2003, σε σκηνοθεσία Βόλφγκανγκ Μπέκερ με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Κάτριν Σας, Φλόριαν Λούκας, Τσουλπάν Καμάτοβα,Μαρία Σιμόν
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
1989. Ο Αλεξ ζει στο Ανατολικό Βερολίνο, μαζί με την αδελφή και τη μητέρα του Κριστιάνε Κέρνερ, η οποία είναι ταγμένη στο Κόμμα. Ο σύζυγός της ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Δύση. Έτσι, η Κριστιάνε έμεινε να μεγαλώνει μόνη της τα δύο παιδιά της. Όταν η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ αρχίζει να σαρώνει τα πάντα, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και στη Ανατολική Γερμανία. Σε μια διαδήλωση, η Κριστιάνε βλέπει να συλλαμβάνεται ο γιος της, παθαίνει εγκεφαλικό και πέφτει σε κώμα για λίγους μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το Τείχος πέφτει και το Βερολίνο ενοποιείται. Μια και η υγεία της εξαρτάται από την ηρεμία της, ο Αλεξ σκαρφίζεται κάθε είδους κόλπο για να ξαναδημιουργήσει το Ανατολικό Βερολίνο στα 79 τ.μ. του σπιτιού τους, ώστε η μητέρα του να μην αντιληφθεί την κοσμοϊστορική αλλαγή. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο γιατρός επισημαίνει πως το παραμικρό σοκ θα έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο της Κριστιάνε
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία δίνει με ειλικρίνεια την περίοδο της πτώσης του τείχους μέσα από τα μάτια του νεαρού πρωταγωνιστή. Σε πρώτο επίπεδο προσεγγίζει την αιφνίδια «ενηλικίωση» ενός νέου που έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου της μητέρας του. Η προσωπική αυτή ιστορία εξελίσσεται παράλληλα με την ανατροπή του καθεστώτος και ολόκληρου του τρόπου ζωής. Τα δύο αυτά σκληρά και δύσκολα θέματα προσεγγίζονται με γλυκό τρόπο, με αποτέλεσμα να αγγίζουν ουσιαστικά το θεατή χωρίς υπερβολικές δραματικές εξάρσεις. Βασικά εργαλεία του σκηνοθέτη είναι αρχικά οι πανέξυπνες και ευρηματικές κωμικές ανάπαυλες που αποφορτίζουν το κλίμα. Επιπλέον η μελωδική μουσική του Yann Tiersen (στα χνάρια της Amelie) δίνει την απαραίτητη συνοχή στην ταινία, κινούμενη σε γλυκές μελωδίες.
Το σενάριο χρησιμοποιεί το δράμα, την κωμωδία, την ιστορία και την πολιτική, κάτω από μία φανταστική σκηνοθεσία και ένα πολύ καλό cast, για να παρουσιάσει την κατάσταση μιας γενιάς που πάλεψε και πίστεψε στο σοσιαλισμό, στους ηγέτες τους, στο κόμμα και στον πολιτισμό, η οποία τώρα πρέπει ξαφνικά να δει το τέλος των ονείρων της, και την επόμενη γενιά, που πουλάει τα σερβίτσια της για τα δορυφορικά πιάτα, μια γενιά άπληστη για την κατανάλωση. Η διχοτόμηση μεταξύ του προηγούμενου και του νέου οικονομικού συστήματος παρουσιάζεται με το χαρακτήρα της Αριάν η οποία παράτησε το πανεπιστήμιο για να πουλάει χάμπουργκερ. Καταλήγοντας το Goodbye Lenin είναι μια τρυφερή ταινία για την αγάπη και το σεβασμό που αποδεικνύει ότι ακόμα και τα πιο δύσκολο θέμα μπορεί να συγκινήσει αλλά και να φέρει χαμόγελα ταυτόχρονα.