1983, σε σκηνοθεσία Φ. Φελίνι με τους: Φρέντι Τζόουνς, Μπάρμπαρα Τζέφορντ, Βίκτορ Πολέτι, Τζάνετ Σάμαν, Πίτερ Σελιέ, Νόρμα Γουέστ, Ελίζα Μαϊνάρντι, Φιορέντζο Σέρα, Πίνα Μπάους

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1914 το υπερωκεάνιο ‘Gloria N’ σαλπάρει από το λιμάνι της Νάπολης.
Ο τελικός προορισμός του πλοίου είναι το νησί Έρημος, όπου στη θάλασσα του θα σκορπιστεί η στάχτη μιας ντίβας της όπερας της Εντμέα Τέτουα. Με επιβάτες μεγιστάνες του πλούτου, πρίγκιπες, συγγραφείς και άλλες διασημότητες της εποχής. Όλοι ταξιδεύουν με ένα συγκεκριμένο σκοπό. Οι επιβάτες θα αναγκαστούν να δώσουν λίγο περισσότερη προσοχή σε μια ομάδα Σέρβων τσιγγάνων προσφύγων, που ο καπετάνιος μαζεύει από τη θάλασσα. Κάποιος δημοσιογράφος θα αναλάβει να καταγράψει τα γεγονότα αυτού του ταξιδιού.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια ξεχωριστή ταινία του Φελίνι με σαρκασμό χιούμορ και μια παλαβομάρα. Που οφείλεται στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών που θυμίζουν ήρωες τσίρκου. Γεμάτο φαντασία και ονειρικά στοιχεία φιλμ του Φελίνι, με ρυθμούς προβληματικούς σε μερικά σημεία φανερώνεται πως ο Φελίνι αγαπούσε τους καλλιτέχνες ακριβώς για τις ιδιοτροπίες τους και τις υπερβολές τους. Από αυτούς άντλησε και εμπνεύστηκε, μαζί με τις αυτοβιογραφικές του αναφορές, για να σκηνοθετήσει μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του.
Η δράση διεξάγεται κατά το 1914, γι αυτό και ο Φελίνι έπαιξε το παιχνίδι του ασπρόμαυρου βωβού κινηματογράφου με υπότιτλους στην εναρκτήρια σεκάνς, τα πρώτα 10 λεπτά της ταινίας δηλαδή, ενώ ο ήχος, οι διάλογοι και το χρώμα εμφανίζονται μόνον όταν το πλοίο σηκώνει άγκυρα. Αλλά και στη συνέχεια διασκεδάζει με το να μένει πιστός σε ορισμένα χαρακτηριστικά των παλιών βουβών ταινιών: ακίνητα πλάνα, κοφτός ρυθμός των κινήσεων και στο τέλος κλείσιμο του πλάνου με ίριδα.
Ο κόσμος της αριστοκρατίας, της όπερας και των τεχνών είναι ένας κόσμος εστέτ και απόμακρος, γεμάτος διαστροφές, και χλωμός από την παρακμή και την ασημαντότητα. Ξεπηδά από ένα ασπρόμαυρο και βουβό φιλμ του 1914, και όλοι αυτοί αποκτούν χρώμα και φωνή καθώς ανεβαίνουν στο πλοίο για να τελέσουν την κηδεία. Μόνο με τους πολιτικούς μεσάζοντες έναν γκροτέσκο ηλίθιο δούκα και την τυφλή φιλόδοξη αδελφή του, οι επιβάτες θα συνειδητοποιήσουν ότι, ακόμη και πάνω σε ένα τεράστιο πλοίο στη μέση του πελάγους, είναι αδύνατον να δραπετεύσουν από την ‘πραγματική’ πραγματικότητα. Η διαφορά του ενός περιβάλλοντος με το άλλο εντείνεται από τον ίδιο τον Φελίνι με μια σχεδόν σοκαριστική αποκάλυψη. Ενώ το πλοίο ταξιδεύει, η κάμερα απομακρύνεται για να δείξει ότι η θάλασσα που κυματίζει, δεν είναι παρά μερικά μέτρα πανί πάνω στην κινούμενη πλατφόρμα ενός στούντιο. Όλα είναι ψεύτικα, από το πλοίο μέχρι τη θάλασσα, όλα σκηνικά του Ντάντε Φερέτι, αλλά ο ψεύτικος τους κόσμος δεν παύει να είναι ένας χώρος ποίησης, και ο Φελίνι τους αγαπάει, κάτι που το δείχνει και η γλυκιά νοσταλγία στη μουσική του Νίνο Ρότα.
Ο κριτικός Αλμπέρτο Μοράβια γράφει..‘Αυτό που είναι εξαιρετικό, είναι η διαίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή κοινωνία της Μπελ Επόκ είχε αδειάσει από ανθρωπισμό, αφήνοντας μόνο ένα τεχνητό και εξαντλητικό φορμαλισμό. Το αποτέλεσμα ήταν μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε ένα συνεχές αλλά αξιολύπητο μελόδραμα’.