1945, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν με τους: Σίλια Τζόνσον, Τρέβορ Χάουαρντ, Σίρικ Ρέιμοντ, Στάνλεϊ Χόλογουεϊ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια νοικοκυρά κι ένας γιατρός γνωρίζονται στο σιδηροδρομικό σταθμό και αρχίζουν να συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα. Παντρεμένοι και οι δύο, αλλά ερωτευμένοι μεταξύ τους, προσπαθούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο την ιδιόρρυθμη, έντονη πλατωνική σχέση τους.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το σενάριο της ταινίας είναι διασκευή του θεατρικού μονόπρακτου του Νόελ Κάουαρντ “Still Life” (1936) ένα από τα δέκα που αποτελούν τον κύκλο “Tonight at 8:30”.
Ο Λιν πριν φέρει σε πέρας τα μεγαλεπήβολα σχέδια του, πριν μας προσφέρει κάποια από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά έπη όλων των εποχών (Ο Λώρενς της Αραβίας , Δόκτωρ Ζιβάγκο και Η γέφυρα του ποταμού Κβάι), καταπιάνεται με μια ιστορία ενός καταδικασμένου έρωτα και ασχολείται με τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του. Ανθρωποκεντρική η ταινία του αυτή, περιγράφει τη σύντομη συνάντηση σε ένα καφέ σιδηροδρομικού σταθμού ενός άντρα και μιας γυναίκας, σύζυγοι και γονείς αμφότεροι, οι οποίοι ερωτεύονται αμέσως και σχεδόν πλατωνικά. Περιγράφει έναν έρωτα που γεννιέται και πεθαίνει, καταδικασμένος από τη συμπεριφορά των φοβισμένων ηρώων του. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας του 40 η ταινία δε θα μπορούσε ποτέ να είναι διαχρονική.
Η αδυναμία τους να ρισκάρουν γι’ αυτό που επιθυμούν και υπό το φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος, επαναπαύονται στην σχεδόν αδιάφορη ζωή τους, προτάσσοντας τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Αντιλαμβάνονται ως λάθος τη γνωριμία τους και στο τέλος επιλέγουν να την καταστήσουν μια απλή ανάμνηση.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 1945 πριν το τέλος του πολέμου, οπότε έπρεπε να επιλεχθεί ένα πολυσύχναστος σταθμός μακριά από τις μεγάλες πόλεις προκειμένου να αποφευχθούν τα προβλήματα με τις διακοπές ρεύματος και τις υποχρεωτικές συσκοτίσεις. Έτσι επιλέχθηκαν ο σιδηροδρομικός σταθμός του Κάμφορθ στο Λάνκασαϊρ και μια διασταύρωση των σιδηροδρόμων του Λονδίνου, των Μίντλαντ και της Σκωτίας. Στις ανακοινώσεις στο σταθμό του τρένου ακούγεται ο ίδιος ο Νόελ Κάουαρντ.
Για μουσική της ταινίας, εκτός από τα μελωδικά σφυρίγματα των τρένων, ο Ντέιβιντ Λιν χρησιμοποίησε το Κονσέρτο για πιάνο Νο. 2 του Ραχμάνινοφ στην εκτέλεση της Αϊλίν Τζόις. Η μουσική ήταν μια επιλογή του Νόελ Κάουαρντ.
Η πρώτη επιλογή για το ρόλο του Δρ. Άλεκ Χάρβεϊ ήταν ο Ρότζερ Λάιβσι, αλλά όταν ο Ντέιβιντ Λιν είδε τον Τρέβορ Χάουαρντ σε αποσπάσματα από την ταινία “Ο δρόμος για τα αστέρια” (The Way to the Stars, 1945) αποφάσισε να του προτείνει το ρόλο. Εκείνη την εποχή ο Χάουαρντ ήταν ένας άσημος ηθοποιός που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό.
Ο Ντέιβιντ Λιν και ο Νόελ Κάουαρντ ήθελαν πάλι μετά τα “In Which We Serve” (1942) και “This Happy Breed” (1944) τη Σίλια Τζόνσον για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκείνη όμως μισούσε τη διαδικασία των γυρισμάτων και αρνιόταν με επιμονή. Χρειάστηκε να της διαβάσει ο ίδιος ο Κάουαρντ το ρόλο τον Οκτώβριο του 1944 ώστε να πειστεί να τον ερμηνεύσει.
Στην Μεγάλη Βρετανία η ταινία βγήκε στις αίθουσες σε μια εποχή όπου στο κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου οι “σύντομες συναντήσεις” ήταν συνηθισμένες και οι γυναίκες απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερη σεξουαλική και οικονομική ελευθερία από ότι στο παρελθόν.
Για τη ‘Σύντομη Συνάντηση’ ο Ντέιβιντ Λιν απέσπασε την πρώτη του υποψηφιότητα (από τις επτά συνολικά) για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Το 1999 αναδείχθηκε ως η δεύτερη καλύτερη Βρετανική ταινία όλων των εποχών σύμφωνα με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.