδων» που δεν εξαρτώνται από κανένα και βρίσκονται στην διάθεση οποιουδήποτε πληρώνει καλά (ή όχι και τόσο καλά). Φωτίζει σκληρά την αληθινή τους ζωή αυτήν που τους καταδικάζει στην αποξένωση και στη μοναξιά, που τους καταντά απόκληρους μίας κοινωνίας η οποία τους αναζητά όταν τους χρειάζεται, αρνείται όμως να τους ενσωματώσει ότι την χρειάζονται αυτοί..