2002, σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες με τους: Τομ Χανκς, Πολ Νιούμαν, Τζουντ Λο, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Στάνλεϊ Τούτσι, Τάιλερ Χέσλιν, Ντάνιελ Κρεγκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Σικάγο του 1930, ο Μάικλ Σάλιβαν, εκτελεστής της ιρλανδικής μαφίας και δεξί χέρι του “ευυπόληπτου” Τζον Ρούνι, προσπαθεί να σώσει το γιο του – μοναδικό επιζώντα από το σφαγιασμό της υπόλοιπης οικογένειάς του – και να εκδικηθεί τη συμμορία του αφεντικού του που ευθύνεται γι’ αυτό το έγκλημα.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Προσαρμοσμένη από το ομότιτλο κόμικ του Μαξ Άλαν Κόλλινς*, η ταινία έρχεται να επικυρώσει το ανώτερο καλλιτεχνικό αισθητήριο του δημιουργού της.  Το ρίσκο που παίρνει είναι μεγάλο, καθώς πραγματεύεται ένα θέμα πολυφορεμένο, (Gangsters, εποχή της ποτοαπαγόρευσης, στα 1931) προσγειώνοντας το έξυπνα στο terrain που παίζει καλύτερα ο Μέντες: Μια αλυσίδα οικογενειακών (με την στενή η την ευρεία έννοια) σχέσεων που καταλύεται, μπροστά στα μάτια ενός παιδιού που ενηλικιώνεται υπό τις τραγικότερες συνθήκες.
Όλα τα ποιοτικά στοιχεία που κάνουν μια ταινία υψηλής στάθμης είναι εκεί: Λεπτοδουλεμένοι καμβάδες χαρακτήρων, πλούσια κάδρα, υπέροχος φωτισμός, κοστούμια και χρώματα που υποσημειώνουν την γκρίζα ζώνη όπου κινούνται συναισθηματικά οι ήρωες. Η φωτογραφία είναι πλαστικότατη, συνεπικουρουμένη από ένα εκπληκτικό editing. Η μουσική κάνει αισθητή την παρουσία της, υποστηρίζοντας το ιρλανδέζικο αίμα που κυλά στις φλέβες του πρωταγωνιστή.
Ο Χανκς, το καλό παιδί του Αμερικάνικου Κινηματογράφου, επιλέγει ένα χαρακτήρα πιο σκοτεινό και βίαιο, κατά βάθος όμως ανθρώπινο και τον ερμηνεύει όπως πάντα με την ίδια ικανότητα και δεξιοτεχνία. Ο Νιούμαν είναι στο στοιχείο του, στιβαρός, γεμίζει την οθόνη με το στίγμα της γριάς αλεπούς που ζει μόνο μέσα από το κακό. Υπάρχουν στιγμές που η μοχθηρότητα εκτονώνεται σε ανατινάξεις ανθρωπιάς και ρήσεις του τύπου “None of us will see heaven” στοιχείο που δίνει μια ξεχωριστή πινελιά στο ρόλο του. Ο Τζουντ Λο, που υποδύεται ένα νοσηρό κυνηγό κεφαλών – κλειδί για την εξέλιξη της υπόθεσης, είναι θεαματικά πειστικός,
Οι σκούροι χρωματισμοί της νοσταλγίας και η ιδιαίτερα επιτυχημένη αναπαράσταση της δεκαετίας του ΄30 δημιουργούν ένα κόσμο αποπνικτικό και αφιλόξενο από τον οποίο οι ήρωες παλεύουν να ξεφύγουν. Τραγική ειρωνεία.. είναι στοιχεία που καθηλώνουν μπροστά στην οθόνη τους θεατές σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει, περισσότερο από το “Νονό”, κλασικά γουέστερν όπως “Οι ασυγχώρητοι” του Ίστγουντ ή “Το πέρασμα του Μίλερ” των αδερφών Κοέν, την άλλη θαυμάσια γκανγκστερική ταινία…

* Το βιβλίο λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, ενώ καταφέρνει να είναι πρωτότυπο , χωρίς μελοδραματισμούς και ηθικολογίες, όπου η οπερετική βία παίρνει μεταφυσικές -οντολογικές- διαστάσεις. Ο συγγραφέας, Μ. Α. Κόλινς, ειδικεύεται στη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Εδώ βάζει πραγματικά πρόσωπα της εποχής, όπως τον Νίτι, τον Έλιοτ Νες ή τον Αλ Καπόνε, να παίζουν ενεργό ρόλο στην εξέλιξη της μοίρας του Ο’Σάλιβαν και του γιου του. Άλλωστε και ο Λούνεϊ ήταν πραγματικά ο ηγέτης της Μαφίας του Ιλινόις. Εκτός από την πρόσφατη ιστορία της χώρας του, ο Κόλινς επηρεάστηκε κι από τα manga και κυρίως από το “Lone Wolf and Cub” του K. Koike. Σημαντική είναι η δουλειά και του εικονογράφου, Ρ. Π. Ράινερ, ο οποίος με τα ασπρόμαυρα σχέδιά του, εικονογραφεί την ιστορία με γρήγορα καρέ.