2000, σε σκηνοθεσία του Λαρς Φον Τρίερ, με τους Μπιορκ, Κατρίν Ντενέβ, Ντέιβιντ Μορς, Πίτερ Στορμάρε, Τζόελ Γκρέι, Κάρα Σέιμουρ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Σέλμα, μια Τσέχα μετανάστρια στις ΗΠΑ που χάνει σιγά σιγά το φως της εξαιτίας κάποιας κληρονομικής πάθησης, δουλεύει και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί στα μάτια και να μην έχει τη δική της τύχη. Όμως η μοίρα θα σταθεί σκληρή απέναντί της.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η νευρική κινηματογράφηση του Τρίερ προσδίδει αλήθεια και ζωντάνια βυθίζοντάς μας στην ζωή των πρωταγωνιστών. Το μιούζικαλ είναι ιδιοφυής προσθήκη σε αυτού του είδους την ταινία και μετατρέπει το μελό, σε σουρεαλιστικό παραμύθι με κοινωνικές προεκτάσεις, έντονους συναισθηματισμούς και εκκεντρικό χιούμορ. Αυτό κάνει την ταινία μοναδική και καθηλωτική. Αν συνηθίσεις τον γρήγορο ρυθμό της, σίγουρα οι αιθέριες μουσικές της Μπιορκ θα σε παρασύρουν σε έναν κόσμο ονειρικό που το κλάμα γίνεται γέλιο, η λύπη χαρά, η δυσκολία συμπόνια και συμπαράσταση, το άδικο ελπίδα, το σκοτάδι φως και ο «θάνατος» λύτρωση.
Η Σέλμα ξέρει πολύ καλά σε τι κόσμο ζει, δεν απελπίζεται όμως. Έχει αφοσιωθεί στον «σκοπό της» και κάνει τη ζωή μιούζικαλ «όπου τίποτα το φοβερό δεν μπορεί να σου συμβεί». Μεταμορφώνει έτσι τους ήχους των μηχανών στο εργοστάσιο, του τρένου, των βημάτων αλλά και τον ήχο της σιωπής σε μουσική. Μεταμορφώνει την κακομεταχείριση, την εκμετάλλευση και την πονηριά, σε αυταπάρνηση και αγάπη και οδηγείται μοιρολατρικά προς «το τέλος». Σε κάθε της τραγούδι όλα πλημμυρίζουν με συναίσθημα και φως και ξαφνικά στην παύση, προσγειωνόμαστε όλοι απότομα στην σοκαριστική πραγματικότητα ακόμα πιο ρεαλιστικά , ακόμα πιο ωμά. Ο Τρίερ χειρίζεται την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση σαν μεγάλος δημιουργός και αυξομειώνει τις εντάσεις εκεί και όπως ακριβώς χρειάζεται, ανεβάζοντας την αισθητική απόλαυση μέχρι να οδηγηθούμε στην αριστοτελική «κάθαρση» και να λυτρωθεί η ψυχή μας.
Ακόμα και όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν τελειώσει, η ελπίδα μπορεί να συνεχίζει να ανθίζει… μέσα από την αγάπη της Κάθυ ή Κβάλντα(Κατρίν Ντενέβ, που έδεσε με έναν υπέροχα αντισυμβατικό τρόπο με την Μπιορκ), του Τζεφ, της Μπρέντα, του Ώλντριτς Νόβυ, ως «δανεικού πατέρα» και τελευταία σανίδα σωτηρίας, την αγάπη της ίδιας της Σέλμα για τον γιο της Τζην.
Η αδικία και η εκμετάλλευση του αδύναμου, η εξουσία, η θανατική ποινή είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θέτει προς προβληματισμό ο Τρίερ.
Το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» είναι μια ταινία που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις. Σίγουρα οι κριτικοί στο Φεστιβάλ Καννών το 2000 την λάτρεψαν, αφού απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ η Μπιορκ κέρδισε τα πρώτο βραβείο γυναικείου ρόλου, με μια ερμηνεία αξεπέραστη.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα έργο τέχνης, μια ταινία υψηλής ποιότητας και αισθητικής αξίας, τεχνικά άψογη και πρωτοπόρα στο είδος της, δοσμένη με τον ανατρεπτικό τρόπο του Λαρς Φον Τρίερ. Αλλά πάνω από όλα, το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» είναι μια ταινία με ψυχή.
Και πράγματι μπορεί και μια δραματική ταινία να ξεκινάει με την «Μελωδία της Ευτυχίας».