1992, σε σκηνοθεσία  Νιλ Τζόρνταν με τους: Στίβεν Ρία, Μιράντα Ρίτσαρντσον, Τζέι Ντάβιντσον, Φόρεστ Γουίτακερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα μέλος του ΙΡΑ παίρνει μέρος στην απαγωγή και τη δολοφονία ενός Βρετανού στρατιώτη και στη συνέχεια ερωτεύεται την παράξενη ερωμένη του νεκρού.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
1992: O Νιλ Τζόρνταν σκέφτεται να ονομάσει την νέα του ταινία «Η Γυναίκα του στρατιώτη» αλλά ο καλός του φίλος Στάνλεϋ Κιούμπρικ τον συμβουλεύει να αλλάξει τον τίτλο διότι συνήθως οι ταινίες με μιλιταριστικό ή θρησκευτικό τίτλο απωθούν και παραπλανούν το κοινό, οδηγώντας τις ταινίες σε οικονομική καταστροφή..ο Τζόρνταν λοιπόν δανείζεται τον τίτλο ενός βρετανικού ποπ τραγουδιού του Boy George. Και κάπως έτσι, γεννήθηκε μια ταινία ορόσημο, το «The Crying Game» (Το παιχνίδι των Λυγμών).
Αυτή η αριστουργηματική ταινία κάνει ό,τι ακριβώς έκανε το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Μας εμπλέκει σε μια ιστορία και ξαφνικά μας αποκαλύπτεται πως η ιστορία τελικά αφορά την ίδια στιγμή και κάτι άλλο.
Αποτελεί ένα φιλμ που συνδυάζει την απεικόνιση μιας θρασείας συμπεριφοράς και μιας πολυσχιδούς ερωτικής ανατροπής. Η επιτυχία του το 1992 ήταν τόσο μεγάλη που ανέδειξε ένα κοινό που τελικά ενδιαφέρεται για ένα εναλλακτικό ανεξάρτητο σινεμά. Άνοιξε όμως και τον δρόμο σε φιλμ που μέχρι τότε ήταν αντικείμενο λατρείας μιας ομάδας σινεφίλ, να γίνουν αντικείμενα ευρείας εμπορικής εκμετάλλευσης.
Ο Τζόρνταν (δικαιότατα υποψήφιος και αυτός, όπως και η ταινία και το original σενάριο και το κοφτερό-μεστό μοντάζ, για Όσκαρ), επιτυγχάνει παντού: Ξεκινάει από το πολιτικό θρίλερ για να μιλήσει για την προσωπική κρίση ταυτότητας στις σεξουαλικές σχέσεις, για την αποσταθεροποίηση των ηθικών κωδίκων στο κάλεσμα της καρδιάς που αντιδρά στον πόνο αβίαστα, σπαραχτικά, για να κοινωνήσει την αγάπη.
Η ταινία αφορά το αίτημα των αισθήσεων, που παραγνωρίζει κάθε εμπόδιο για να βρει αποκούμπι στη θλίψη, όπως στο ομότιτλο cover version του Boy George. Όταν τίποτε δεν είναι πλέον ξεκάθαρο, τίποτε δεν απομένει παρά η λύτρωση του σπαραγμού.
Ένα υπαρξιακό δράμα που προσπαθεί να ορίσει τη φύση και τα όρια του ανθρώπου.

Κάποτε ο σκορπιός ζήτησε από το βάτραχο να τον μεταφέρει στην απέναντι όχθη του ποταμού καθισμένο στη ράχη του. Ο βάτραχος συμφώνησε αναλογιζόμενος ότι ο συνταξιδιώτης του δε θα τον τσιμπούσε αφού αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα πέθαιναν και οι δύο. Ξεκίνησαν λοιπόν, αλλά στο μέσο της διαδρομής ο σκορπιός τσίμπησε το βάτραχο..
«Τότε ο Βάτραχος ρωτάει έκπληκτος, ουρλιάζοντας από πόνο και οργισμένος από το παράπονο, τον Σκορπιό:
– Μα γιατί το έκανες αυτό; Αφού μου υποσχέθηκες ότι δε θα με δαγκώσεις, γνωρίζοντας ότι τώρα πλέον θα πνιγούμε και οι δύο!
– Το ξέρω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι ‘αυτό. Είναι στη φύση μου να δαγκώνω…»
(Αισώπειος Μύθος)