Σάββατο 30 Νοέμβρη και Κυριακή 1 Δεκέμβρη. 

Στις 7 το απόγευμα στη σβούρα ξεκινάμε τα εργαστήρια Χριστουγεννιάτικων κατασκευών για ενήλικες, κατασκευάζοντας γιορτινά χρηστικά αντικείμενα από χαρτοπολτό.

Θα ξεκινήσουμε την κατασκευή μας το Σάββατο και θα ολοκληρώσουμε την Κυριακή

Μας καθοδηγεί η Ξένια Καραγιάννη

Συμμετοχή 4 ευρώ (καλύπτονται τα έξοδα για τις πρώτες ύλες) και για τις δύο μέρες.

Στο τέλος του εργαστηρίου θα πάρουμε στο σπιτι μας τις κατασκευές μας

2003, σε σκηνοθεσία  Σιλβαίν Σομέ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Υιοθετημένος από τη Μαντάμ Σούζα, ο Τσάμπιον είναι ένα μοναχικό παιδί με πάθος για το ποδήλατο. Στη διάρκεια του ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας απάγεται από γκάνγκστερ και η Μαντάμ Σούζα τον αναζητάει στη μυθική πόλη της Μπελβίλ, όπου βρίσκει αναπάντεχη βοήθεια από τρεις εκκεντρικές γριές, πρώην σταρ του μιούζικ χολ. Τζαζ ατμόσφαιρα, χιούμορ, εκπληκτικό σκίτσο, σε ένα πανέμορφο ευρωπαϊκό καρτούν.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Σομέ, το ντελιριακό ”Τρίο της Μπελβίλ”, στάθηκε μία από τις πιο ανέλπιστες εκπλήξεις από το χώρο του animation και μία από τις καλύτερες ταινίες των ’00s.
Σχεδόν χωρίς λόγια, αλλά με μια εκπληκτική αίσθηση του ρυθμού, υπέροχο κωμικό timing και ακαταμάχητη ρετρό αίσθηση, ο Σομέ θα εντυπωσίαζε τους πάντες στις Κάννες.
Συγκεντρώνοντας μια εκλεκτή ομάδα καλλιτεχνών από τη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Λετονία και με σαφείς επιρροές από το κόμικς “Τεν-Τεν” και το σινεμά του Ζακ Τατί (στον οποίο είναι αφιερωμένη η ταινία), η δημιουργία του Σιλβαίν Σομέ ξεχώρισε με την πρωτοτυπία της, αποσπώντας δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, Καλύτερου Τραγουδιού). Κινούμενα σχέδια, τα οποία παντρεύουν ιδιοφυώς το φθαρμένο χειροποίητο σκίτσο με το ψηφιακό, προσφέρουν ένα θέαμα πρωτόγνωρο. Η καυστική και συμβολική απεικόνιση του κόσμου συνθέτουν ένα κονσέρτο σπάνιας πρωτοτυπίας και αξίας.
Η φανταστική πόλη όπου διαδραματίζεται η ταινία δεν είναι παρά μια σατιρική απεικόνιση της Νέας Υόρκης, όπως περίπου ήταν στη δεκαετία του ’60.
Μας μεταφέρει σε μια τερατόμορφη χώρα ευκαιριών και αποτίει φόρο τιμής στα ”φαντάσματα” και τα ”απόβλητά” της.
Μια βουβή, γλυκόπικρη κομεντί, με την εθιστική μουσική του Μπενουά Σαρέ, σουρεαλιστικό και ρετρό την ίδια στιγμή.

2011, σε σκηνοθεσία Αλίντας Δημητρίου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Γυναίκες οι οποίες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας εξομολογούνται στην κάμερα τις αληθινές ιστορίες τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Όταν γνωρίζουμε ότι θα πέσει βροχή κάποιοι  αισθανόμαστε μια απογοήτευση και ένα θυμό προς την ίδια την φύση καθώς αυτό θα εμποδίσει την καθημερινότητα μας να λειτουργήσει ομαλά…
Όμως κάπου σε μια φυλακή πριν 40 χρόνια, γυναίκες στερημένες από τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, ονειρευόντουσαν να νιώσουν την βροχή να πέφτει στο σώμα τους, όπως έπεφτε παλιά και χανότανε πίσω από το δυνατό τους γέλιο. Πλέον για αυτές, η βροχή ήταν ένα όνειρο και ο ήχος της έπαιρνε πολλές μορφές πίσω από τα τείχη της φυλακής. Στην φυλακή όπου βασανίστηκαν ανελέητα επειδή αισθάνθηκαν την υποχρέωση προς την πατρίδα τους να πολεμήσουν, με τον δικό τους τρόπο, και να μην απαρνηθούν τα πιστεύω τους. Η βροχή για αυτές τις γυναίκες ήταν η ελπίδα που ακουγότανε τα βράδια να χτυπάει τους τοίχους των κελιών τους, ο κρυφός κώδικας για την επιβίωση τους.
Οι μαρτυρίες των γυναικών στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου σε αφήνουν χωρίς ανάσα και με ένα έντονο ‘γιατί’ να ηχά στο βάθος της ψυχής σου. Γιατί φυλακίστηκαν αυτές οι γυναίκες, γιατί βασανίστηκαν αυτές οι γυναίκες, γιατί ο άνθρωπος μετατρέπεται τόσο εύκολα σε τέρας, γιατί τις έχουμε ξεχάσει… ; Και αφού τα ερωτηματικά διαμορφώνονται το ένα μετά το άλλο βρίσκεις τον εαυτό σου να θέτει ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα: Τι ήταν αυτό το τόσο τερατώδες αμάρτημα αυτών των γυναικών που άξιζε αυτά τα βασανιστήρια;
Η αφήγηση στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου συμπλέκεται με το τότε και το τώρα καθώς χρησιμοποιεί εικόνες από τα πρόσφατα επεισόδια στο Σύνταγμα στα ενδιάμεσα. Ωστόσο αν και θα περίμενε κανείς τα επεισόδια της σημερινής Ελλάδας να μην μπορούσαν να “δέσουν” με αυτά που έγιναν τότε στο Πολυτεχνείο και κατά την περίοδο της δικτατορίας, οι ομοιότητες είναι τόσο συγκλονιστικές που για ένα δευτερόλεπτο βρίσκεσαι ξαφνικά εσύ στο 1973 και “Τα κορίτσια της Βροχής” στο 2013.
Το “Πολυτεχνείο” δεν ήταν ποτέ μόνο 3 μέρες…

1959, σε σκηνοθεσία Αλέν Ρενέ, με τους Εμανουέλ Ριβά, Ειτζι Οκάντα, Μπερνάρ Φρεσόν, Στέλλα Ντασάς, Πιερ Μπαρμπό

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι Αύγουστος του 1957 στη Χιροσίμα. Μια νεαρή Γαλλίδα που έχει έρθει να γυρίσει μια ταινία με θέμα την ειρήνη γνωρίζει έναν Ιάπωνα την παραμονή της επιστροφής της στην πατρίδα της. Για ένα εικοσιτετράωρο θα ζήσουν μαζί μια ερωτική ιστορία. Εκείνη δεν ξέρει τίποτα για αυτόν, δεν μπορούν να μιλήσουν για το δράμα της Χιροσίμα, αλλά του διηγείται αυτά που έζησε στη Νεβέρ, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που αγαπούσε έναν γερμανό στρατιώτη που σκοτώθηκε.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Αλέν Ρενέ ξεκινάει την καριέρα του από πολύ νωρίς, σε ηλικία 12 ετών, γυρίζοντας τις πρώτες μικρού μήκους δουλειές του και στη συνέχεια, μετά από μερικές επιτυχημένες σκηνοθεσίες, μεταξύ των οποίων και το φιλμ ‘Η νύχτα και η καταχνιά’ το 1956, μας χαρίζει την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, ‘Χιροσίμα, αγάπη μου’, το 1959. Η επιτυχία της είναι μεγάλη, το σκηνοθετικό του ταλέντο συναντά την καταξίωση.
Η ταινία βασίζεται εξ ολοκλήρου πάνω στην ανάκληση της μνήμης, ακολουθώντας τα δαιδαλώδη μονοπάτια της και σ΄ αυτό ακριβώς οφείλεται η μορφική της ανακολουθία και οι αφηγηματικές της παρεκκλίσεις. Με κλειδί τη λέξη «θυμάμαι», η οποία ανοίγει τις πύλες της μνήμης και του παρελθόντος χρόνου, η ταινία επαναφέρει στο παρόν, μέσα από τη εφήμερη ερωτική συνάντηση της γαλλίδας με τον ιάπωνα, τραυματικές αναμνήσεις από την εποχή του πολέμου: από τη δική της τραυματική εμπειρία στο Νεβέρ και από το πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα, με χρήση επικαίρων της εποχής. Η αφήγηση με λυρισμό μεγάλης έντασης και δραματική δύναμη, μετακινείται διαρκώς από το ατομικό στο συλλογικό δράμα, σε μια συγκλονιστική οπτικό-ακουστική σύνθεση. Πώς να ξεχάσεις τη θαυμάσια, μαυρόασπρη φωτογραφία των Σασά Βιερνί (στις σκηνές στη Γαλλία) και του Μιτσίο Τακαχάσι (στις σκηνές στην Ιαπωνία); Την υποβλητική μουσική των Ζωρζ Ντελρί και Τζιοβάνι Φούσκο;
Ο έρωτας απελευθερώνει βαθιά κρυμμένες εικόνες και συναισθήματα, φέρνοντας κοντά τους δύο εραστές και ταυτόχρονα αναδεικνύοντας την υπαρξιακή και πολιτισμική απόσταση που τους χωρίζει. Η ρευστότητα του χρόνου και η υποκειμενικότητα της μνήμης, αποτελούν τον δραματικό άξονα αυτής της αριστουργηματικής ταινίας, καθιστώντας τη θέασή της –κάθε φορά- μια ανεπανάληπτη κινηματογραφική εμπειρία.
Μια ταινία-σταθμός της νουβέλ βαγκ. Η συνάντηση του Ρενέ με τη Μαργκερίτ Ντιράς (έγραψε το σενάριο) έδωσε ένα αξέχαστο φιλμικό ποίημα, με διαλόγους που άφησαν εποχή, ενώ ο τρόπος που προσεγγίζεται το έγκλημα της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα παραμένει ακόμα και σήμερα μάθημα σε στρατευμένους κινηματογραφιστές. Πριν απ’ όλα όμως η ταινία είναι η υπέροχη ιστορία ενός έρωτα..
Εσύ  δεν είδες τίποτα στη Χιροσίμα ;

Κυριακή 10 Νοέμβρη στις 7 το απόγευμα

Κατασκευή κοσμημάτων από απλά υλικά που έχουμε στο σπίτι και ανακυκλώσιμα υλικά

(κομμάτια από παιχνίδια, καπάκια από αναψυκτικά, πλαστικά αντικείμενα κλπ)

Συμμετοχή ελεύθερη

Σάββατο 9 Νοέμβρη 2013 στις 7.00μμ

Μαθαίνουμε για τα βότανα του χειμώνα, τη συλλογή τους, τη χρήση και τη διατήρησή τους

Με την Κωνσταντίνα Λίτσα

Συμμετοχή ελεύθερη

2008, σε σκηνοθεσία Ούλι Έντελ, με τους Μαρτίνα Γκέντεκ, Μόριτζ Μπεμπτρό, Μπρούνο Γκαντζ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για την άνοδο και την πτώση της διαβόητης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που έδρασε στην Γερμανία ως τις αρχές των 1970. Φονικές βομβιστικές επιθέσεις απειλούν την εύθραυστη γερμανική δημοκρατία, τη δεκαετία του ‘70 . Μια ομάδα ανταρτών, με αρχηγούς τον Αντρέας Μπάαντερ και την Ούλρικε Μάινχοφ, έχουν ξεκινήσει ένοπλη μυστική επανάσταση εναντίον ενός νέου είδους φασισμού που αναδύεται: του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που υποστηρίζεται από τις γερμανικές κυβερνήσεις. Με στόχο μια πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία, η επαναστατική ομάδα γίνεται όλο και πιο απάνθρωπη, ενώ στο βάθος υπάρχει ένας άνθρωπος που την κατανοεί: ο επικεφαλής των γερμανικών αστυνομικών δυνάμεων.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι αντιδράσεις ήταν δεδομένες, κι ο αναβρασμός στο εσωτερικό της Γερμανίας υπήρξε μεγάλος. Άλλωστε, είναι δύσκολη η απόφαση να γυρίσεις σε ταινία το σχηματισμό, τη δράση και την πτώση της RAF, μιας οργάνωσης που έκανε την «ένοπλη πάλη» παντιέρα, χύνοντας αίμα άφθονο. Όπως και να έχει η απόφαση πάρθηκε από τους Γερμανούς παραγωγούς των ταινιών “Το πείραμα” και “Οι ζωές των άλλων”. Ο γερόλυκος Ούλι Έντελ, σκηνοθέτης των εμβληματικών ταινιών της δεκαετίας του 1980 “Κριστιάν Φ. – Πόρνη στα 13 για ναρκωτικά” και “Τελευταία έξοδος στο Μπρούκλιν”, ανέλαβε να γυρίσει μια βιογραφία δράσης, που να επικεντρώνεται στις σχέσεις των μελών της RAF και στον τρόπο όπου αυτή η «παρέα» έδρασε.
Το πολιτικό σχόλιο είναι ισχνό. Κι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων κάπως επιφανειακή, πάντοτε όσον αφορά την πολιτική τους σκέψη και απόφαση. Όλα βέβαια περιλαμβάνονται στη στάση ουδετερότητας των παραγωγών, οι οποίοι δεν ήθελαν ούτε να ηρωοποιήσουν τους τρομοκράτες, ούτε όμως να τους πολεμήσουν.
Βέβαια, η ουδέτερη στάση του Έντελ γεννάει ηθικά και ιδεολογικά ερωτήματα, με ποικίλες απαντήσεις. Κάνοντας ένα τρομοκρατικό έπος, 30 χρόνια μάλιστα μετά τα γεγονότα, πρέπει να έχεις έτοιμη και μια άποψη. Ο εγκέφαλος είναι λογικό ό,τι μετά από εκρήξεις βομβών, πυροβολισμούς και έντονη δράση, ηθική ελευθεριότητα κ.α., δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει, επακριβώς, το μήνυμα της τελευταίας στιγμής. Ειδικά ένας νέος, που βράζει το αίμα του για δράση, δεν θα καταλάβει, καν, ότι ειπώθηκε η ματαιότητα του ένοπλου επαναστατικού αγώνα. Δεν θα καταλάβει ότι ειπώθηκε η χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας από τα εκάστοτε καθεστώτα. Μάλιστα, οι Αμερικανοί μπορεί να αντιληφτούν όλη την ταινία σαν «τιμωρία της τρομοκρατίας», χάνοντας την αληθινή εικόνα, που συνδέει τη σημερινή, ανεξέλικτη τρομοκρατία με άκρως ύποπτες, επί της κατεύθυνσης τους, πράξεις..

2001, σε σκηνοθεσία Χένρυ Μπιν με τους: Ράιαν Γκόσλινγκ, Σαμάρ Φοίνιξ, Τερέζα Ράσελ, Γκλεν Φιτζέραλντ, Μπίλι Ζέιν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ντάνι, ένας νεο-ναζί με ευφράδεια λόγου, έρχεται σε επαφή με μια αμερικανική φασιστική οργάνωση, η οποία αναπτύσσει πρωτότυπες θεωρίες κατά των εβραίων. Ωστόσο, κανείς δεν φαντάζεται ότι ο Ντάνι είναι και ο ίδιος εβραίος, που έχει απαρνηθεί τη θρησκεία και τη φυλή του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας Εβραίος μαθητής προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα του Ιουδαϊσμού καθώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ των πεποιθήσεων και της κληρονομιάς του. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Ντάνι, είναι εξαιρετικά πολύπλοκος: Γιατί απαρνείται τις εβραϊκές ρίζες του; Από πραγματικό μίσος η από πείσμα απέναντι στην αδιαλλαξία και τον φανατισμό των συμπατριωτών του, που δεν διαφέρουν σε πολλά από τους εξτρεμιστές και βίαιους φίλους του; Και γιατί δείχνει ένα υπέρ του δέοντος σεβασμό προς τους ¨εχθρούς¨ του. Τελικά μήπως είναι όλα ένας τρόπος να αντισταθμίσει το γεγονός ότι κανείς δεν του επέτρεψε να ανήκει κάπου, λόγω των διαφορετικών του απόψεων;
Με σκόπιμα υποβαθμισμένο το θέμα της βίας και τονισμένη κυρίως την πνευματική υπεροχή του Ντάνι απέναντι στα άλλα μέλη της ομάδας του (που δίνουν περισσότερο την εντύπωση παρασυρμένων, άβουλων ατόμων παρά πεπεισμένων ρατσιστών), το The believer καταπιάνεται περισσότερο με το πρόβλημα του αντισημιτισμού ως θεωρία που πασχίζει να παρουσιαστεί με λογικά επιχειρήματα υποστήριξης(ο Ντάνι ψάχνει ευκαιρίες να χτυπήσει λεκτικά το οποιοδήποτε κοινό) παρά με την τυφλή και ανεγκέφαλη βία του –μέσης ευφυΐας-οπαδού της.
Μια ερμηνεία έκπληξη από τον Ράιαν Γκόσλινγκ με επίσης ικανούς συμπρωταγωνιστές τους Μπίλι Ζέιν – Τερέζα Ράσελ με ¨διαβολικές¨ ερμηνείες στους ρόλους ηγετών ενός ακροδεξιού κινήματος με πολιτικές φιλοδοξίες που ελπίζει να χρησιμοποιήσει την πνευματική ανωτερότητα του Ντάνι για την προσέλκυση χρηματοδοτών. Η ταινία κέρδισε το βραβείο Δραματικής Ταινίας στο Φεστιβάλ του Sundance 2000.
Η ιστορία είναι συμπαγής (πρόκειται για πραγματικό γεγονός) και στα χέρια του Χένρυ Μπιν έχουμε ένα από τα πιο πλήρη και πολυδιάστατα κινηματογραφικά έργα για τη διαλεκτική σχέση ρατσισμού – αντιρατσισμού. Η ικανότητά του να αξονάρει τις θέσεις και τις απόψεις του πάνω στην προσωπική ιστορία ενός ατόμου είναι μοναδική, όσο και η τόλμη του να θίξει και το φαινόμενο του φανατικού σημιτισμού.
Πρόκειται σαφώς για μία ταινία αντιναζιστική χωρίς φανφάρες και πομπώδεις εκφράσεις, η οποία σπάει ταυτόχρονα και το καθαρό αντιναζιστικό της πλαίσιο, δημιουργώντας ερωτήματα για την πίστη σε ένα σκοπό, τη συνειδητότητα του είναι, την ανθρώπινη περιέργεια, τους οπαδούς, την αλήθεια..