Η φωτογραφική ομάδα της “σβούρας” δημιουργήθηκε μόλις πριν 8 μήνες με σκοπό την ανταλλαγή γνώσεων, απόψεων και ιδέων μέσα από τη συλλογική δουλειά.
Αποτελείται από ερασιτέχνες που τους αρέσει η φωτογραφία και θα τους δείτε στον ελεύθερο χρόνο τους να τριγυρνάνε με μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια.
Η παρουσίαση αυτή, γίνεται για να καταγραφει η πορεία της ομάδας αυτους τους πρώτους μήνες και το πως είδε τα θέματα που διάλεξε να φωτογραφήσει.
Σάββατο 25 και Κυριακή 26 Οκτωβρίου
Ώρες 18.00 – 23.00
Στα πλαίσια του διημέρου, την Κυριακή 26/10 στις 7 το απόγευμα, θα ξεκινήσει και ο κύκλος παρουσιάσεων μεγάλων φωτογράφων.
Η πρώτη της οποίας η ζωή και το έργο θα παρουσιαστεί, είναι η Diane Arbus.
Είσοδος ελεύθερη (προαιρετικά ενισχύουμε τον κουμπαρά)
Μια βραδιά σε κύκλο, ανοιχτή για όποιον/α θέλει να μοιραστεί μαζί μας παραμύθια της γιαγιάς, ιστορίες της μαμάς, αληθινές ιστορίες, παραδοσιακές ιστορίες από το χωριό, ποιήματα, σκηνές της καθημερινότητας, ιστορίες με δράκους, τρομακτικές ιστορίες κι όλα όσα γεννάει η φαντασία μας ή βιώνουμε στη ζωή μας, ή απλά θέλει να ακούσει αυτά που θα διηγηθούν οι άλλοι.
Χωρίς κριτικές, χωρίς βαθμολογίες και ανταγωνισμούς, με συντροφικότητα, ανοιχτές καρδιές και μπόλικη φαντασία!
Την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014
Το βράδυ στις 9
Στην αυλή της σβούρας (Σίνα 37)
Συμμετοχή ελεύθερη (προαιρετική ενίσχυση του κουμπαρά)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ο Μίκι και η Μάλορι ταξιδεύουν στην αμερικανική ύπαιθρο, προβαίνοντας σε αποτρόπαιες δολοφονίες χωρίς ουσιαστικό κίνητρο. Σύντομα η φήμη τους ως ζεύγος εγκληματιών ξεπερνά τα όρια της πολιτείας στην οποία δρουν. Όταν συλληφθούν από τις Αρχές, έχουν γίνει ήδη λαϊκοί ήρωες.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία γυρίστηκε το 1994 και έχει ήδη έκδηλα τα συνήθη στοιχεία του σκηνοθέτη. Οι εναλλακτικές, περίεργες και κάποιες φορές άβολες γωνίες λήψεις, η καλλιτεχνική απεικόνιση σε άσπρο μαύρο, η ανάμιξη πλάνων και οι παρένθετες προοικονομίες δημιουργούν την πρώτη αίσθηση που θα ολοκληρωθεί στη συνέχεια. Έτσι έρχεται η κινηματογραφική λήψη που ενίοτε αντικαθίσταται από κόμικς ή σιριαλίστικη αντίληψη αφήνοντας την εντύπωση όχι μόνο ότι οι δολοφονίες γίνονται ως χόμπι, αλλά ακόμη περισσότερο ότι ο σκηνοθέτης δεν παίρνει την όλη κατάσταση στα σοβαρά. Όλα αυτά καδράρουν μια σεκάνς από εξαιρετικά στυλιζαρισμένα πλάνα, γυρισμένα σαν όνειρο ή καλύτερα παραλήρημα. Στιγμιαίες φλασιές από τον άλλο κόσμο συμπληρώνουν το ποίημα που καταλήγει σε ένα μεθυστικό πανδαιμόνιο βίας. Ο Στόουν αναμειγνύει την αισθητική των βιντεοκλίπ με αυτή της σαπουνόπερας, το ασπρόμαυρο με το έγχρωμο, τα κινούμενα σχέδια με φευγαλέες εικόνες παραισθήσεων ή φλας μπακ.
Τι θα μας μείνει;
Πρώτον, η σκηνοθεσία της βίας.
Δεύτερον, το ότι το σενάριο επιμελήθηκε ο Κουέντιν Ταραντίνο.
Τρίτον, η απίθανη νευρωτική ερμηνεία του Τόμι Λι Τζόουνς που ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο καρτουνίστικα αστείο και το δραματικό.
Τέταρτον, οι αναφορές στα ‘Σέρπικο’, ‘Ο Ταξιτζής’, ‘Ο Σημαδεμένος’, ‘Αγρια Συμμορία’, ‘I love Lucy’, ‘Reservoir Dogs’, ‘Το Εξπρές του μεσονυχτίου’, ‘The Twillight Zone’ κ.ά.
Τελευταίο, οι κοινωνικές αναφορές στην επιβράβευση της βίας και στην προώθηση και υποστήριξή της από τα διεφθαρμένα και απαθή ΜΜΕ. Ο σκηνοθέτης θέτει το ζήτημα των προτύπων σε μια Αμερική, όπου οι αρνητικοί ήρωες κατέχουν περίοπτη θέση στη συνείδηση των λαϊκών τάξεων.
Μπορούμε να μιλάμε για ένα ενδιαφέρον road movie πάνω στο φαινόμενο της βίας και τον καθοριστικό ρόλο των μέσων στην κατ` οίκον διανομή της.
2007, σε σκηνοθεσία Σον Πεν με τους: Έμιλ Χερς, Χαλ Χόλμπρουκ, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ο νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Η περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και οι συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες, μια παρακαταθήκη γνώσης και σοφίας.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το “ Into the Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονου Κρίστοφερ Μακάντελς, ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Ντοστογιέφσκι, Θορώ, Έμερσον και Τζακ Λόντον, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κάτι σαν “υπερ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του.
Εμφανώς συγκινημένος, ο Σον Πεν φτιάχνει μια ταινία, ίσως η καλύτερή του ως σκηνοθέτης, δυνατή ωδή στην wanderlust (υπερβολική αγάπη για ταξίδια), το ανθρώπινο θάρρος και τόλμη η οποία αναζωογονεί και τονώνει το είδος των road movies. Μαζί με τον κινηματογραφιστή Ερίκ Γκωτιέ (ο οποίος έχει γυρίσει ακόμα μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ταινία, του ταξιδιού ενός νέου ανθρώπου, το “ The Motorcycle Diaries”), οπτικοποιεί το, βασισμένο στην ιστορία του Μακάντελς, βιβλίο τουΤζον Κρακάουερ του 1998, δίνοντας του επικές διαστάσεις.
Καθοδηγούμενο από τα τραγούδια του Έντι Βέντερ, και από τις διάσπαρτες συναντήσεις του Κρις με διάφορους χαρακτήρες, το φιλμ διατηρεί μια σταθερή αίσθηση χαράς και ανακάλυψης, και δίνει με ευκρινή, σαφή τρόπο, τη χαρά του ταξιδιού.
Ατμοσφαιρική είναι μια ταινία όταν τα πύρινα ηλιοβασιλέματα που δε χορταίνεις να χαζεύεις, αποτελούν το κινηματογραφικό σκηνικό μιας – όπως λέει ο ήρωας στην ταινία – ομορφιάς από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει.
Ποιητική είναι μια ταινία όταν κάθε της πλάνο, κάθε της φράση, κάθε αποτύπωση συναισθημάτων αγγίζει χορδές προσωπικές, όταν οι αλήθειες για τις οποίες μιλά διαρκώς ο ήρωας με αξιοζήλευτο νεανικό πάθος γίνονται και δικές σου αλήθειες.
Ανθρώπινη είναι μια ταινία όταν καταφέρνει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο τόσο κινηματογραφικά ανεπιτήδευτο.
Όλοι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι έρχονται σαν σκιές και φεύγουν το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθαν αφήνοντας όμως τόσο πολλά πίσω τους έτσι που στο τέλος, το αναπόφευκτο , το λυτρωτικό τέλος, την απόλυτη λάμψη της ψυχής, τους βλέπεις πάλι εκεί γιατί τελικά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…
Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν την μοιράζεσαι… λέει σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας ο πρωταγωνιστής βλέποντας τον σκληρό ήλιο της Αλάσκας να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα .
Εργαστήριο κατασκευών για ενήλικες!
Με την Μαρία Λεκκάκη
Για τον Οκτώβριο θα γίνει σε δύο Δευτέρες (6 και 20).
Ώρα έναρξης 7.30μμ
Συμμετοχή ελεύθερη (προαιρετική ενίσχυση του κουμπαρά)
Μια βραδιά σε κύκλο, ανοιχτή για όποιον/α θέλει να μοιραστεί μαζί μας παραμύθια της γιαγιάς, ιστορίες της μαμάς, αληθινές ιστορίες, παραδοσιακές ιστορίες από το χωριό, ποιήματα, σκηνές της καθημερινότητας, ιστορίες με δράκους, τρομακτικές ιστορίες κι όλα όσα γεννάει η φαντασία μας ή βιώνουμε στη ζωή μας, ή απλά θέλει να ακούσει αυτά που θα διηγηθούν οι άλλοι.
Χωρίς κριτικές, χωρίς βαθμολογίες και ανταγωνισμούς, με συντροφικότητα, ανοιχτές καρδιές και μπόλικη φαντασία!
Την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014
Το βράδυ στις 9
Στην αυλή της σβούρας (Σίνα 37)
Συμμετοχή ελεύθερη (προαιρετική ενίσχυση του κουμπαρά)
1994, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον με τους: Τζόνι Ντεπ, Μάρτιν Λαντάου, Μπιλ Μάρει, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Πατρίσια Αρκέτ, Λίζα Μαρί
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Οι κωμικοτραγικές απόπειρες του ατάλαντου αλλά πεισματάρη σκηνοθέτη Εντ Γουντ να κάνει ταινίες στο Χόλυγουντ του 50 και η φιλία του με τον Μπέλα Λουγκόζι.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Ο “χειρότερος σκηνοθέτης του κόσμου” σύμφωνα με τους ιστορικούς του κινηματογράφου. Μέσα στη δεκαετία του 50, ο Edward D. Wood, Jr γύρισε ταινίες που σήμερα χαρακτηρίζονται παρωδίες (χωρίς όμως ο ίδιος να έχει εξ’ αρχής τέτοια πρόθεση), ταινίες που αρνούνται βασικούς κανόνες της σκηνοθεσίας, που αδιαφορούν για τις συμβάσεις της κινηματογραφικής τεχνικής, που χαρακτηρίζονται από την συσσώρευση «κλισέ». Ταινίες γεμάτες «ορθογραφικά και συντακτικά» λάθη, οι οποίες ακριβώς λόγω των προηγουμένων διασώθηκαν από την φθορά του χρόνου.
Βετεράνος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Εντ Γουντ, ήταν ένας δηλωμένος ετεροφυλόφιλος τραβεστί -σε αφηγήσεις του ανέφερε ότι πολεμούσε φορώντας κάτω από την στρατιωτική στολή, γυναικεία εσώρουχα. Με θητεία στους πεζοναύτες ισχυριζόταν ότι συμμετείχε στη σημαντική μάχη του Guadalcanal φορώντας σουτιέν.
Η είσοδος του στο Χόλλυγουντ τις αρχές της δεκαετίας του 50, συμπίπτει με την πληθωρική παραγωγή των exploitation films (ταινίες σε είδη όπως Ε.Φ., θρίλερ, τρόμου ή ψευτοεπιστημονικά ντοκιμαντέρ γυρισμένες με αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος).
Το πρότυπο του Edward D. Wood, Jr στη σκηνοθεσία ήταν ο Όρσον Γουέλς, του οποίου τη φιλοδοξία και το πάθος για ταινίες θαύμαζε. Ισχυριζόταν ότι εξαιρουμένου του Γουέλς ήταν ο μοναδικός που ταυτόχρονα ήταν σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός στις ταινίες του. Αν και αυτό συνέβαινε μάλλον λόγω της ένδειας και της οικονομικής στενότητας.
Ο Τιμ Μπάρτον, φανατικός θεατής των ταινιών του, θα γυρίσει 24 χρόνια μετά τον θάνατο του, τη ζωή του σε ταινία. Σ’ αυτή επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του Εντ Γουντ με τον Μπέλα Λουγκόζι. Ο σκηνοθέτης, εδώ, μας δίνει μια ταινία που καταρρίπτει τον μύθο και την ιδεολογία του Χόλυγουντ. Ο Εντ Γουντ είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος με πάθος και αγάπη για τον κινηματογράφο και κυρίως με όρεξη για δουλειά. Κι όμως, δεν καταφέρνει να πετύχει. Αντίθετα απ’ ότι μας διδάσκει ο αμερικανικός κινηματογράφος επί δεκαετίες, το αμερικανικό όνειρο ούτε ζει ούτε βασιλεύει.
Μέσα στην ιστορία του κινηματογράφου ο Εντ Γουντ είναι μια μοναδική και χαρακτηριστική περίπτωση, ένα παράδειγμα του ότι η αιωνιότητα δεν κερδίζεται μόνο διαμέσου του ωραίου και υψηλού, αλλά και μέσα από το ταπεινό και το άσχημο.
1978, σε σκηνοθεσία Μάικλ Τσιμίνο με τους: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κρίστοφερ Ουόκεν, Τζον Σάβατζ, Μέριλ Στριπ, Τζον Καζάλ, Τζόρτζ Ντούντζα
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Τρεις Αμερικάνοι φίλοι, εργάτες στην Πενσυλβανία, στέλνονται αμέσως ύστερα από το γάμο του ενός στο Βιετνάμ. Η φρικτή εμπειρία του πολέμου (ιδιαίτερα η αιχμαλωσία τους από τους Βιετκόνγκ, όπου θ’ αναγκαστούν να πάρουν μέρος σ’ ένα παιχνίδι “ρώσικης ρουλέτας”) θα έχει επιπτώσεις στην υπόλοιπη ζωή τους.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες των κινηματογράφων σε μια περίοδο που η αμερικανική κοινωνία δεν είχε ακόμα αναρρώσει από τον πολυσυζητημένο πόλεμο του Βιετνάμ.
Η ταινία στιγματίζει τον πόλεμο αυτό παρακολουθώντας τις ζωές τριών Αμερικανών πολιτών και φίλων πριν και μετά την εμπλοκή τους σε αυτόν. Κατά αυτόν τον τρόπο η κάμερα παρουσιάζει τις αλλαγές που έφερε στη ζωή τους η συμμετοχή τους στον πόλεμο: το διαδοχικό πέρασμα από την ευτυχία και την γαλήνη της μικρής κοινωνίας στην οποία ζούσαν, στην φρίκη και στην κτηνωδία του πολέμου και έπειτα η επιστροφή στην πατρίδα μαζί όμως και με ένα πρωτόγνωρο για αυτούς αίσθημα ήρεμης, αναπάντεχης θλίψης και νοσταλγίας. Αυτό όμως γίνεται με τρόπο που να συναρπάζει το θεατή ο οποίος ταυτίζεται με τους ήρωες, συμπάσχει στα προσωπικά τους δράματα και αγωνιά για την κατάληξη της ιστορίας.
Αποτέλεσμα λοιπόν είναι μια ταινία με αριστουργηματική σκηνοθεσία, συναρπαστικό σενάριο, ζωντανούς, καθημερινούς, με βάθος χαρακτήρες και φυσικά με ένα σκηνοθέτη που αποσπά εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.
Στόχος του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Μ.Τσιμίνο ήταν να δείξει το σοκ που προκάλεσε ο “βρώμικος” όπως δίκαια αποκαλέστηκε πόλεμος του Βιετνάμ στις ζωές των αμερικανών πολιτών που πήραν μέρος καθώς να περιγράψει , εστιάζοντας σε λεπτομέρειες και δράματα, τις αλλαγές που επέφερε σε αυτούς. Και πραγματικά ο στόχος αυτός εκπληρώθηκε: όπως διαπιστώνει και ο θεατής στο τέλος, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο για τα τρία αυτά άτομα(που οι ζωές, οι αντιδράσεις και οι ενέργειες των τους αντιπροσωπεύουν τον κάθε αμερικανό πολίτη που έλαβε μέρος στον πόλεμο) και τις ζωές τους στην μικρή κοινωνία όπου ζούσαν μετά τον πόλεμο, όλα άλλαξαν κλονίζοντας για πάντα την φιλία τους και προπαντός στερώντας τους την δυνατότητα να ξαναζήσουν κανονικά σαν τίποτα να μην είχε συμβεί.
Ο Ελαφοκυνηγός είναι αναμφίβολα από τις σημαντικότερες αντιπολεμικές ταινίες του αιώνα που πέρασε.
