2006, σε σκηνοθεσία Πέδρο Αλμοδόβαρ με τους: Πενέλοπε Κρουζ, Κάρμεν Μάουρα, Λόλα Ντουένας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρεις γενιές γυναικών συνυπάρχουν με την τρέλα, τα ψέματα και την πρόληψη για το θάνατο να δίνουν την ιδιαίτερη μορφή στην καθημερινότητά τους. Η Ραϊμούντα ζει στην Μαδρίτη με την κόρη της Πάουλα και τον άντρα της Πάκο που είναι μονίμως μεθυσμένος. Η αδελφή της Σόλε είναι χωρισμένη και εργάζεται κρυφά ως κομμώτρια. Ένα τραγικό συμβάν από την παιδική τους ηλικία σημαδεύει την καθημερινότητά τους και, όταν η θεία τους πεθαίνει, το παρελθόν επιστρέφει για να τις στοιχειώσει.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μετά από το ‘Κακή Εκπαίδευση’ o Αλμοδόβαρ επιστρέφει στο κλασσικό σινεμά: των γυναικών, της ανάμειξης κωμωδίας με δράμα, γέλιου με κλάμα και μιας αισιόδοξης αισθητικής και μηνυμάτων.
Το κόκκινο και το ύφος camp ξεχειλίζει στην ταινία, το στοιχείο του κύκλου επαναλαμβάνεται συνοδευόμενο με το στοιχείο του θανάτου και της επιστροφής που είναι το θέμα της ταινίας. Πενέλοπε Κρουζ, Κάρμεν Μάουρα, Λόλα Ντουένας οι τρεις ηθοποιοί που ξανασυναντιούνται με τον Αλμοδόβαρ, με τις καλύτερες προοπτικές. Φυσικά είναι και ο γυρισμός του…φαντάσματος, είναι ο τίτλος του τραγουδιού, ο γυρισμός του σκηνοθέτη στη μελέτη γυναικείων χαρακτήρων και στη κωμωδία. Volver σημαίνει άλλωστε επιστρέφω στα ισπανικά.
Σκηνικό για αυτό το γλυκόπικρο μελόδραμα είναι η Λα Μάντσα, ένας τόπος ικανός για θαύματα και υπερφυσικά φαινόμενα, ένα μέρος όπου η ζωή δίνει ραντεβού με τον θάνατο.
Τόποι και αντικείμενα συμβολικά για τον σκηνοθέτη βρίσκονται παντού: το ποτάμι της παιδικής του ηλικίας, το χωριουδάκι που μεγάλωσε, οι ανεμόμυλοι τουριστική ατραξιόν της περιοχής αλλά και αναφορά στον Θερβάντες (και στην τρέλα που είναι άλλο ένα θέμα της ταινίας).
Το σενάριο και η σκηνοθεσία δένουν αρμονικά μεταξύ τους με τους  ηθοποιούς να έχουν πάρει σαφείς οδηγίες από τον σκηνοθέτη. Η ταινία δεν παύει να μας συγκινεί, από τα μονίμως δακρυσμένα μάτια της υπέροχης Πενέλοπε Κρουζ, μέχρι την γενναιόδωρη ερμηνεία της Κάρμεν Μάουρα που βρίσκουν αναγνώριση στο βραβείο σεναρίου και γυναικείας ερμηνείας για το σύνολο του καστ στο Φεστιβάλ Καννών 2006.
Το Volver είναι ένα ερωτικό γράμμα στην καθημερινή γυναίκα, που έχει βάλει τη ζωή της στην άκρη για τους άλλους, στην μητέρα που αγαπάει τα παιδιά της και πέρα από τον τάφο, στην κόρη που όλη η ζωή της είναι ένα πικρό μυστικό, στην φίλη που θα φροντίσει και αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη. Ένα ανθρωπιστικό καλλιτέχνημα γεμάτο συμβολισμούς..

2003, σε σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον, με τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Τζέσικα Λανγκ, Ελένα Μπόναμ Κάρτερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντάνυ ΝτεΒίτο, Μπίλι Κράνταπ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Γνωστός αλλά και αγαπητός στο περιβάλλον του ως μεγάλος μυθοπλάστης, ο Έντουαρντ Μπλουμ, αν και βρίσκεται στη δύση της ζωής του, επιμένει να αφηγείται φανταστικές ιστορίες. Ο απόμακρος όμως γιος του, ο Γουίλ, δεν μπορεί να διακρίνει το αληθινό βίωμα από τον μύθο και προσπαθεί, λίγο πριν από το τέλος, να βρει την αλήθεια πίσω από τις αφηγήσεις του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ψαράδες -μεταξύ άλλων- φημίζονται για την ικανότητά τους στο ψέμα. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης για την ιστορία που διηγείται ο Τιμ Μπάρτον με το Big Fish. Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Γουάλας, περιγράφει την προσπάθεια ενός γιου, να καταλάβει την πραγματική ζωή του πατέρα του.
Πρόκειται ίσως για την πιο mainstream δημιουργία του Μπάρτον που διατηρεί όμως αρκετά σουρεαλιστικά και ‘μαγικά’ στοιχεία. Ποιος άλλος θα μπορούσε να δώσει τόσο παραστατικά μια σύγχρονη ιστορία με γίγαντες, μάγισσες, ακροβάτες τσίρκου και πόλεις χαμένες στους βάλτους. Όπως ξέρουμε από το μέχρι τώρα έργο του, είναι ένας καταπληκτικός παραμυθάς. Αυτή την τέχνη του να αφηγείται και να σε κάνει να πιστεύεις ακόμη και τις πιο απίθανες ιστορίες τη θαυμάζουμε για μιαν ακόμη φορά σ’ αυτή του την ταινία. Οι σκηνές του, στημένες με ξεχωριστή φροντίδα, φωτογραφημένες με αγάπη από το διάσημο Γάλλο Φιλίπ Ρουσελό και με μουσική του Ντάνι Έλφμαν, θυμίζουν ταινίες, όπως «Ο μάγος του Οζ» και άλλα θαυμάσια ‘παραμύθια’ του Χόλυγουντ. Η φαντασία που μας παρουσιάζει έχει σε πολλές σκηνές τέτοια δύναμη κι ομορφιά που υπερισχύει της ίδιας της πραγματικότητας. «Τι όμως είναι πραγματικότητα;» διερωτάται ο σκηνοθέτης και μαζί του κι εμείς.
Μαζί με την ‘ξεχωριστή ματιά’ του Μπάρτον, στην ταινία δίνουν μεγάλη δύναμη οι πρωταγωνιστές της με πρώτους τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Άλμπερτ Φίνεϊ. Δεν υστερούν όμως οι Μπίλι Κράνταπ, Τζέσικα Λανγκ και ο ‘πολύς’  Ντάνυ ΝτεΒίτο.
Πάντως πέρα από το πρώτο επίπεδο της αφήγησης, ο Μπάρτον προσπαθεί να πει κάτι βαθύτερο και ταυτόχρονα απλό: ότι συχνά δεν έχει σημασία η αλήθεια αλλά ο τρόπος που τη διηγείσαι.
Σημασία έχει να απογειώνεις την καθημερινότητα με τη φαντασία..ζωή χωρίς καθημερινά θαύματα είναι ζωή κλεμμένη ή αλλιώς απλή επιβίωση, συντήρηση. Και το φιλμ του αντιστέκεται στην πεζή ζωή..

2006, σε σκηνοθεσία Γκόραν Ντούκιτς, με τους Πάτρικ Φάγκιτ, Σάνιν Σόσαμον, Σι Γουίγκαμ, Τζον Χοκς, Τομ Γουέιτς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο απαρηγόρητος Ζία, μετά την ερωτική απογοήτευση που πέρασε εξαιτίας του χωρισμού του με την Ντεζιρέ, αποφασίζει να κόψει τις φλέβες του, δίνοντας έτσι ένα τέλος στη μοναχική και μελαγχολική ζωή του. Όμως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, αφού μόλις πεθάνει, πηγαίνει σε ένα μέρος όπου μοιάζει με πραγματικό μέρος, απλά οι άνθρωποι εκεί είχαν όλοι αυτοκτονήσει και κανείς τους δε χαμογελάει. Εκεί θα κάνει παρέα με τον Γιουτζήν, έναν ροκά που αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή. Κάποια στιγμή, ο Ζία θα μάθει ότι και η Ντεζιρέ αυτοκτόνησε και έτσι θα ταξιδέψει μαζί με τον Γιουτζήν για να ξαναενωθεί με την αγαπημένη του. Στο δρόμο τους, θα πάρουνε μαζί και την Μίκαλ, μία κοπέλα που επιμένει ότι ήρθε εδώ κατά λάθος και θέλει να συναντήσει τους υπεύθυνους για να διευθετήσουν το θέμα της.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία είναι ένα παραμύθι για ενήλικες, κυλάει αβίαστα και χωρίς να έχει ούτε σπουδαίες ερμηνείες ούτε κορυφαίες στιγμές καταφέρνει να γίνεται συναρπαστική. Ξεχωρίζει ο Τομ Γουέιτς σε έναν υπέροχο αγγελικό ρόλο και τα τραγούδια των Gogol Bordello που σημαδεύουν την ταινία με την βαλκανική τους τρέλα από την αρχή μέχρι τους τίτλους του τέλους- ο Γιουτζήν άλλωστε είναι χαρακτήρας εμπνευσμένος από τον Γιουτζήν Χατζ των Gogol Bordello.
Το σενάριο βασίζεται στην ιστορία Kneller’s Happy Campers από το βιβλίο The Bus Driver Who Wanted To Be God & Other Stories του συγγραφέα Έτγκαρ Κέρετ και εξελίσσεται σε έναν άχρονο και ερημικό κόσμο στον οποίο καταλήγουν όλοι όσοι αυτοκτονούν. Οι ήρωες φυσικά είναι όλοι νεκροί και ένα μεγάλο ταξίδι τους περνάει μέσα από το σκοτάδι των προσωπικών τους αδιεξόδων προς μία κατάληξη που καταφέρνει να είναι φωτεινή και αισιόδοξη.
Γλυκόπικρη, κωμικοτραγική και εναλλακτική ταινία του ανεξάρτητου κινηματογράφου με ευφάνταστο σενάριο, φοβερή αισθητική και αίσθηση του απόκοσμου, που παρόλη την διάχυτη μελαγχολία -ή ίσως εξαιτίας της- είναι πανέμορφη και σου ανοίγει την όρεξη για κινηματογράφο, μουσική και περίεργα τοπία..το “must have” soundtrack της κατάφερε να ξεχωρίσει σε πολλά ανεξάρτητα φεστιβάλ του κόσμου.
Σε ένα μέρος που δεν υπάρχει λιακάδα, ούτε και αστέρια και οι άνθρωποι δε χαμογελούν ποτέ..ένα κομβικό ‘’σημείο’’ αρκετά καταθλιπτικό μα και συνάμα ενδιαφέρον, γεμάτο εκπλήξεις και απρόσμενες συναντήσεις-σημείο στο οποίο βρίσκονται όλοι εκείνοι οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν μια σανίδα σωτηρίας. Μπορεί αυτή η σανίδα να είναι ο έρωτας;

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη 2013

18.00μμ

Κατασκευή Χριστουγεννιάτικου δέντρου από πούπουλα

Μας καθοδηγούν οι Βασιλική και Κατερίνα Κλήμη

Συμμετοχή 3 ευρω (καλύπτει τα έξοδα των υλικών που θα χρησιμοποιήσουμε)

Στο τέλος φυσικά θα πάρετε σπίτι αυτό που θα φτιάξετε
.

1968, σε σκηνοθεσία του Τζον Κασσαβέτη, με τους Τζίνα Ρόουλαντς, Τζον Μάρλεϊ, Λιν Κάρλιν και Σέιμουρ Κασέλ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι η ιστορία της Μαρίας και του Ρίτσαρντ, που βλέπουν το γάμο τους να διαλύεται, μετά από δεκατέσσερα χρόνια κοινής ζωής. Τρομαγμένοι και οι δύο, γιατί η νιότη έχει περάσει και ανίκανοι για μια ουσιαστική επικοινωνία, ψάχνουν μακριά ο ένας από τον άλλο διεξόδους, για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, να ανακαλύψουν και να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους. Στο βάθος, όμως, και οι δυο φοβούνται την οριστική ρήξη, που θα οδηγήσει στη διάλυση και στο τέλος της σχέσης τους

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο διάσημος Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης αναλύει την απομόνωση του ανθρώπου και πώς αυτή αντανακλάται και εκφράζεται στη σύγχρονη νεύρωση.
Τα προσωπικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά οδηγούν σταδιακά καθέναν από τους ηθοποιούς του να μεταβάλλεται σε ένα αντιφατικό, σύνθετο και πολυεπίπεδο άτομο. Σαν να πρόκειται για θεατρικό έργο, ακολουθώντας μια αλληλουχία μη-γεγονότων, ξεσπασμάτων, καταστάσεων περισυλλογής και εκ νέου ξεσπασμάτων, σκηνοθετεί τις ανεξέλεγκτες ψυχολογικές διαρθρώσεις ηθοποιών σε ρόλο ενηλίκων που πληγώνονται και πληγώνουν.
Στα Πρόσωπα δίνεται η εντύπωση ότι κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός, αλλά στην πραγματικότητα η ταινία βασίζεται σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο. Καταφέρνει όμως και βγάζει από τους ηθοποιούς του έναν αυθορμητισμό και μια αυθεντικότητα κόντρα στα στερεότυπα του εμπορικού σινεμά. Ο Κασσαβέτης λατρεύει τον ηθοποιό και τον καταγράφει μοναδικά.
Η επαφή του φακού με το ασπρόμαυρο καρέ του προσώπου μιας αιώνιας γυναίκας η οποία διαθλάται και αποτυπώνει τις ψυχολογικές της διακυμάνσεις στο πρόσωπο μίας μοιραίας παρουσίας όπως αυτή της Τζίνα Ρόουλαντς, με την ένταση και την ουσιαστική δύναμη των συγκρατημένων συναισθημάτων. Είναι αυτή η μορφή απλώς ποθητή; Είναι ένα αρχέγονα θηλυκό κύμα αμφισβήτησης το οποίο βλέπει και δεν βλέπει το παιχνίδι που από καταβολής χρόνου ουσιαστικά εμπλέκει την ίδια την ύπαρξη σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση με τον εαυτό της;

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη και κάθε Πέμπτη στις 5.30μμ

Μάθημα Γιόγκα
Συμμετοχή ελεύθερη!

Όσες/οι από εσάς έχετε λεπτό στρωματάκι καλό θα ήταν να το έχετε μαζί σας.
Επίσης, είναι σημαντικό να τηρήσουμε την ώρα προσέλευσης γιατί είναι δύσκολο για το συγκεκριμένο μάθημα να μπαινοβγαίνουμε κατά τη διάρκειά του.

2006, σε σκηνοθεσία Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ με τους: Ούλριχ Μούε, Μαρτίνα Γκέντεκ, Σεμπάστιαν Κοχ, Ούλριχ Τούκουρ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1984 στο Ανατολικό Βερολίνο, ο αξιωματούχος της Στάζι Γκερντ Βίσλερ διατάσσεται να παρακολουθεί το διαμέρισμα ενός διάσημου ζευγαριού καλλιτεχνών. Καθώς, όμως, συνεχίζεται η παρακολούθηση, αρχίζει να επεμβαίνει διακριτικά στη ζωή τους, κάτι που έχει επιπτώσεις και στη δική του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα ‘πολιτικά θρίλερ’ των τελευταίων χρόνων.. Βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας 2006. Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80, το Βερολίνο είναι ακόμη κομμένο στα δυο και η πανίσχυρη μυστική αστυνομία Στάζι έχει δημιουργήσει ένα τέλειο παρακράτος τρόμου και χαφιεδισμού. Αρχή της: κανείς δεν είναι αθώος κι ως εκ τούτου οι πάντες μπορούν να ομολογήσουν με τη βοήθεια ειδικών βασανιστηρίων και εφιαλτικών τρόπων παρακολούθησης!
Απόλυτα αφοσιωμένο γρανάζι αυτής της μηχανής είναι ο κεντρικός ήρωας. Μοναχικός, αγέλαστος, σκοτεινός, αδίστακτος. Ο Ούλριχ Μούε τον ερμηνεύει με τέτοια ανατριχιαστική ακρίβεια, ώστε σε κάνει να τρομάζεις  (ο ίδιος είχε μάλιστα παντρευτεί πληροφοριοδότρια της Στάζι) και κερδίζει το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας της EFA.
Αυτό είναι το πολιτικό στοιχείο της υπόθεσης. Το θρίλερ αρχίζει να στήνεται όταν αυτός ο πράκτορας αναλαμβάνει να παρακολουθήσει έναν διάσημο αντικαθεστωτικό, ιδεαλιστή, πιστό στο κομμουνιστικό καθεστώς, συγγραφέα και την ηθοποιό φίλη του.
Αυτός ο παραλογισμός, όμως, έχει διπλή υπόσταση κι ο σκηνοθέτης, αδιαφορώντας για την εύκολη καταγγελία, παίζει με το δράμα του κεντρικού του ήρωα. Θύτης αρχικά, βασανιστής και δήμιος της ευτυχίας των άλλων, γίνεται θύμα του συστήματος που υπηρετεί, καταδικασμένος στην αφάνεια και την αποξένωση. Είναι ο άνθρωπος που ζει τις ‘ζωές των άλλων’, ο ανώνυμος ωτακουστής των ερωτικών τους περιπτύξεων, ο μάρτυρας της απιστίας τους, ο εξόριστος από τη χώρα της αληθινής ζωής. Είναι τραγικός σαν ήρωας αρχαίου δράματος, πιόνι και σωτήρας ταυτόχρονα. Ένας ρόλος πλήρης, στιβαρός και πολύπλοκος, γραμμένος στις διακυμάνσεις του ασήμαντου που ξεδιπλώνεται υπό την υποβλητική μουσική του Γκάμπριελ Γιάρεντ
Συναρπαστικό κινηματογραφικά και αποκαλυπτικό πολιτικά σαν ταινία του Γαβρά, το ‘Οι Ζωές Των Άλλων’ θα μπορούσε να ιδωθεί ως flip side του Good Bye, Lenin!. Το ιστορικό πλαίσιο είναι παρόμοιο, ενώ η κωμικότητα αντικαθίσταται εδώ με την αγωνία του θρίλερ. Η τεράστια εμπορική επιτυχία και των δυο ταινιών δείχνει την ανάγκη των Γερμανών να σχολιάσουν και να κρίνουν το παρελθόν τους. Είναι κι αυτό μια γερμανική αρετή: η αποτίναξη της ενοχής του uber alles.