2008, σε σκηνοθεσία Τσάρλι Κάουφμαν με τους: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Σαμάνθα Μόρτον, Μισέλ Γουίλιαμς, Έμιλι Γουάτσον, Κάθριν Κίνερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας θεατρικός σκηνοθέτης σε δημιουργικό και προσωπικό αδιέξοδο κάνει μέσα σε μια αποθήκη πρόβες για το καινούργιο του έργο, τα σκηνικά του οποίου είναι ένα αντίγραφο της Νέας Υόρκης σε… φυσικό μέγεθος.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τσάρλι Κάουφμαν είναι ήδη πασίγνωστος για τη σεναριακή του δεινότητα από τα «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Adaptation» και φυσικά το «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού». Ο αστείρευτος αυτός mind-trapper υπογράφει κι εδώ φυσικά το σενάριο με τη διαφορά ότι για πρώτη φορά θέτει εαυτόν στη σκηνοθετική καρέκλα.
Η Συνεκδοχή Της Νέας Υόρκης είναι χωρισμένη σε δύο διαφορετικού ύφους μέρη. Το πρώτο πατά περισσότερο στην κωμωδία που σε οξυδέρκεια θυμίζει Γούντι Άλεν ενώ το δεύτερο σ’ ένα δράμα που βρίθει συμβολισμών, φλερτάρει ανοιχτά με το σουρεαλισμό και που θα έκανε ακόμα και τον Ντέιβιντ Λυντς να ζηλέψει. Αυτή η θεωρητικά αδέξια συρραφή γίνεται μέσα από το μυαλό και το μάτι του Κάουφμαν σεμινάριο υψηλής κινηματογραφικής ραπτικής, τόσο στο αναμενόμενο επίπεδο του σεναρίου όσο και στο μεγάλο στοίχημα της σκηνοθετικής καθοδήγησης.
Η ταινία είναι μια πνευματική Οδύσσεια, μια πρωτοφανής περιπλάνηση στα αδιέξοδα της ανθρώπινης ζωής. Ο Κάουφμαν δεν διστάζει να μιλήσει χωρίς περιστροφές για τον θάνατο, την αποσύνθεση του ανθρώπινου σώματος και του ανθρώπινου μυαλού, για όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες που μας στοιχειώνουν, για όλα τα συναισθήματα που δεν εκφράζουμε τη στιγμή που πρέπει. Δίνοντας στον ήρωά του το όνομα Κόταρντ, παραπέμποντας στο σύνδρομο Κόταρντ, μια σπάνια διαταραχή όπου ο ασθενής πιστεύει ότι έχει πεθάνει ή ότι έχει χάσει τα όργανα του σώματός του, ακολουθεί όλες τις πιθανές δικές του συνεκδοχές: η Νέα Υόρκη χωράει σε μια αποθήκη, μια ζωή χωράει σε έναν ρόλο. Και όσο προσπαθεί, τόσο δεν καταφέρνει να αλλάξει τίποτα από τη ζωή που βρίσκεται έξω από το ρητορικό του σχήμα: η οικογένειά του τον εγκαταλείπει και σιγά σιγά, και ο ίδιος είναι σαν να εγκαταλείπει το σώμα του. Υπάρχει μόνο στον βαθμό που γράφει, δίνει οδηγίες για το πως πρέπει να γίνει αυτή η παράσταση, γραπώνεται από τη ζωή που προσπαθεί να συνάγει μέχρι που συνειδητοποιεί ότι έχουν περάσει 20 χρόνια μέσα σε αυτή την αποθήκη και δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει τίποτα.
Η ταινία βρίθει συμβολισμών, που μοιάζουν πολύ προσωπικοί: το σπίτι που διαρκώς φλέγεται αλλά ποτέ δεν καίγεται ολοσχερώς και μια οικογένεια ζει εκεί για χρόνια, ο ρόλος της καθαρίστριας που είναι το alter ego του Κέιντεν, ο ηθοποιός που παίζει τον ίδιο τον Κέιντεν και στο τέλος γίνεται εκείνος. Τα όρια φανταστικού και πραγματικού, παραλόγου και λογικού μπλέκονται διαρκώς αλλά ως διά μαγείας, δεν μπορει κανείς να πει ότι δεν έχουν νόημα. Κάθε τι, ακόμα και το παραμικρό, είναι ένα κομμάτι στο παζλ που αποτελεί το μυαλό του Κάουφμαν. Όλα έχουν να κάνουν με την αγωνία του ανθρώπου να υπάρξει, να υπάρξει όπως θα ήθελε. Ακόμα, όμως, κι εκεί, μέσα στο περιβάλλον που ο ίδιος έχει κατασκευάσει και είναι, ως ένα βαθμό προστατευμένος, είναι καταδικασμένος απλώς να αναπαράγει τις απώλειες, τις ήττες και τις απογοητεύσεις της κανονικής του ζωής. Μπορεί κάποιος να σου ψιθυρίζει τις σκηνοθετικές οδηγίες σε ένα μικροσκοπικό ακουστικό – στη ζωή, όμως, δεν χωράει σκηνοθεσία ούτε υπαγόρευση.

Αυτή τη φορά ο Κάουφμαν βουτάει στα -πολύ-βαθιά. Είναι σαν να κάνει ψυχανάλυση μπροστά σε κοινό. Η ταινία δεν είναι εύκολη. Είναι πολύ απαιτητική. Η προφανής αυτοαναφορικότητα μπορεί ενδεχομένως να αποπροσανατολίσει αλλά δεν μειώνει σε τίποτα αυτό που θέλει να πει. Είναι αβάσταχτα ειλικρινής και σκληρή: βάζει μπροστά σου έναν καθρέφτη και σε αναγκάζει να κοιτάξεις μέσα του όπως δεν το έχεις κάνει ποτέ.
Αντέχουμε, άραγε, τόση διαύγεια;
Η γραμμή του τερματισμού είναι ίδια για όλους. Μέχρι τότε, όμως, ας τρέξουμε με τους δικούς μας όρους.

2006, σε σκηνοθεσία Κέβιν ΜακΝτόναλντ με τους: Φόρεστ Γουίτακερ, Κέρι Ουάσινγκτον, Τζέιμς ΜακΆβοϊ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Την περίοδο διακυβέρνησης της Ουγκάντα από τον δικτάτορα Ίντι Aμίν την δεκαετία του ’70, ο Σκοτσέζος γιατρός Νίκολας Γκάριγκαν προσλαμβάνεται ως ο προσωπικός γιατρός και σύμβουλός του. Ο αρχικός σεβασμός όμως θα μετατραπεί σε τρόμο, αφότου ο Γκάριγκαν διαπιστώσει τις αιμοδιψείς προθέσεις ενός αδίστακτου δολοφόνου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο βραβευμένος με Όσκαρ ντοκιμαντερίστας Κέβιν ΜακΝτόναλντ -ο σκηνοθέτης του “Αγγίζοντας το Κενό” εδώ στην πρώτη απόπειρά του σε μυθοπλασία. Ο ρόλος του κρίσιμος μιας και σε κερδίζει μεταφέροντάς σε στον χώρο της πλοκής, μεταδίδοντάς σου την ένταση όπου οι περιστάσεις το απαιτούν. Αξίζει, βέβαια, μία ειδική μνεία στη φωτογραφία του Άντονι Ντον Μαντλ που αποδίδει με πιστότητα τα χρώματα της Αφρικανικής ηπείρου.
Παραδοσιακά η Αφρικανική ήπειρος δεν ‘ησυχάζει’ ποτέ. Πηγή δούλων και πλούτου για τους προηγμένους δυτικούς, σημείο πολιτικών προστριβών, υστερόβουλων ανθρώπων, μόνιμο θύμα εμφυλίων, δικτατόρων, πείνας και εξαθλίωσης.
Στον ‘Τελευταίο Βασιλιά της Σκωτίας’, ζωντανεύει η ιστορία του περιβόητου δικτάτορα της Ουγκάντα, Ίντι Aμίν (γνωστού και ως Αμίν Νταντά), που…’κόσμησε’ τον κόσμο με την παρουσία του κατά τη δεκαετία του ’70. Πηγή εξιστόρησης, το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζάιλς Φόντιν. Έντονα προσανατολισμένο στο πρόσωπο του ‘κανίβαλου δικτάτορα’, όπως επίσης έγινε γνωστός, η ταινία αποτελεί ένα ανάγλυφο ψυχογράφημα του Αμίν και, κατ’ επέκταση, κάθε τύραννου. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το ότι επιχειρείται μία στοχοποίηση προς τη ψυχική αστάθεια του δικτάτορα που σαφώς βρίσκεται μέσα στα όρια της ψυχοπαθολογίας.
Η παρουσία του νεαρού γιατρού που με το μυαλό γεμάτο επιστημονικές γνώσεις, αλλά καθόλου εμπειρία από πολιτικά παιχνίδια, θα μπορούσε να συμβολίζει την εγκληματική άγνοια – γεμάτη από πιστοποιητικά, αλλά όλα στη θεωρία με ολίγο από ιδεαλισμό – του μέσου δυτικού πολίτη απέναντι σε ιστορικά γεγονότα και αλήθειες. Ο Γκάριγκαν της ιστορίας, βιάζεται ψυχικά από τον παράφρονα Αμίν εξαιτίας της χαμογελαστής του άγνοιας να προγνώσει το καλό και το κακό.
Ο Φόρεστ Γουίτακερ χτίζει μία ιδρωμένη και έντονα αντιφατική προσωπικότητα. Με βλέμμα παράφρονα, που προσπαθεί φιλότιμα να κρύψει την διαλυμένη παιδικότητα της ψυχής του, προκαλεί έως και τον οίκτο για το χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Ο Αμίν του Γουίτακερ είναι ένα παιδί (με την έννοια του ανεξέλεγκτου, όχι του αθώου πλάσματος)μέσα σε σώμα ενήλικα που αγκομαχά να παραστήσει τον σπουδαίο, ακόμα και τον κοινωνικά λειτουργικό άνθρωπο και ηγέτη. Ένα τέρας από τα πολλά που έχει γράψει η ιστορία, που δεν είναι μόνο ένας φονιάς που ήρθε στον κόσμο με παρθενογένεση αλλά μία ταραγμένη ψυχική οντότητα που η δικιά του αναπηρία ή μειονεξία προκαλεί δυσανάλογα περισσότερο πόνο στους άλλους.
Ο Τζέιμς ΜακΆβοϊ δείχνει να στέκεται με αξιώσεις στο πλευρό του Γουίτακερ, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα του να αντιπροσωπεύει το απόλυτο καλό, διατηρώντας και τη σκοτεινή του πλευρά. Και αυτή είναι η καρδιά της ταινίας, που αποτυπώνεται και στην αντίθεση των δύο πρωταγωνιστών.
Πώς θα ανταποκρινόσουν στη σαγηνευτική επιρροή της δύναμης; Θα λύγιζες ή θα ξεχνούσες τους ηθικούς σου κώδικες για να την αποκτήσεις;

1998, σε σκηνοθεσία Γουές Άντερσον με τους: Τζέισον Σουόρτσμαν, Μπιλ Μάρεϊ, Ολίβια Γουίλιαμς, Σέιμουρ Κάσελ, Μπράιαν Κοξ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Μαξ Φίσερ είναι ένας έξυπνος 15χρονος μαθητής στην Ακαδημία του Ράσμορ και το όνειρό του είναι να γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Συμμετέχει σε δεκάδες δραστηριότητες χωρίς όμως να αριστεύει πουθενά. Η ζωή του αλλάζει όταν ερωτεύεται μια κατά πολύ μεγαλύτερή του καθηγήτρια, η οποία δημιουργεί σχέση μ’ ένα συνομήλικό της, τον έμπιστο και πάμπλουτο φίλο του Μαξ.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Γουές Άντερσον, θαυμαστής του Φελίνι και του Ρενουάρ, είναι ένα ελεύθερο, ασυγκράτητο πνεύμα με ανοδικές τάσεις στο χρηματιστήριο του αμερικάνικου σινεμά. Διατηρώντας σε κάθε ταινία το προσωπικό του στίγμα, με την ελλειπτική, μελαγχολική, φασματική σκηνοθεσία του, θυμίζει περισσότερο ευρωπαίο δημιουργό, παρά αμερικανό.
Οι ήρωές του, ακόμη και όταν είναι χαρούμενοι, παραμένουν ανέκφραστοι, δείχνοντας απόμακροι, απόκοσμοι, ουδέτεροι συναισθηματικά. Επιπρόσθετο χαρακτηριστικό στις ταινίες του είναι ότι αυτές επενδύονται με αξιόλογα κάθε φορά σάουντρακ, στα οποία οι στίχοι των τραγουδιών πάντα έχουν σχέση με τη σκηνή στην οποία ακούγονται.
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Γουές Άντερσον και του σεναριογράφου (- ηθοποιού) Όουεν Γουίλσον είναι μια κωμωδία χαρακτήρων με έξυπνα ευρήματα. Παρόλο που γυρίστηκε το 1998, ανατρέχει στο πνεύμα των δεκαετιών του ’60 και του ’70 και απογειώνεται με ένα εκπληκτικό βρετανικό σάουντρακ. Η ταχύτητα στην εναλλαγή των πλάνων και η κίνηση της κάμερας θυμίζουν κάτι από Αμερικανικό και Γαλλικό Νέο Κύμα.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Τζέισον Σουόρτσμαν, ανιψιός του Φράνσις Φορντ Κόπολα, υποδύεται έξοχα τον «σπασίκλα» με αυτοπεποίθηση, που στην πραγματικότητα δεν γίνεται ποτέ αποδεκτός, ακόμη κι αν καταφέρνει να γοητεύσει φίλους κι εχθρούς. Σημαντική η ερμηνεία του Μπιλ Μάρεϊ – ίσως από τις καλύτερες της καριέρας του.
Μια πρωτότυπη και φρέσκια ματιά στα ενδότερα των αμερικανικών κολεγίων, μέσα από μια ίντριγκα που έχει πλείστες αναφορές στον «Πρωτάρη».
Ξεχωρίζει για άλλη μία φορά το ιδιόμορφο χιούμορ του Γουές Άντερσον.

2008, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λιούμετ με τους: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ίθαν Χοκ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μαρίζα Τομέι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ακόμα και το πιο απλό σχέδιο μπορεί να πάει στραβά, όταν η τύχη δε σε θέλει… Δύο αδέρφια, που χρειάζονται απεγνωσμένα χρήματα, ο ένας για τη διατροφή της γυναίκας του και κάποια χρέη και ο άλλος για να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας του ανάπηρου γιου του, αλλά και να αγοράσει στη γυναίκα του το σπίτι που ονειρεύεται τα τελευταία χρόνια, αποφασίζουν να οργανώσουν την τέλεια – κατά αυτούς – ληστεία. Μία ληστεία, που σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα γίνει χωρίς όπλα, χωρίς βία, χωρίς θύματα. Στόχος, το κοσμηματοπωλείο του πατέρα τους. Το στραβοπάτημα του ενός όμως, είναι αρχή για μία σειρά από αναποδιές, με τραγικά αποτελέσματα για όλα τα μέλη της οικογένειας..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Με κέντρο βάρους τη μέρα της ληστείας, το χρονικό κομμάτι που αποκαλούμε παρόν, ο Σίντνεϊ Λιούμετ επικαλείται τη λογική του flashback για να περιγράψει με δεξιοτεχνία και χωρίς φθηνούς συναισθηματισμούς τις ζωές των Άντυ και Χανκ, δύο αδερφών αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους οι οποίοι θεωρούν ότι το μόνο που χρειάζονται τη δεδομένη στιγμή για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους είναι ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό. Όλα γίνονται για ένα μικρό κομματάκι ευτυχίας, μια απόδραση από την ασήκωτη πραγματικότητα. Μεσοαστικές και μικροαστικές συνήθειες και σκέψεις αποκτούν μια δολοφονική υφή.
Ο “βετεράνος” Λιούμετ εμπνέεται από το αρχέτυπο δίπολο έγκλημα και τιμωρία και μας χαρίζει μια συγκλονιστική ταινία, που και παρακολουθείται με έντονο ενδιαφέρον και σε καλεί να πάρεις θέση κάθε στιγμή στα διλήμματα, που σου θέτει.
Όλα στην ταινία κυλούν σαν τους δείκτες ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού. Με σκηνοθεσία εντυπωσιακή η διαβολική κάμερα του σκηνοθέτη αποτυπώνει όλα τα συναισθήματα, αιχμαλωτίζει όλα τα βλέμματα, τη λάμψη σε κάθε ελπίδα διαφυγής, το σκοτάδι απόγνωσης και φόβου όταν οι διέξοδοι στενεύουν. Παράλληλα με την υπέρβαση της γραμμικής αφήγησης της ιστορίας και με τη διαδοχική εστίαση στο πως τη βιώνουν οι ήρωές του, όταν υιοθετεί τη δική τους οπτική γωνιά, ο Λιούμετ καταφέρνει να μετατρέψει αυτό που παρακολουθούμε σε ένα πολυεπίπεδο δράμα, που βαθμιαία και κλιμακωτά ξεσκεπάζονται όλες οι πτυχές του (προφανώς γιατί έτσι ερμηνεύονται καλύτερα τα κίνητρα και οι συμπεριφορές).
Είναι μια ταινία, που εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις φωτίζοντας μια προβληματική οικογένεια (κατεξοχήν αγαπημένο κινηματογραφικό θέμα), και, που σε αιφνιδιάζει εκεί ακριβώς που λες ότι έβγαλες ασφαλή συμπεράσματα.

“May you have food and raiment, a soft pillow for your head; may you be 40 years in heaven, before the devil knows you`re dead.”

Η φωτογραφική ομάδα της “σβούρας” συνεχίζοντας τις μηνιαίες παρουσιάσεις φωτογράφων από όλο τον κόσμο, παρουσιάζει τον Ιανουάριο, τη ζωή και το έργο του Τσέχου Miroslav Tichy, ο οποίος έφτιαχνε μόνος του τις φωτογραφικές μηχανές που χρησιμοποιούσε με ευτελή υλικά όπως πεταμένα γυαλιά, κουτιά από τσίχλες, σωλήνες, κονσέρβες, λάστιχα και άλλα… όπως επίσης και έναν αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο σ’ ένα έρημο σπίτι όπου εμφάνιζε και τύπωνε τις φωτογραφίες του.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Ώρα 19.00

Είσοδος ελεύθερη (ενισχύουμε τον κουμπαρά του χώρου)

1975, σε σκηνοθεσία Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς με τους: Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Μάικλ Πάλιν, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, Κόνι Μπουθ, Κάρολ Κλίβελαντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο βασιλιάς Αρθούρος παίρνει εντολή από το Θεό να βρει το Άγιο Δισκοπότηρο. Ξεκινά την περιπετειώδη αυτή χαμηλού προϋπολογισμού αναζήτηση έχοντας μαζί του τους πιο γενναίους από τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η εκπληκτική, ευφυέστατη ομάδα των Μόντι Πάιθον, στην πιο ξεκαρδιστική τους, μεγάλου μήκους ταινία, το Holy Grail, αναλαμβάνει να κατακρεουργήσει τον θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής (Ελεεινής ) Τραπέζης, στην αναζήτησή τους για το Άγιο Δισκοπότηρο.
Οι Πάιθον, γνωστοί ήδη, στην Αγγλία για το καυστικό και γκροτέσκο χιούμορ τους, με το οποίο σχολιάζουν τα κακώς κείμενα και τις ανόητες συνήθειες της Βρετανικής κοινωνίας, από τη σειρά Flying Circus στο BBC, καταπιάνονται με τη Μεσαιωνική παράδοση. Διακωμωδώντας τα σκληρά μεσαιωνικά χρόνια και τους μύθους που τα ακολουθούν, την εποχή του 10ου Αιώνα μ.Χ, αποδεικνύουν περίτρανα, ότι τότε τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα απ’ ότι είναι τώρα.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από την φτήνια και την λιτότητα της. Αυτά τα γυρίζει μπούμερανγκ υπέρ της, με το παρεΐστικο ύφος της κι ένα μοναδικό άρπα-κόλα που έχει, όμως, υπολογιστεί και στην λεπτομέρεια. Συνδυάζονται οι απίθανες φάτσες, τα ευρηματικά σκίτσα, τα φάλτσα τραγούδια και οι ξεκαρδιστικοί αναχρονισμοί.
Η stop making sense τεχνική του αμίμητου βρετανικού γκρουπ έρχεται κατευθείαν από το τάιμινγκ της βωβής κωμωδίας κι εξελίσσει τα ιδιοφυή γκαγκ των αδερφών Μαρξ, προσθέτοντας το ιοβόλο χιούμορ της cool, “κοφτερής ατάκας” που έχει αναγάγει σε επιστήμη η αγγλική σχολή.
Η κινηματογραφική σάτιρα αλλάζει σελίδα, κεφάλαιο και τόμο ολόκληρο, ενώ τα βέλη δεν προλαβαίνουν να πετυχαίνουν στόχους:
θρησκεία, πολιτικό κατεστημένο, κοινωνική αδικία, ηθικολογική υποκρισία, εθνικό μεγαλείο, ιστορικοί μύθοι και (ανίκητη) ανθρώπινη βλακεία.
Bull’s eye!

1945, σε σκηνοθεσία Μάλκολμ Σεντ Κλερ, με τους Σταν Λώρελ, Όλιβερ Χάρντυ, Μάργκο Γουντ, Ρίτσαρντ Λέιν, Κάρολ Άντριους, Ντιόσα Κοστέλλο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι ιδιωτικοί ντέντεκτιβ Χοντρός και Λιγνός κατεβαίνουν στο Μεξικό για να συλλάβουν μια γυναίκα. Όμως ο Λιγνός είναι σωσίας ενός διάσημου ταυρομάχου, ο οποίος αργεί να φτάσει την ώρα του αγώνα..Ο ενθουσιώδης ντετέκτιβ Σταν Λώρελ μεταμφιέζεται σε ένα διάσημο ταυρομάχο, προκειμένου να κρύφτεί από την εκδικητική μανία του Ρίτσαρντ Κ. Μαλντούν, ο οποίος πέρασε ένα χρόνο στη φυλακή λόγω της μαρτυρίας του Σταν.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
O Χοντρός και ο Λιγνός είναι παγκοσμίως γνωστοί ως ένα από τα πιο κωμικά κινηματογραφικά δίδυμα στην ιστορία. Η καριέρα τους απογειώθηκε από το 1920 ως τα μέσα του 1940. Τα ονόματά τους ήταν Σταν Λώρελ (Λιγνός) και Όλιβερ Χάρντυ (Χοντρός).
Δύο αστεροειδείς, οι 2865 και 2866 ονομάστηκαν «Λώρελ» και «Χάρντυ» στη μνήμη τους.
Έως το 1936 είχε διαταραχτεί η σχέση του με τον Χάρντι, όσο και με τον άνθρωπο που τους ανακάλυψε, τον Χαλ Ρόουτς (η συνεργασία τους με τον τελευταίο λύθηκε το 1940). Ίδρυσαν δική τους εταιρεία, με την οποία γύρισαν οκτώ ταινίες ως το 1945.
Η ταινία μας αποτελεί την όγδοη ταινία του διάσημου κωμικού ζευγαριού και την τελευταία συνεργασία τους με το Χόλλυγουντ και τη Φοξ. Από πολλούς θεωρείται η καλύτερη δουλειά τους, της περιόδου 1940-51.
Η τελευταία κοινή τους εμφάνιση με το «Χοντρό» έγινε το 1951, με την ταινία “Atoll K” ή “Utopia”, σε σκηνοθεσία Λίο Τζοάνον.