2011, σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν με τους: Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα ζευγάρι πενηνταπεντάρηδων, ο άντρας του οποίου έχει χάσει πρόσφατα τη δουλειά του, πέφτει θύμα ληστείας. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει όμως όταν διαπιστώνει ότι αυτή έχει οργανωθεί από έναν επίσης απολυμένο πρώην συνάδελφο του συζύγου, ο οποίος αναθρέφει μόνος τα δύο μικρά αδέρφια του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια χούφτα αληθινοί χαρακτήρες, ένα καθημερινό, επίκαιρο γεγονός, ένα παλιό τραγούδι του Πασκάλ Ντανέλ κι ένα ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ δίνουν στον μαρσεγέζο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, τον γάλλο Κεν Λόουτς, την αφορμή για ένα πολιτικοποιημένο και βαθιά αισιόδοξο κοινωνικό δράμα. Απλό σινεμά “στο ύψος του καθημερινού ανθρώπου”, γνήσια συγκίνηση..
Σχεδόν κάθε σκηνή μεταφέρει στο κοινό και μία μεγάλη ιδέα, δίνοντας την αίσθηση ότι οι πρωταγωνιστές πράττουν ελεύθερα και κατά βούληση κόντρα σε κάθε κλασικισμό. Με έντονο το πνεύμα της συλλογικότητας, και της κοινωνικής ευθύνης, όταν το προσωπικό άσυλο των πρωταγωνιστών θα παραβιαστεί εκείνοι δε θα αντιδράσουν αρνητικά απέναντι στον πράξαντα αλλά απέναντι στον ηθικό αυτουργό – το κράτος. Αλλά ο Μισέλ και η Μαρί-Κλαιρ θίγονται για άλλους λόγους. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε πέρασαν στην άλλη πλευρά. Πότε δηλαδή άρχισαν να θεωρούνται από τον περίγυρό τους «βολεμένοι» (κάνουν και οι φτωχοί σφάλματα, αυτό δε σημαίνει πως δεν τους αγαπάμε, σημειώνει στους αστερίσκους το φιλμ). Όντας μέλη του ίδιου κοινωνικού συνόλου, θεωρούν ότι υπάρχει μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί γι’ αυτό και δε συμπεριφέρονται σα θύματα αλλά αναλαμβάνουν δράση.
Ο Γκεντιγκιάν βρίσκεται εδώ, για να μας θυμίσει πως ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσουμε ξανά την επανάστασή μας, μια επανάσταση δικαιοσύνης, αγάπης, αλληλεγγύης και …αυτοοργάνωσης.

Δύο δύωρα εργαστήρια γνωριμίας με τον χαρτοπολτό, ένα πολύ εύκολα διαχειρήσιμο υλικό, από το οποίο μπορούμε να κατασκευάσουμε υπέροχα κοσμήματα ή διακοσμητικά, με ελάχιστο κόστος.

Σε αυτα τα δύο εργαστηρια μαθαίνουμε : Οδηγίες παρασκευής και διατήρησης του χαρτοπολτού και φυσικά κατασκευάζουμε το κόσμημα ή το διακοσμητικό της αρεσκείας μας.

Σάββατο 23 και 30 Μαρτίου στις 7 το απόγευμα στη σβούρα

Συμμετοχή και για τα δυο εργαστηρια 4 ευρώ, που αφορούν το κόστος των υλικών που θα χρησιμοποιήσουμε. Φυσικά, όπως πάντα στο τέλος του εργαστηρίου παιρνουμε τις δημιουργίες μας.

Παρακαλούμε να δηλώσετε συμμετοχή αποστέλλοντας μήνυμα.  Λόγω στενότητας χώρου, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

2010, σε σκηνοθεσία Ισιάρ Μπολαΐν με τους: Λουίς Τοσάρ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Κάρα Ελεχάντε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα ισπανικό κινηματογραφικό συνεργείο γυρίζει στη Βολιβία μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο, τα μέλη του όμως μπλέκονται στις τοπικές ταραχές που ξεσπούν για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στις αρχές του αιώνα μας, η Βολιβία πέρασε μια πολύ μεγάλη κρίση με το πόσιμο νερό αφού η κυβέρνηση πουλούσε τα αποθέματα σε εταιρίες και ιδιώτες και έφτασε σε σημείο να περάσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται στους κατοίκους να μαζεύουν το νερό της βροχής γιατί παραβιάζουν τους τίτλους ιδιοκτησίας. Εμπνευσμένο από αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, έρχεται η ταινία “Ακόμα και η βροχή” με στόχο να μας δείξει την επανάσταση των κατοίκων της Βολιβίας σε σύγκριση με αυτήν των Ινδιάνων απέναντι στον Κολόμβο. Η σκηνοθέτης καταφέρνει να διατηρήσει μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα δυο γεγονότα αν και σε μερικές στιγμές χάνεται η ουσία των πραγμάτων αφού το cast της ταινίας που γυρίζεται μπλέκεται σε προσωπικές διαμάχες χωρίς νόημα και αποτέλεσμα. Ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας μαζί με το πολιτικό μήνυμα θα σας βάλει σε αρκετές σκέψεις για τους σημερινούς “σωτήρες” που έχει η χώρα μας αλλά και για το πόσο εύκολα και εκμεταλλεύσιμα είναι τα πάντα, ακόμα και το νερό. Αρκετά καλό και το cast των ηθοποιών με τον  Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ να αποδεικνύει για άλλα μια φορά το πόσο ταλαντούχος είναι. Συνοπτικά, η ταινία “Ακόμα και η βροχή” είναι αξιόλογη παρά τα λαθάκια της αλλά με ένα θέμα πάντα επίκαιρο.

Σήμερα Τετάρτη 20 Μαρτίου στις 7 το απόγευμα στη σβούρα, η Ευσταθία Δούκα συνεχίζει να μας οδηγεί στον μαγικό κόσμο των βοτάνων. Οι ιδιότητές τους, η συλλογή τους, η διατήρησή τους, οι χρήσεις τους.
Συμμετοχή ελεύθερη!

2004, σε σκηνοθεσία Χανς Βαϊνγκάρτνε με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Γιούλια Γιεντς, Στίπε Έρκεγκ, Μπούργκχαρτ Κλάουσνε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ελπίζουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Τρεις φίλοι που επιδίδονται σε συμβολικές πράξεις επαναστατικού ακτιβισμού θ’ αποφασίσουν να απάγουν έναν επιχειρηματία και να τον κρατήσουν όμηρο σε μια απομονωμένη καλύβα στο βουνό. Η συμβίωσή τους εκεί θ’ αποδειχθεί διαφωτιστική για όλες τις πλευρές…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παρά την ισχυρή πολιτική του διάσταση, το έργο δεν ξεχνά ούτε στιγμή τους χαρακτήρες του. Αντίθετα τους βάζει σε πρώτο πλάνο και ασχολείται πιο πολύ με τα συναισθήματά τους, παρά με τις ιδέες τους. Είναι το δεύτερο δείγμα γερμανικού, πολιτικού, αλλά κυρίως ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου, μετά το Goodbye Lenin. Οι ομοιότητες δεν σταματούν στον Ντάνιελ Μπρουλ. Η επικράτηση της σημασίας των συναισθημάτων έναντι αυτής της ιδεολογίας είναι η ουσία που βγαίνει αλώβητη και από τις δύο. Εντάξει, εδώ σταμάτησαν οι ομοιότητες. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια πιο επιθετική κινηματογράφηση. Ψηφιακή κάμερα στο χέρι και το αποτέλεσμα φωνάζει ανεξάρτητο.
Οι τρεις νέοι, αλλά και ο πρεσβύτερος, είναι πειστικότατοι. Η υπόθεση ίσως χάνει λίγο σε επίπεδο ρεαλισμού χωρίς αυτό να είναι κακό, αλλά όταν τον επικαλείται και δεν τον επιτυγχάνει τότε υπάρχει ένα πρόβλημα.
Το Ευρωπαϊκό σινεμά έχει αποδείξει πως μπορεί και θέλει να καταπιάνεται με θέματα που αφορούν τις κοινωνικές τάσεις, αλλά και πως έχει τη διάθεση να διερευνήσει τις ιδέες και τα ιδανικά της νέας γενιάς, πέρα από τα στενά όρια της σεξουαλικότητάς της. Η ταινία καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα επενδύοντας στον έξυπνο διάλογο και όχι τόσο στην πλοκή. Ο σκηνοθέτης τελικά αποφεύγει να εμβαθύνει, μάλλον γιατί όπως φαίνεται ούτε κι ίδιος έχει καταλήξει σε σαφή άποψη για το πώς θα ανατραπεί το παράλογο του σήμερα.

1960, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τους Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Μάρτιν Μπάλσαμ, Τζον Γκέιβιν, Σάιμον Όουκλαντ, Τζον Μακ Ίντιρ, Φρανκ Άλμπερτσον, Πατρίτσια Χίτσκοκ, Τεντ Νάιτ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο εραστές, η Μάριον Κρέιν και ο Σαμ Λούμις βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και συζητούν για τα προβλήματά τους. Τα οικονομικά του Σαμ δεν τους επιτρέπουν να παντρευτούν. Δυστυχισμένη και απεγνωσμένη να βελτιώσει την κατάσταση, η Μάριον κλέβει 40,000 δολάρια μετρητά από το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Η Μάριον οδηγεί όλη τη νύχτα στην βροχή, και, εξαντλημένη εντοπίζει ένα μικρό μοτέλ που μοιάζει απομονωμένο, και αποφασίζει να σταματήσει εκεί. Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ο Νόρμαν Μπέητς είναι ένας φαινομενικά συμπαθητικός και εξυπηρετικός νέος, που ζει μοναχικά στο απέναντι σπίτι μαζί με την άρρωστη μητέρα του. Καθώς εκείνη πλένεται, μία σκοτεινή γυναικεία φιγούρα την πλησιάζει αργά…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοτς «Ψύχωση», το Ψυχώ μας αφηγείται μία ιστορία λίγο-πολύ γνωστή σε όλους: μία φυγάς, που έχει στην κατοχή της 40000$, ένα άδειο μοτέλ στη μέση του πουθενά, ο αλλόκοτος ιδιοκτήτης του και η αυταρχική μητέρα του, παρούσα και ταυτόχρονα απούσα με έναν τρόπο ακατάληπτο, αποτελούν τα κομμάτια του πιο ανατριχιαστικού παζλ που συντέθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Κι αν υπάρχουν κινηματογραφόφιλοι που αγνοούν την πλοκή αυτή της ταινίας, πράγμα απίθανο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχουν υπόψιν τους τη διασημότερη σκηνή της ταινίας, τον φόνο στη ντουζιέρα.
Η ταινία με την πάροδο του χρόνου έλαβε θρυλική υπόσταση και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του σκηνοθέτη. Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι πως παρ’ ότι διαδραματίζονται σκηνές άγριων δολοφονιών, είναι κινηματογραφημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζεται στον θεατή ωμή βία, παρά μόνο τρόμος.
Επτά ημέρες, σαρανταπέντε διαφορετικές γωνίες λήψεις και αμέτρητες ώρες στο δωμάτιο του μοντάζ χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί μία από τις ρεαλιστικότατες και φρικιαστικότατες σκηνές δολοφονίες στην ιστορία του σινεμά, διάρκειας μόλις 45ΑΑ. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο στα έργα του Χίτσκοκ. Κάθε λήψη, κάθε κομμάτι σελιλόιντ που επιλέγεται αποτελεί αναγκαίο και απαραίτητο τμήμα μίας μεθοδικής πορείας προς τον σκηνοθετικό θρίαμβο.
Αν και το χρώμα είχε ήδη εισβάλλει στον κινηματογράφο, ο Χίτσκοκ επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρη την ταινία, για να προσδώσει μεγαλύτερο βάθος στον τρόμο που χαρακτηρίζει το φιλμ. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει πιστευτό το σιρόπι σοκολάτας ως ρέον αίμα στη σκηνή του μπάνιου;

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013, στις 5.30μμ το πρώτο από τα δύο δίωρα εργαστήρια κατασκευής αποκριάτικης μάσκας.
Με γυψόγαζα που βρίσκουμε σε όλα τα φαρμακεία και απλά υλικά που βρίσκονται σε κάθε σπίτι, κατασκευάζουμε μάσκες για τις απόκριες με τη βοήθεια της Χριστίνας Σακελλαράκη.

Το εργαστήριο απευθύνεται σε ενήλικες.  Η διάρκειά του είναι 2 ώρες και μπορούν να το παρακολουθήσουν έως 12 άτομα. Γιαυτό το λόγο παρακαλούμε δηλώστε συμμετοχή.

Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του Κέντρου Νέων Κορίνθου (Κολιάτσου 112, Κόρινθος)

Το δέυτερο μέρος του εργαστηρίου θα πράγματοποιηθεί την επόμενη Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013, την ίδια ώρα, και πάλι στο Κέντρο Νέων Κορίνθου

2002, σε σκηνοθεσία Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα με τους: Χαβιέ Μπαρδέμ, Λούις Τόσαρ, Νίβε ντε Μεντίνα, Άιντα Φολχ, Σερζ Ριαμπουκίν, Ενρίκε Βίλεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε μια γραφική, παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, που πλήττεται από την μάστιγα της ανεργίας και της ανέχειας, μια παρέα απολυμένων εργατών συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ, ενώ τις καθημερινές έρχονται αντιμέτωποι με την αναμονή και την αβεβαιότητα στο ταμείο ανεργίας και τα διάφορα γραφεία ευρέσεως εργασίας… Μετά το κλείσιμο του ναυπηγείου στο οποίο δούλευαν, μια ομάδα εργατών έρχονται αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που τους αφήνει λίγα περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον, κάτι που «ξεχνούν» προσωρινά, φιλοσοφώντας και καταναλώνοντας καθημερινά άφθονα ποτήρια αλκοόλ στο μπαρ ενός πρώην συναδέλφου τους…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία που φέρνει στο νου τις ταινίες του Κεν Λόουτς, αλλά και άλλες, όπως το «Βιτελόνι» του Φελίνι και «Οι εντιμότατοι φίλοι μου» του Μονιτσέλι. Οι ήρωες της ταινίας του Αρανόα είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι παραγωγικοί, αλλά τώρα άνεργοι, άνθρωποι που έχουν σπρωχτεί βίαια στο περιθώριο. Θύματα της προόδου και της παγκοσμιοποίησης στην οποία οδηγεί η κυβέρνηση του δεξιού πρωθυπουργού τους Αθνάρ, «λαθρεπιβάτες στο πλοίο-φάντασμα της προόδου, ναυαγοί των δικών τους ονείρων κι εκείνων των συζύγων τους κι εκείνων των παιδιών τους», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Πρόκειται για μια πικρόγλυκη κωμωδία, με αδρούς χαρακτήρες και καταστάσεις δοσμένες με οξυδέρκεια, αλλά και έξοχες ερμηνείες από όλη την ομάδα, με επικεφαλής έναν εξαιρετικό Μπαρδέμ στο ρόλο του οξύθυμου, πάντα ετοιμόλογου Σάντα. Μπορεί η ταινία να μην προσφέρει τίποτα το καινούργιο στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, έχει όμως τη ζεστασιά εκείνη, την ανθρωπιά, την τρυφερότητα και την ειλικρίνεια που μόνο μια αληθινά καλή ταινία ξέρει να προσφέρει.
Οι ήρωες μας λοιπόν βρέθηκαν σε μια μέρα έξω από την παραγωγή, έξω από τον οικογενειακό κορβανά, έξω απ’ όλα. Τους έστυψαν και τους πέταξαν. Αλλά εκείνοι επιμένουν. Κοίτα να δεις θράσος! Επιμένουν να πιστεύουν. Πως σήμερα – ακόμα περισσότερο σήμερα – το μοναδικό κόμμα και η μοναδική πατρίδα που αξίζει να ονειρεύεται κανείς, είναι η αλληλεγγύη.