2003, σε σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον, με τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Τζέσικα Λανγκ, Ελένα Μπόναμ Κάρτερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντάνυ ΝτεΒίτο, Μπίλι Κράνταπ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Γνωστός αλλά και αγαπητός στο περιβάλλον του ως μεγάλος μυθοπλάστης, ο Έντουαρντ Μπλουμ, αν και βρίσκεται στη δύση της ζωής του, επιμένει να αφηγείται φανταστικές ιστορίες. Ο απόμακρος όμως γιος του, ο Γουίλ, δεν μπορεί να διακρίνει το αληθινό βίωμα από τον μύθο και προσπαθεί, λίγο πριν από το τέλος, να βρει την αλήθεια πίσω από τις αφηγήσεις του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ψαράδες -μεταξύ άλλων- φημίζονται για την ικανότητά τους στο ψέμα. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης για την ιστορία που διηγείται ο Τιμ Μπάρτον με το Big Fish. Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Γουάλας, περιγράφει την προσπάθεια ενός γιου, να καταλάβει την πραγματική ζωή του πατέρα του.
Πρόκειται ίσως για την πιο mainstream δημιουργία του Μπάρτον που διατηρεί όμως αρκετά σουρεαλιστικά και ‘μαγικά’ στοιχεία. Ποιος άλλος θα μπορούσε να δώσει τόσο παραστατικά μια σύγχρονη ιστορία με γίγαντες, μάγισσες, ακροβάτες τσίρκου και πόλεις χαμένες στους βάλτους. Όπως ξέρουμε από το μέχρι τώρα έργο του, είναι ένας καταπληκτικός παραμυθάς. Αυτή την τέχνη του να αφηγείται και να σε κάνει να πιστεύεις ακόμη και τις πιο απίθανες ιστορίες τη θαυμάζουμε για μιαν ακόμη φορά σ’ αυτή του την ταινία. Οι σκηνές του, στημένες με ξεχωριστή φροντίδα, φωτογραφημένες με αγάπη από το διάσημο Γάλλο Φιλίπ Ρουσελό και με μουσική του Ντάνι Έλφμαν, θυμίζουν ταινίες, όπως «Ο μάγος του Οζ» και άλλα θαυμάσια ‘παραμύθια’ του Χόλυγουντ. Η φαντασία που μας παρουσιάζει έχει σε πολλές σκηνές τέτοια δύναμη κι ομορφιά που υπερισχύει της ίδιας της πραγματικότητας. «Τι όμως είναι πραγματικότητα;» διερωτάται ο σκηνοθέτης και μαζί του κι εμείς.
Μαζί με την ‘ξεχωριστή ματιά’ του Μπάρτον, στην ταινία δίνουν μεγάλη δύναμη οι πρωταγωνιστές της με πρώτους τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Άλμπερτ Φίνεϊ. Δεν υστερούν όμως οι Μπίλι Κράνταπ, Τζέσικα Λανγκ και ο ‘πολύς’  Ντάνυ ΝτεΒίτο.
Πάντως πέρα από το πρώτο επίπεδο της αφήγησης, ο Μπάρτον προσπαθεί να πει κάτι βαθύτερο και ταυτόχρονα απλό: ότι συχνά δεν έχει σημασία η αλήθεια αλλά ο τρόπος που τη διηγείσαι.
Σημασία έχει να απογειώνεις την καθημερινότητα με τη φαντασία..ζωή χωρίς καθημερινά θαύματα είναι ζωή κλεμμένη ή αλλιώς απλή επιβίωση, συντήρηση. Και το φιλμ του αντιστέκεται στην πεζή ζωή..