ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Σας καλούμε αυτό το Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι στην πλατεία περιβολάκια της Κορίνθου, σε αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση και πορεία. Να εναντιωθούμε στον πόλεμο που γίνεται αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μας, να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που ξεσπιτώνονται για να προστατεύσουν τις ζωές τους και τις οικογένειές τους. Γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Γιατί ξέρουμε πως, αν το θελήσουν οι ισχυροί του πλανήτη, αύριο μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στην ίδια θέση.

Θα ακολουθήσει συναυλία στο Φλοίσβο. Συμμετέχουν οι Υπεραστικοί και οι Αυτόνομο Αγκάθι & Scrip D (Κύκνειο Άσμα). Παράλληλα εντός του φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου θα εκτίθενται πίνακες ζωγραφικής της Άννας Δαμά, φωτογραφίες του δημοσιογράφου Μπάμπη Χριστακόπουλου και έργα της εικαστικού Όλγας Μπαρμάζη.

Νωρίτερα, στη λαϊκή αγορά στις 10-12 το πρωί θα λειτουργήσει η κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος».

Διαδηλώνουμε και απαιτούμε:

– Όχι στον πόλεμο, την τρομοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.
– Να μπει τέλος στο έγκλημα που γίνεται στο Αιγαίο.
– Να πέσει ο φράκτης στον Έβρο. Κανένας φράκτης στην Ευρώπη.
– Όχι στην τρομοϋστερία, το φόβο και την καταστολή.
– Όχι στην στρατιωτικοποίηση των συνόρων.
– Να σταματήσουν οι δολοφονικές επιχειρήσεις αποτροπής και επαναπροώθησης της FRONTEX και της Ελληνικής συνοριοφυλακής.
– Όχι στα κέντρα κράτησης και καταστολής. Κατάλληλα σύγχρονα κτίρια και υποδομές για την αξιοπρεπή στέγαση περίθαλψη και σίτιση των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων.
– Κατάργηση των συμφωνιών Δουβλίνου 1 και 2.
– Κατάργηση όλων των αντιμεταναστευτικών νόμων.

Ποτέ πια πόλεμος – οι λαοί διεκδικούν την ειρήνη

Συνδιοργανωτές:
Α’ ΕΛΜΕ Κορινθίας
Αλληλεγγύη – Αντίσταση στο Κιάτο
Αλληλεγγύη – Αντίσταση στο Ξυλόκαστρο
Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Κορίνθου
Αντίσταση – Αλληλεγγύη στην Κόρινθο
Αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος «σβούρα»
Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Κορίνθου
Πρωτοβουλία Αντίστασης Κορινθίας
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Κορινθίας
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ν. Κορινθίας

1990, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τους Τζόνι Ντεπ, Νταϊάν Γουίστ, Γουαιόνα Ράιντερ, Βίνσεντ Πράις

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα κάστρο ζούσε ένας εφευρέτης μαζί με τον Έντουαρντ, που ήταν το πιο σημαντικό δημιούργημά του. Παρά την ακαταμάχητη γοητεία του, ο Έντουαρντ δεν ήταν τέλειος. Ο αιφνίδιος θάνατος του δημιουργού του τον άφησε ημιτελή με κοφτερά ψαλίδια στη θέση των χεριών του. Ο Έντουάρντ ζούσε μόνος του στον πύργο μέχρι την ημέρα που μια κυρία τον πήρε στο σπίτι της. Και τότε αρχίζει η φανταστική περιπέτειά του στον κόσμο των μεγαλοαστών.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τιμ Μπάρτον ποτέ δεν έκρυψε την παιδική διάθεση που κρύβει μέσα στην ψυχή του. Πάντα έπαιζε με τα αισθήματα και τις ψευδαισθήσεις μας, με το υπαρκτό και το παραμυθένιο, που το ένα μέσα του κλείνει την αλήθεια και την μαγεία του άλλου, σαν ένα παζλ όπου τα κομμάτια του αλληλοσυμπληρώνονται. Οι ήρωές του, πάντα μοναχικοί και απόκοσμοι, με μια όψη που πολλές φορές άγγιξε την καρικατουρίστικη και όμως, τόσο τρυφερή παρά το απρόσιτο παρουσιαστικό που ίσως να μας κράταγε μακριά τους. Όλοι έχουν την μαγευτική γοητεία του, την γοητεία εκείνη που περικλύει το σκοτάδι, το ίδιο και ο Ψαλιδοχέρης.
Η ίδια η ιδέα για τον Ψαλιδοχέρη ξεκίνησε από μια ζωγραφιά που είχε κάνει ο Μπάρτον όταν ήταν έφηβος, μέσω της οποίας εξέφραζε τη μοναξιά και την αντικοινωνικότητα του. Το 1988, όταν ο σκηνοθέτης ετοίμαζε την ταινία «Σκαθαροζούμης» προσέλαβε την Κάρολιν Τόμσον για να γράψει το σενάριο της επόμενης ταινίας του..
Ο Ψαλιδοχέρης δεν είναι ένα τέρας, αλλά ένα άτυχο πλάσμα, που μοίρα του έμελλε να κάνει τη νύχτα και το σκοτάδι συντρόφους του. Δεν ήταν εκείνος που επέλεξε την τύχη του, αλλά η ίδια η μοίρα, που πολλές φορές παίζει εις βάρος μας παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που πολλές φορές μπορεί να μας αφήνουν να πορευόμαστε με μοναδικό σύμμαχο τη μοναξιά μας, όχι γιατί εμείς δεν αντέχουμε την διαφορετικότητά μας, αλλά οι άλλοι γύρω μας, που τρομάζουν και φοβούνται να μας προσεγγίσουν, να νιώσουν τι έχουμε μέσα μας. Ο Ψαλιδοχέρης έχει σάρκα, έχει αισθήματα και έχει και όνομα. Είναι ο Έντουαρντ, που δεν ήθελε, αλλά για τον δικό μας κόσμο έμελλε να είναι παράξενος.
Ο μεγαλύτερος παραμυθάς της μεγάλης οθόνης ζητά μόνο να ξαναγίνουμε παιδιά και να παρασυρθούμε από την μαγεία του σκοτεινού αυτού παραμυθιού. Ατμόσφαιρα εκπληκτική, μοντάζ αρκετά καλά προσεγμένο και μια μεγαλειώδης μουσική υπόκρουση από τον Ντάνι Έλφμαν συνθέτουν το πορτρέτο αυτής της μελαγχολικής ταινίας. Δώστε την ευκαιρία στον Έντουαρντ να σας ταξιδέψει στα βάθη της καρδιάς σας, να γνωρίσετε τον ίδιο σας τον εαυτό μέσα από αυτή την ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Και όσο άδικο και αν φανεί σε κάποιους το τέλος, είναι από εκείνα που μας έχει συνηθίσει ο Μπάρτον, γιατί ακόμα και τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end, όχι τουλάχιστον όπως θα το εννοούσαμε..
Γιατί, άραγε η ευτυχία βρίσκεται στο τέλος ή στη διαδρομή του ταξιδιού; Δύσκολο, ειδικά αν έχεις μάθει να τα θες όλα. Όμως τελικά, το πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και το γλυκόπικρο χαμόγελο που σου φέρνει στα χείλη ο λογισμός του. Γιατί ακόμα και αν δεν είσαι ο υπέρτατος νικητής, έχεις αποκομίσει το πιο σπουδαίο πράγμα. Μπορείς να αντιλαμβάνεσαι, να αισθάνεσαι, να κατανοείς, να συγχωρείς, να αγαπάς, να λες αντίο.

 “Δεν μπορεί να ελπίζει κανείς σε γενική συναίνεση σχετικά με το τι σημαίνει το πορνογραφικό. Σε γενικό επίπεδο ορίζεται από τη βιομηχανία πορνό και τις προσπάθειές της να αυτονομιμοποιηθεί• από τα δικαστήρια που επιβάλλουν νόμους περί ασέμνου και αποτρόπαιου υλικού, αλλά και από θεσμούς που επιβάλλουν τα δικά τους κριτήρια και σύμφωνα με αυτό που ο Ellis αποκαλεί «γενική επιστράτευση ηθικών και φιλοσοφικών θέσεων» σε κάθε συγκεκριμένη κοινωνική στιγμή, θα υπάρχουν πάντα ανταγωνιστικοί μεταξύ τους ορισμοί που θα προσπαθούν να επικρατήσουν ο ένας του άλλου” (J. M. Coetzee, Περί Λογοκρισίας, ελληνική μετάφραση Δέσποινα Ρισσάκη, Αθήνα: Πατάκης 2007, σελ. 59)

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015
Ώρα 20.30

Ομιλία/Συζήτηση:
«Τα ινδάλματα της Ηδονής: Για μια υπεράσπιση της πορνογραφίας».

1946, σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάπρα με τους Τζέιμς Στιούαρτ, Ντόνα Ριντ, Λάιονελ Μπάριμορ, Χένρυ Τράβερς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τζορτζ Μπέιλι (Τζέιμς Στιούαρτ) είναι ένας καλόκαρδος, συμπονετικός άνθρωπος που νοιάζεται πάντα για τους συνανθρώπους του. Όμως την παραμονή των Χριστουγέννων, ο ήρωας μας είναι απογοητευμένος και πιεσμένος από οικονομικά χρέη με αποτέλεσμα να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να θέσει τέλος στη ζωή του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Φρανκ Κάπρα, σκηνοθετεί το 1946 μία κλασσική και πάντα επίκαιρη ταινία, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή. Η υπόθεση βασίστηκε στο διήγημα του Φίλιπ Βαν Ντόρεν Στερν “Το Καλύτερο Δώρο” και μέχρι το σενάριο να πάρει την τελική του μορφή γνώρισε αρκετές φάσεις επεξεργασίας και αλλαγών. Τη συνολική ευθύνη του σεναρίου είχε το διάσημο συγγραφικό ζευγάρι της εποχής, ο Φράνσις Γκούντριτς και ο Άλμπερτ Χάκετ. Με τη βοήθεια σε κάποιες σκηνές του Τζο Σουέρλιγκ, καθώς και την επίβλεψη και το άγρυπνο πάντα βλέμμα του ίδιου του σκηνοθέτη.
Ωστόσο, αποτελεί πια κοινό μυστικό, ότι η τελική μορφή του σεναρίου, διέθετε και στοιχεία της οξείας γραφής του Ντάλτον Τράμπο. Ο οποίος βέβαια δεν αναφέρεται στα credits παρά το γεγονός ότι στην αρχή, όταν ξεκίνησε η προβολή της ταινίας, δεν είχαν αρχίσει ακόμη τα “προβλήματά” του με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι..
Η αφηγηματική ικανότητα του Φρανκ Κάπρα, φτάνει εδώ στο απόγειο της και μαζί με το υπέροχο καστ ηθοποιών που έχει στη διάθεσή του, καταφέρνει να δημιουργήσει μία ταινία που έμεινε για πάντα στην Ιστορία.
Ο δημιουργός δεν ξεφεύγει σε φλύαρες ηθικολογίες αντίθετα εμμένει ουσιαστικά στην θεμελιώδη εναγώνια απορία που αποτελεί βάση της υπόθεσης: “Πως θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας από εμάς δεν είχε έρθει στην ζωή; ”. Μία ερώτηση που, για να είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε κάνει στον εαυτό μας και η οποία, υπό το πρίσμα των αντιδράσεων του πρωταγωνιστή της ταινίας, αποκτά ειδικό βάρος.
Παρ’ όλο που η ταινία θεωρείται κατεξοχήν feelgood movie, ο Κάπρα οδηγεί τον ήρωά του στη γαλήνη μέσα από πόνο, από άρνηση, από στέρηση, από αυτολύπηση που οδηγεί συχνά στην αυτοκαταστροφή. Και αυτό το κάνει χωρίς ευκολίες. Γιατί ούτε η ζωή είναι εύκολη.
Ο ήρωας μας δεν είναι σούπερ – ήρωας, είναι ένας άνθρωπος που αμφιταλαντεύεται διαρκώς, που οδηγείται να σκεφτεί μέχρι και την αυτοκτονία και που η ζωή του διδάσκει με σκληρές εικόνες ότι τα καθημερινά, τα μικρά είναι πολλές φορές εξίσου σημαντικά με τα μεγάλα και τα προβεβλημένα. Αυτή η προσέγγιση καθιστά την ταινία περίεργα αισιόδοξη, όμως η τελική γεύση παραμένει ότι η παρουσία του καθένα από εμάς είναι σημαντική και έχει ξεχωριστή αξία τουλάχιστον για τους ανθρώπους που αποτελούν το στενό κοινωνικό μας περιβάλλον.
Η ταινία πραγματεύεται τον αφανή ήρωα της καθημερινότητας, αυτόν που δεν θα μνημονεύσει η ιστορία για μεγάλα κατορθώματα αλλά που η παρουσία του ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων γύρω του και βελτιώνει την ζωή τους. Η ταινία μιλάει για τον καθένα από εμάς, που αντιμετωπίζει την κάθε ημέρα με γενναιότητα και εντιμότητα.

(Η ειρωνεία είναι ότι στα αρχικά σχέδια της παραγωγής για τον ρόλο του πρωταγωνιστή, προοριζόταν ο Κάρι Γκραντ αλλά η τελική επιλογή του Τζέιμς Στιούαρτ από τον Κάπρα, ήταν απλά ευφυής. Η αποδεδειγμένη υποκριτική δεινότητα σε συνδυασμό με μία εσωστρέφεια, σήμα κατατεθέν του ηθοποιού, ήταν απαραίτητα στοιχεία που απαιτούνταν, προκειμένου να διαχειρίζεται με χαρακτηριστική άνεση τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωα).

1941, σε σκηνοθεσία Όρσον Γουέλς με τους: Όρσον Γουέλς, Τζόζεφ Κότεν, Τζορτζ Κουλούρης, Άγκνες Μούρχεντ, Έβερετ Σλόουν, Πωλ Στιούαρτ, Ρέι Κόλλινς, Ντόροθι Κάμινγκορ, Ρουθ Γουόρικ, Έρσκιν Σάνφορντ, Γουίλιαμ Άλλαντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας δημοσιογράφος ερευνά τη ζωή ενός μεγιστάνα του Τύπου, για να ανακαλύψει το νόημα της λέξης “ρόουζμπαντ” (ροδανθός) που εκστόμισε πριν ξεψυχήσει.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία-ορόσημο του αμερικανικού σινεμά, με φοβερές αφηγηματικές καινοτομίες για την εποχή του, που εισάγουν τον κινηματογράφο στην περιπέτεια της γραφής. Σε σενάριο Όρσον Γουέλς & Χέρμαν Μάνκιεβιτς, η καλύτερη αμερικανική δημιουργία σύμφωνα με τη γνώμη των περισσοτέρων κριτικών.
Γιατί όμως η συγκεκριμένη ταινία θεωρείται από τις κορυφαίες όλων των εποχών;

Καταρχάς, εκτός της σκηνοθετικής “μαεστρίας” και μάλιστα σε χαλεπούς καιρούς, στην ταινία εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου και κάποιες τεχνικές, αφενός δύσκολες για την εποχή, αφετέρου δε ιδιαίτερα αποτελεσματικές στη μετάδοση του μηνύματος του δημιουργού.
Υπάρχουν για παράδειγμα τα αξιοπρόσεκτα ειδικά εφέ στην αναπαράσταση της βίλλας του Κέιν, του περίφημου “Xanadou”, που είναι προϊόν κινηματογράφησης μινιατουρών και μοντάζ. Υπάρχουν οι λήψεις από ψηλά, που συνδυάζονται με λήψεις από το πάτωμα, για να τονιστεί το μέγεθος της ισχύος του κεντρικού ήρωα. Υπάρχει ακόμα η ταυτόχρονα εστιασμένη λήψη αντικειμένων που βρίσκονται μακριά, με άλλα, που βρίσκονται πιο κοντά, με σκοπό αρχικά να μπερδέψουν το θεατή, αλλά τελικά να μεταδώσουν με εικόνα την ψυχολογία του Κέιν.. γίνεται συστηματική χρήση του “βάθους πεδίου”, του “πλάνου σεκάνς” και της αξονικής σκηνοθεσίας.
Τα τεχνικά αυτά επιτεύγματα μπορεί να είναι στις μέρες μας ξεπερασμένα, άλλα αυτό δεν μπορεί να μειώσει ούτε τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της ταινίας ούτε – κυρίως – τον τρόπο με τον οποίο αυτά αξιοποιήθηκαν.
Η ταινία επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα: από αυτό του τύπου και των εκδόσεων, μέχρι τις επιχειρήσεις, την πολιτική και τις ερωτικές περιπέτειες, περιγράφοντας γλαφυρά την άνοδο, τις μεταπτώσεις και το τέλος μιας προσωποκεντρικής αυτοκρατορίας.
Mέσα από την ιστορία της ζωής του μεγιστάνα των ΜΜΕ Τσάρλς Φόστερ Κέιν για πρώτη φορά η δίψα για εξουσία, το εξωτερικό μεγαλείο και η εσωτερική πτώση, η αλαζονεία, η απληστία, η μοναξιά και εν τέλει η τραγικότητα της ύπαρξης, κινηματογραφούνται σαν ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος, όπου ο μίτος της Aριάδνης ακούει στο μυστηριώδες όνομα “Rosebud”..
Η ιστορία του πολίτη Κέιν μπορεί να χαρακτηριστεί προφητική και αλληγορική, για αξίες που υπήρχαν και υπάρχουν, για κάποια πράγματα στη ζωή, που έχουν το δικό τους σημαντικό ρόλο και τα οποία ποτέ κανείς άλλος εκτός του εαυτού μας δεν γνωρίζει.

1998, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γιάνναρη, με τους Στάθη Παπαδόπουλο (Σάσια), Κώστα Κοτσιανίδη (Κότσιαν), Παναγιώτη Χαρτοματζίδη (Παναγιώτης), Δημήτρη Παπουλίδη (Γιώργος), Θεοδώρα Τζήμου (Νατάσα)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία ενός Ρωσοπόντιου που ζει στην Ελλάδα και ονειρεύεται με ορμητήριο το Μενίδι να κατακτήσει τη ζωή της πρωτεύουσας. “Από την Άκρη της Πόλης” ξεκινάει ένα ταξίδι στο “σκοτάδι” της πρωτεύουσας. Κλαμπ, ναρκωτικά, πορνεία, όλα για την επίτευξη του στόχου.
Η κυνική και καυστική ματιά του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και μια συγκλονιστική ταινία για το “περιθώριο” της μεγαλούπολης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
“Με λένε Ποντ. Ρώσο Ποντ”.
Με αυτήν τη φράση αρχίζει και τελειώνει η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη ο οποίος σε χρόνο μηδέν, με ελάχιστα χρήματα και με ερασιτέχνες ως επί το πλείστον ηθοποιούς έφτιαξε αυτό εδώ το διαμαντάκι με θέμα την καθημερινότητα μιας παρέας έφηβων Ρωσοπόντιων που ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο και αναλώνονται σε ντρόγκα, τυχερά παιχνίδια, κλοπές και ανδρική πορνεία.
Η ζωή στο υποβαθμισμένο Μενίδι και η ψυχολογία του Έφηβου που φλερτάρει με το Περιθώριο και τελικά ερωτεύονται.
Είναι απίστευτος ο τρόπος που ο σκηνοθέτης σε κάνει παίρνεις μέρος στην περιπλάνησή τους και να νιώθεις τα παιδιά αυτά: την φιλία τους που αποτελεί στήριγμα για την εκπλήρωση κάθε ονείρου, την ανάγκη που έχουν να νιώσουν Έλληνες, την επιθυμία να κατακτήσουν κι αυτοί την πρωτεύουσα και την ίδια τη ζωή με κάθε κόστος.
Ξεχάστε το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο με τις “δήθεν” ή τις γραφικές ταινίες, την απουσία σκηνοθετικής καθοδήγησης στους ηθοποιούς και τους ασήμαντους διαλόγους με την πομπώδη εκφορά.
Το “Από την Άκρη της Πόλης” πάλλεται από ζωντάνια, ρεαλισμό και γρήγορους ρυθμούς, αποτελώντας παράλληλα τυπικό δείγμα δημιουργού με ταλέντο, ο οποίος παίρνει στα χέρια του κοινότυπες περιθωριακές καταστάσεις και τις μετατρέπει σε ενδιαφέρουσα ταινία με αρχή-μέση-τέλος και ήρωες με υπόσταση.

“Πήρα αγκαλιά την Ομορφιά. Μα τη βρήκα πικρή και την έφτυσα”
(Παραφρασμένοι στίχοι Α. Ρεμπώ)

2004, σε σκηνοθεσία Μπαχμάν Γκομπαντί, με τους: Σοράν Εμπραχίμ, Χιρς Φέισαλ, Αβάζ Λατίφ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Κουρδιστάν, στα σύνορα μεταξύ Ιράν και Τουρκίας, τις παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, ο δεκατριάχρονος Σοράν είναι γνωστός ως «Δορυφορικός», για την εγκατάσταση πιάτων και κεραιών στα τοπικά χωριά αναζητώντας νέα για τον Σαντάμ. Είναι ο αρχηγός των παιδιών, που τα οργανώνει να κάνουν την επικίνδυνη αλλά αναγκαία δουλειά των ναρκαλιευτών.  Τότε ερωτεύεται μια μικρή ορφανή, ένα κορίτσι με θλιμμένο πρόσωπο που περιπλανιέται με τον αδελφό της, ο οποίος φαίνεται να έχει το χάρισμα της προφητείας. Τα αδέλφια έχουν υπό την προστασία τους ένα τρίχρονο παιδάκι, του οποίου οι δεσμοί με τα δύο αδέλφια γίνονται γνωστοί όταν αποκαλύπτεται η ανείπωτη, σκληρή αλήθεια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μετά το «Μεθυσμένα Άλογα» ο ιρανός σκηνοθέτης Μπαχμάν Γκομπαντί μας χαρίζει άλλη μια συγκλονιστική ταινία. Επικεντρώνεται σε μια ομάδα παιδιών που αγωνίζονται να επιβιώσουν στο Κουρδιστάν, μια χώρα που επισήμως δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στην ψυχή των Κούρδων προσφύγων. Έχοντας για πρωταγωνιστές αποκλειστικά ερασιτέχνες και μάλιστα παιδιά που πράγματι είναι Κούρδοι πρόσφυγες, καταφέρνει ένα θαυμαστό αποτέλεσμα που δύσκολα θα αφήσει το θεατή ασυγκίνητο. Η μικρή Αγκρίν, ένα από τα πιο εκφραστικά και μελαγχολικά πρόσωπα που έχουμε δει στο σινεμά, πιστεύει ότι θα λυτρωθεί από τους εφιάλτες του παρελθόντος, μόνο αν απαλλαχθεί από κάθε τι που της το θυμίζει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει τα πρόσωπα που αγαπά.
Πολλές είναι οι σκληρές σκηνές (κυρίως αυτές που αφορούν τον ακρωτηριασμό και την αυτοκτονία μικρών παιδιών) που πιέζουν συναισθηματικά το θεατή. Διάχυτη όμως είναι και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο όπως και η αίσθηση του χιούμορ.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της ποιητικής και συγκινητικής αυτής ταινίας είναι ότι παρότι βαθιά αντιπολεμική δεν εγκλωβίζεται στο κήρυγμα και στο φτηνό συναίσθημα.
Ο Γκομπαντί υπογράφει μια πολιτική ταινία χωρίς να καταφεύγει στην προπαγάνδα, κατακρίνοντας μάλιστα και τα δύο στρατόπεδα. Και τους ιρακινούς για τα έκτροπα που έκαναν, αλλά και τους αμερικάνους οι οποίοι τους είχαν υποσχεθεί βοήθεια, αλλά σύντομα έφυγαν αναζητώντας τον επόμενο στρατιωτικό τους στόχο. Και όλα αυτά σε ένα κόσμο που τα μεγαλύτερα θύματα είναι πάντα και τα πιο αθώα. Σε ένα κόσμο όπου ακόμα και τα παιδιά μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της στρατιωτικής κυριαρχίας. Αλλά και σε έναν κόσμο που κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες μπορεί να αποκαλύψει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Σε ένα κόσμο που ακόμα Και Οι Χελώνες Μπορούν Να Πετάξουν..