2000, σε σκηνοθεσία  Μαίρη Χάρον με τους: Κρίστιαν Μπέιλ, Γουίλεμ Νταφόε, Κλοέ Σεβινί, Ριζ Γουίδερσπουν, Σαμάνθα Μάθις, Τζάρεντ Λέτο, Κάρα Σέιμουρ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη Νέα Υόρκη του 1987, ο Πάτρικ Μπέιτμαν, ψυχρός χρηματιστής της Γουόλ Στριτ, αναλώνει τον εργένικο χρόνο του ανάμεσα σε δουλειά, επίδειξη των αρετών του στους συναδέλφους κι αγοραίο σεξ. Πίσω, όμως, από αυτό το σεβαστό για την κοινωνία προσωπείο κρύβεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που αρέσκεται σε φρικτούς φόνους και κανιβαλισμό των θυμάτων του. Αλήθεια ή όλα αυτά αποτελούν τμήμα της καταπιεσμένης του φαντασίωσης;

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η εκδίκηση του γιάπη, αν δεν ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό. Ο Πάτρικ Μπέιτμαν είναι ένα ιδιόρρυθμο στέλεχος μιας από τις μεγαλύτερες χρηματιστηριακές εταιρείες της Γουόλ Στριτ. Η ιδιορρυθμία του δεν αποτελείται μόνο από την εμμονή στη φυσική του κατάσταση, ούτε τις υποχονδριακές εμμονές του στην περιποίηση του προσώπου ή του δέρματός του. Ο Πάτρικ αρέσκεται στις φρικαλέες δολοφονίες, κυρίως γυναικών, αλλά σε μια κακή μέρα βολεύεται με οτιδήποτε.
Αλλά ούτε το τελευταίο καλύπτει την ιδιορρυθμία του. Αυτά είναι μάλλον τα συμπτώματα της κατάστασής του. Στην περσόνα του Πάτρικ αντικατοπτρίζεται η απομόνωση του ανθρώπου όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό, από την ανθρώπινη υπόστασή του. Ο ίδιος λέει ότι έχει όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά μιας ανθρώπινης οντότητας, αλλά δείχνει παντελή έλλειψη οποιουδήποτε αναγνωρίσιμου ανθρώπινου συναισθήματος. Μπορείς να τον δεις, να τον ακούσεις, να του μιλήσεις, να τον αγγίξεις, αλλά ο ίδιος απλά δεν είναι εκεί. Απλά, δεν υπάρχει.
Έρμαιο ενός επιβεβλημένου ναρκισσισμού ως μόνο όπλο στον ακραία ανταγωνιστικό κόσμο, ο Πάτρικ προσπαθεί να «ταιριάξει» με τους υπόλοιπους, αλλά όσο περισσότερο ψάχνει να βρει την είσοδο, τόσο περισσότερο χάνει τον εαυτό του.
Στο πρόσωπο του  μπορεί να δει κανείς το συνολικό ψυχισμό της κοινωνικής εκείνης ομάδας που καταπιέζεται αφόρητα από τον ανταγωνισμό στον εργασιακό χώρο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, επιστρέφοντας από τη δουλειά, μπορεί για ασήμαντο λόγο να ξεκινήσουν έναν καυγά στο δρόμο, ή την Κυριακή στο γήπεδο. Ευτυχώς για όλους μας, δε φτάνουν στο φόνο, αλλά κάθε μέρα κάνουν στον εαυτό τους αυτό που ο Πάτρικ κάνει στα θύματά του.
Το όλο έργο, εν γένει, αποτελεί μια σαφή κοινωνικοπολιτική κριτική των μεταμοντέρνων πολιτισμικών αξιών του ύστερου καπιταλισμού των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Η κριτική εκτείνεται στον προβαλλόμενο εξιδανικευμένο αμερικανικό τρόπο ζωής και εν τέλει στην ίδια την αμερικανική κοινωνία, που έλκεται και κυριαρχείται από τις πολιτισμικές αξίες  της μεταμοντέρνας δυτικής κουλτούρας.
«L’enfer c’est les autres» ..