1964, σε σκηνοθεσία του Ζαν Ζιρό, με τους Λουί Ντε Φινές, Ζενεβιέβ Γκραντ,  Μισέλ Γκαλαμπρί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο επιθεωρητής Κρισό επισκέπτεται, με την κόρη του, το όμορφο Σεν Τροπέ, με σκοπό να γιορτάσει την προαγωγή του σε υπαστυνόμο. Καταλήγει, όμως, να προσπαθεί να συλλάβει τους γυμνιστές που έχουν κατακλείσει μια ολόκληρη παραλία! Εν τω μεταξύ η κόρη του, που ντρέπεται για το κοινωνικό της στάτους, έχει να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα. Υποδύεται την κληρονόμο μιας πλούσιας οικογένειας και βρίσκεται μπλεγμένη σε ένα κύκλωμα παράνομου εμπορίου έργων τέχνης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο αξέχαστος Λουί Ντε Φινές υπήρξε ο παγκόσμιος «Βέγγος» στο χώρο του κινηματογράφου και δημιούργησε σχολή. Η ταινία του 1964, “Le Gendarme de Saint-Tropez”, σημείωσε μεγάλη επιτυχία με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν άλλες πέντε συνέχειες της σειράς “Gendarme”.
Τον σκηνοθέτη βοήθησαν στο σενάριο και οι πένες των Ρίτσαρντ Μπαλντούτσι και Ζακ Βιλφρίντ. Η άκρως καλοκαιρινή μουσική, είναι του Ρεϊμόντ Λεφέβρ.
Με απλά αστεία καταφέρνει να μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα των ’60s, στην καλοκαιρινή Κυανή Ακτή. Η ουσία είναι ότι μετά τόσες δεκαετίες βλέπεται ευχάριστα και παράγει αβίαστα γέλια με τις απίστευτες γκάφες του επιθεωρητή Κρισό. Καταπληκτική είναι η σκηνή της καταδίωξης με αυτοκίνητα στους στενούς επαρχιακούς δρόμους.
Το ένα φέρνει το άλλο και το γέλιο έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο των εξωφρενικών παρεξηγήσεων που δημιουργούνται.

1980, σε σκηνοθεσία του Πιρς Χάγκαρντ με τους: Πίτερ Σέλλερς, Έλεν Μίρεν, Σιντ Σίζαρ, Ντέιβιντ Τόμλινσον, Σάιμον Γουίλιαμς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Φου Μαντσού είναι ένας μάγος 168 χρονών, ο οποίος είναι αποφασισμένος να ζήσει για πάντα και να κυριέψει τον κόσμο. Όμως δυστυχώς τα 168α γενέθλιά του αμαυρώνονται από το χύσιμο, κατά λάθος, του ελιξιρίου της αθανασίας του. Για να φτιάξει καινούριο, πρέπει να αποκτήσει το τρομερό διαμάντι Αστέρι του Λένινγκραντ και μια σχετικά χρησιμοποιημένη μούμια! Μια μηχανική ταραντούλα και αρκετοί ξυπόλυτοι νεκροθάφτες, αποτελούν το όχημα του Φου Μαντσού για την επιτυχία, ενώ ένας συνταξιούχος ντετέκτιβ, ο οποίος είναι στο κατόπι του, προσπαθεί να τον αποκαλύψει..!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παρωδία των ταινιών του Φου Μαντσού, με τον Πίτερ Σέλλερς στο διπλό ρόλο του Ανατολίτη εγκληματία και του αστυνόμου Νέιλαντ Σμιθ που τον κυνηγάει.
Ο Σέλλερς απόλυσε τον Πιρς Χάγκαρντ και τελείωσε μονάχος την ταινία. Παρόλα αυτά, άφησε στους τίτλους το όνομα του Χάγκαρντ και καθόλου το δικό του.
Ο διάσημος ηθοποιός ήταν τόσο αδύναμος στην καρδιά του, που οι γιατροί τον συμβούλευσαν να μη κάνει καθόλου αυτή τη ταινία.
Η ταινία έμελε να είναι η τελευταία ολοκληρωμένη του Πίτερ Σέλλερς και η τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή του πριν τον θάνατό του.
Ένας Σέλλερς σε μεγάλα κέφια.. Μια κωμική διάνοια σε μια σατανικά αστεία ταινία.

Ιστορίες Παπουτσιών

2002, σε σκηνοθεσία Ραμόν Σαλασάρ με τους: Άντζελα Μολίνα, Νάγια Νίμρι, Αντόνια Σαν Χουάν, Βικτόρια Πένια, Μόνικα Σερβέρα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι ιστορίες πέντε γυναικών στη Μαδρίτη, που η ζωή τους διέρχεται από συναισθηματική κρίση και δοκιμασία και που, κατά παράδοξο τρόπο, έχουν κοινό σημείο αναφοράς τα πόδια και τα παπούτσιά τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα παπούτσια πέντε γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, διηγούνται τις ιστορίες τους. Η σκληρή Adela με την πλατυποδία, μια μεσήλικη γυναίκα είναι διευθύντρια σε οίκο ανοχής και αναγκασμένη να φροντίζει την καθυστερημένη κόρη της. Η αθώα Anita με τα αθλητικά παπούτσια, μια γυναίκα παγιδευμένη στο μυαλό ενός παιδιού, ερωτεύεται και αναζητά τρόπους να εκφραστεί. Η εύθραυστη Leire με τα κλεμμένα παπούτσια είναι πωλήτρια σε μπουτίκ παπουτσιών την ημέρα και χορεύτρια σε κλαμπ τη νύχτα. Η δυναμική Mari Carmen με τις παντόφλες, έχασε τον άνθρωπο της ζωής της πολύ γρήγορα και έμεινε να φροντίζει τα παιδιά του οδηγώντας ταξί. Η πλούσια Isabel που αγοράζει πάντα παπούτσια μικρότερα από το νούμερό της βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ανιαρή ζωή δίνοντας διαρκή μάχη με τον σύζυγό της.
Μια ενδιαφέρουσα ταινία από τον 29χρονο τότε Ισπανό σκηνοθέτη Ραμόν Σαλασάρ που κινείται στα όρια του Αλμαδοβαριανού χάους. Ο σκηνοθέτης απέσπασε 47 διεθνή βραβεία για την πρώτη του ταινία μικρού μήκους και οι Ιστορίες Παπουτσιών είναι η πρώτη του προσπάθεια μεγάλου μήκους. Μαζί του έχει μια δυνατή ισπανική αρμάδα ηθοποιών: Αντόνια Σαν Χουάν (Όλα για τη Μητέρα μου), Νάγια Νίμρι (Πριν Πέσει η Νύχτα, Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου, Ανοιξε τα Μάτια), Άντζελα Μολίνα (Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου, Καυτή Σάρκα), Μόνικα Σερβέρα (Hongos), Βικτόρια Πένια (Όμορφη Ζωή).
Την ζωή μας την οργανώνουμε πρώτα με μεγάλες πέτρες (Piedras ο ισπανικός τίτλος), όπως είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια και η δουλειά. Αργότερα προσθέτουμε μικρότερες πέτρες που αντιπροσωπεύουν τις μικρότερες ανάγκες μας. Αν κάνουμε το αντίστροφο δεν θα έχουμε χώρο για τις μεγάλες πέτρες.
Έτσι και οι 5 πρωταγωνίστριες για να καταφέρουν να βρουν αυτό που η κάθε μια τους ψάχνει ώστε να ηρεμήσει η ψυχή τους, θα πρέπει πρώτα να αποβάλουν όλα τα άχρηστα πράγματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους ή ακόμα χειρότερα στα παπούτσια τους!
Leire : «…Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία, μια μεγάλη δικαιολογία. Είναι μια δικαιολογία για να ζεις. Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε. Τι δύσκολο, να δεχτείς ότι δεν θα γίνεις αυτό που ήθελες ποτέ, να μην ελπίζεις καν… Θέλω, θέλω, θέλω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη και να ευτυχίσουν όσοι είναι γύρω μου. Αυτό ήθελα πάντα.. »

ΥΓ: Δες την για να ξαναβρείς τον εαυτό σου.

2006, σε σκηνοθεσία Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με τους: Ιβάνα Μπακέρο, Σέρζι Λόπεζ, Αριάντνα Τζιλ, Νταγκ Τζόουνς, Μαριμπέλ Βερντού

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
 Ισπανία, 1944: το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Κάρμεν, που πρόσφατα ξαναπαντρεύτηκε, μετακομίζει με την κόρη της Οφηλία, στο σπίτι του καινούριου της συζύγου Βιδάλ, λοχαγό στον στρατό του δικτάτορα Φράνκο. Μην μπορώντας να αντέξει εύκολα την καινούρια της ζωή, το νεαρό κορίτσι ψάχνει να βρει καταφύγιο σε έναν μυστηριώδη λαβύρινθο, που ανακαλύπτει δίπλα στο νέο της σπίτι. Ο Πάνας, ο φρουρός του, ένα μαγικό πλάσμα, της αποκαλύπτει ότι είναι η χαμένη από καιρό πριγκίπισσα του μυθικού αυτού βασιλείου. Για να βρει την αλήθεια, η Οφηλία πρέπει να φέρει εις πέρας τρεις επικίνδυνες αποστολές, αποστολές που δεν μοιάζουν σε τίποτα με ό,τι έχει αντιμετωπίσει ως τώρα στη ζωή της.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Οφηλία είναι ένα μοναχικό και ονειροπόλο κορίτσι που ζει με τη μητέρα της και τον πατριό της, έναν αξιωματικό του στρατού επιφορτισμένο να ‘καθαρίσει’ την περιοχή από τους επαναστάτες. Μέσα στη μοναξιά της, δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο με φανταστικά πλάσματα, μυστικές αποστολές και κρυμμένα πεπρωμένα… Με τη μεταπολεμική ατμόσφαιρα να κυριαρχεί γύρω της, η μικρή Οφηλία οφείλει να συμβιβαστεί με τον αληθινό κόσμο των άλλων, έστω κι αν πρέπει να επινοήσει τα δικά της όνειρα, τα δικά της σύμβολα, τους δικούς της μύθους.
Ο λάτρης και δεξιοτέχνης του φανταστικού είδους Γκιγιέρμο ντελ Τόρο υπογράφει ένα παραμύθι αυστηρά για μεγάλους..έτσι διαστρέφει την αθώα “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”, με φόντο την σπαραγμένη από τον εμφύλιο Ισπανία του ’40. Ρεαλισμός που πατά γερά στη μαγεία ή μαγεία καλά ριζωμένη στον ρεαλισμό; Μάλλον όταν το υπερφυσικό συναντά την πολιτική αλληγορία, τη φαντασμαγορία των ειδικών εφέ και την ομολογουμένως αχαλίνωτη φαντασία του ντελ Τόρο..
Ταξιδιάρικη και μαγευτική όμως είναι και η μουσική. Εκεί που χρειάζεται υποτονική κι εκεί που χρειάζεται δυναμική και τρομακτική. Ανατριχιαστική είναι η μελωδία του νανουρίσματος.
Η φωτογραφία της ταινίας στηρίζεται στη λεπτομέρεια χαρίζοντας μας μία ιδιάζουσα στην ομορφιά δημιουργία. Η διαχείριση του Ντελ Τόρο στο ξεμπλέξιμο του μίτου της υπόθεσης είναι παθιασμένη και πλήρης σε συμβολισμούς.  Όλη η ματαιότητα της βίαιης ανθρώπινης φύσης καλά κρυμμένη σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου συντροφιά με αρχέγονες παραδόσεις και ξεχασμένες θρησκείες. Ένα αλληγορικό παραμύθι που παίζει έξυπνα με τις έννοιες της ελευθερίας και του ονείρου σε μια ταραγμένη από τον πόλεμο Ισπανία.
Ενδεικτικά, η επιλογή του Πάνα ως το πρόσωπο που τείνει χείρα λύτρωσης στην Οφηλία αντιπαλεύεται μία κατεστημένη άποψη για το αμαρτωλό παρελθόν του μυθικού αυτού όντος. Στο όνειρο όμως αυτό, το τόσο ακατάλληλο για ένα μικρό κορίτσι, υπάρχει ελπίδα, αυτή ακριβώς που στη γνώριμη πραγματικότητα του πολέμου έχει χαθεί. Είναι επομένως ενδιαφέρον που αποτολμάται ένα τέτοιο ταίριασμα ακόμα και σε αντιπαράθεση με την αρρωστημένη κατάσταση ενός εμφυλίου σπαραγμού.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης:
Για εμένα, ο φασισμός αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και για αυτόν τον λόγο είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους.
Επειδή ο φασισμός είναι πάνω από όλα μία μορφή διαστροφής της αθωότητας, και, άρα, της παιδικότητας… Ο φασισμός αντιπροσωπεύει με κάποιους τρόπους τον θάνατο της ψυχής, καθώς σε αναγκάζει να κάνεις βασανιστικές επιλογές και αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στις ψυχές όλων όσων τον υφίστανται. Επομένως, το αληθινό ‘τέρας’ στην ταινία είναι ο Λοχαγός Βιδάλ, που τον υποδύεται ο Σέρζι Λόπεζ. Ένα πολύ αληθινό τέρας σε σχέση με αυτά που παραφυλάνε στον λαβύρινθο. Ο φασισμός σε καταναλώνει, εκατοστό το εκατοστό, όχι απαραίτητα σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά..

1996, σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τους: Άννα Τορέντ, Φέλε Μαρτίνεθ, Εδουάρντο Νοριέγκα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Άνχελα, φοιτήτρια στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Μαδρίτης ετοιμάζει την διπλωματική της εργασία (Tesis) με θέμα τη βία στο σινεμά και ζητά βοήθεια από έναν συμφοιτητή κι έναν καθηγητή της. Όταν αργότερα ο καθηγητής βρίσκεται νεκρός, η Άνχελα αναζητά τα αίτια του θανάτου μαζί με τον συμφοιτητή της.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία αποτελεί στην ουσία την επίσημή σύσταση του Αμενάμπαρ με το κοινό του, σε ένα κλασσικό φιλμ τρόμου.
Θρίλερ υποβλητικό, εστιασμένο στην πλοκή και διακριτικά περιλουσμένο από την κριτική άποψη του σκηνοθέτη για την οπτικοακουστική βία. Στα της υπόθεσης, μεταφερόμαστε σε μια σχολή κινηματογράφου. Εκεί η εργασία της πρωταγωνίστριας πάνω στην οπτικοακουστική βία, αποκαλύπτει τον μυστηριώδη χαμό κοπελών, μελών της σχολής. Τα γεγονότα και η ανάγκη για συσπείρωση την φέρνουν κοντά με τον συμφοιτητή της που αγαπά τις ταινίες snuff (καταγραφή ενός αληθινού φόνου).
Η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος δηλωμένος εχθρός της βίας, αλλά σιγά-σιγά παγιδεύεται από αυτή. Θέλοντας να ανακαλύψει την αλήθεια, φαίνεται να θέλει να εισχωρήσει όλο και βαθύτερα σε αυτή. Σαν κάτι να την τραβάει στο εσωτερικό της.
Ο Αμενάμπαρ σε πρώιμο στάδιο κινηματογράφησης δίνει δείγματα γραφής σε ένα πολύ καλογυρισμένο θρίλερ που πάλει τις χορδές του τρόμου. Αυτό τον διαφοροποιεί από τη συνηθισμένη υπερβατική άποψη κανιβαλισμού, από την ελαφρότητα και την εν τέλη γελοιότητα ταινιών του είδους. Και έτσι καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή από νωρίς. Σωστή χρήση της μουσικής, κίνηση στην κάμερα, εφιαλτικές αποχρώσεις και σκηνές προσεγμένες γύρω από την ίντριγκα που δημιουργεί, ηγούνται του μυστηρίου.
Και λίγο πριν τους τίτλους τέλους, ο Αμενάμπαρ μας θυμίζει το εννοιολογικό υπόβαθρο της ταινίας.
Ένα αδιάσειστο κατηγορώ, με στοιχεία καλογραμμένες σκηνές, που τονίζουν την λαγνεία των διαφορών ανθρώπων που διεφθαρμένοι από τις “μικρές” τους ζωές, είναι αυτοί που συντηρούν και εν τέλη επιζητούν την βία.
Και ο σκηνοθέτης ευρηματικά πετάει το μπαλάκι στον θεατή καταλογίζοντας του το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.

1991,σε σκηνοθεσία Πέδρο Αλμοδόβαρ, με τους Βικτόρια Αμπρίλ, Μαρίζα Παρέντες, Μιγκουέλ Μποζέ, Φεοντόρ Ατκίν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια διάσημη ηθοποιός επιστρέφει ύστερα από πολλά χρόνια στην πατρίδα της και πληροφορείται ότι η κόρη της παντρεύτηκε έναν πρώην εραστή της.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Αλμοδόβαρ θα παίξει αρκετές φορές μαζί μας με τις απίθανες σεναριακές συμπτώσεις και τις αναληθοφανείς καταστάσεις, που όμως θα τις κάνει απόλυτα πιστευτές χάρη σε μια εξαιρετικά ελεγχόμενη και εντυπωσιακή σκηνοθεσία.
Η διάσημη τραγουδίστρια Μπέκυ ντελ Παράμο επισκέπτεται μετά από 15 χρόνια απουσίας την κόρη της για να ανακαλύψει ότι είναι παντρεμένη με έναν πρώην δεσμό της. Η δολοφονία του συζύγου θα αναστατώσει τις ζωές τους στρέφοντας τις υποψίες επάνω τους. Με το αστυνομικό μυστήριο στο παρασκήνιο, ο Αλμοδόβαρ συνθέτει άλλο ένα μελόδραμα της προσωπικής του κινηματογραφικής σχολής, με τα κωμικά στοιχεία υπερτονισμένα και τις εικαστικές παρεμβάσεις να κυμαίνονται στις συνήθεις κιτς αποχρώσεις της πρώιμης περιόδου του.
Η ταινία περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν αγαπητό μέσα στην εκκεντρικότητα της αφήγησής του. Χωρίς να εγκαταλείπει τους ακραίους χρωματικούς συνδυασμούς και τις εκκεντρικές κιτς φιγούρες, εισάγει για πρώτη φορά την έννοια του μελοδράματος κι αποκτά ως δια μαγείας την ικανότητα να μας συγκινεί. Το μελόδραμα εδώ δεν αντιμετωπίζεται, βέβαια, ακόμα ως θέμα, αλλά ως κατευθυντήρια γραμμή καθώς η ταινία δεν είναι ξεκάθαρα δραματική αλλά ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία με άφθονες κωμικές στιγμές και το γνώριμο έως τότε αλμοδοβαρικό μαύρο χιούμορ.
Με την προσθήκη αχνών τόνων πολιτικού σινεμά –σε μια προσπάθεια απεικόνισης της αδυναμίας ενός έθνους να αναπτύξει προσωπικότητα στην μεταφρανκική εποχή-, παρανοϊκών καταστάσεων –στοιχείο αναπόσπαστο της Αλμοδοβαρικής παράδοσης- που θυμίζουν έντονα παλιότερες δημιουργίες του (ιδίως το Kika), καθώς και έντονων στιγμών μελοδραματικής έντασης, ο σκηνοθέτης μοιάζει να βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας μεταβατικής περιόδου της καριέρας του. Μιας μετάβασης που είχε ως αποτέλεσμα τον παραγκωνισμό των ημίτρελων καταστάσεων για μια πιο ορθολογιστική αφήγηση, με σημαντικότερα δείγματα αναφοράς τα Καυτή Σάρκα, Όλα για τη Μητέρα μου και Μίλα της. Έτσι, ακροβατώντας μεταξύ σοβαρότητας και κωμωδίας, ο Αλμοδόβαρ προσφέρει μια από τις τελευταίες ταινίες της «ανώριμης» περιόδου του. Σχεδόν μετεφηβικής..
Δεν ξεχνάμε την υπέροχη μουσική και κυρίως το αξεπέραστο κομμάτι της Luz Cazal, Piensa En Mi.

2000, σε σκηνοθεσία Τζόελ και Ίθαν Κοέν με τους: Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζον Τορτούρο, Τιμ Μπλέικ Νέλσον, Τζον Γκούντμαν, Τσαρλς Ντέρνινγκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μισισίπι, δεκαετία του ΄30. Ο Έβερετ Οδυσσέας ΜακΓκιλ και δύο ακόμα συγκρατούμενοί του, όλοι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα, δραπετεύουν από τη φυλακή και κατευθύνονται νότια, σε αναζήτηση κάποιου κρυμμένου θησαυρού. Κυνηγημένοι από τις αρχές, συναντούν σύγχρονες Σειρήνες, Κύκλωπες, Μνηστήρες και Πηνελόπες . Το ταξίδι τους στον αμερικανικό Νότο θα είναι μια πραγματική Οδύσσεια και γεμάτο πρωτόγνωρες εμπειρίες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήταν η Οδύσσεια του Ομήρου ένα road μυθιστόρημα;
Οι αδελφοί Κοέν -όσο και αν υποστηρίζουν ότι δεν την έχουν διαβάσει ποτέ- συντάσσονται με αυτή την άποψη, αναπαριστώντας μια ελεύθερη διασκευή της ως μια Ομηρική περιπλάνηση τριών δραπετών στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του `30. Στο ξεχωριστό, ιδιόμορφο Κοενικό τους σύμπαν, κατορθώνουν να χωρέσουν την Πηνελόπη και τους μνηστήρες, τις Σειρήνες που λούζονται στο ποτάμι, τον Κύκλωπα και τους Λωτοφάγους ανάμεσα σε μουσικά νούμερα, κυνηγητά με αυτοκίνητα, πιστολίδια και φυσικές καταστροφές με κεντρικό πρωταγωνιστή τον δικό τους Οδυσσέα  σε μια πορεία αναζήτησης της προσωπικής του Ιθάκης.
Στην ταινία, οι αδελφοί Κοέν προσαρμόζουν με κέφι την ‘Οδύσσεια’, το νόστο και την επιστροφή στη γενέτειρα, βασισμένοι στην παράδοση της σκρούμπολ κωμωδίας:  η πραγματική έμπνευσή τους ήταν η κωμωδία του 1941, ‘Τα ταξίδια του Σάλλιβαν’, του διάσημου συγγραφέα/ σκηνοθέτη των πρώτων κωμωδιών του κινηματογράφου Πρέστον Στάρτζες. Σε αυτή τη δημοφιλή Χολιγουντιανή κωμωδία, ένας σκηνοθέτης Χολιγουντιανών κωμωδιών, ο Σάλλιβαν(ερμήνευσε ο Τζόελ Μακ Κρι), ξεκινά τη δική του οδύσσεια, να ανακαλύψει τις σκληρές και λυπηρές στιγμές της Αμερικής, με σκοπό να δημιουργήσει μία δραματική ταινία, με τίτλο ‘Ω Αδελφέ, πού Είσαι;’.
Αστείο, διασκεδαστικό, εικαστικά άψογο και με θαυμάσια φωτογραφία (το φιλμ έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία για να επιτευχθούν τα χρώματα της τελικής κόπιας). Δεν ξεχνάμε τη μουσική της ταινίας, να δεσπόζει σε όλη τη διάρκειά της, απαραίτητο μέσο για να αφηγηθούν οι Κοέν το έπος του Έβερετ Οδυσσέα. Η τονικότητα της κάντρι σαν να οδηγεί την πλοκή, ανάλαφρα και απολαυστικά..σχεδόν άναρχα.
Στον… μηδενιστικό κόσμο των Κοέν, η επιστροφή στον γενέθλιο τόπο είναι μια πρόσκαιρη ευδαιμονία που δεν αξίζει την ταλαιπωρία.
Η ‘Ιθάκη’ είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, στον οποίο πηγαινοερχόμαστε διανύοντας μάταιους κύκλους και χωρίς να αποκαλύπτουμε τίποτε περισσότερο από το χάος και τον παραλογισμό.

2005, σε σκηνοθεσία Ανγκ Λι με τους: Χιθ Λέτζερ, Τζέικ Τζίλενχαλ, Μισέλ Γουίλιαμς, Αν Χαθαγουέι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε ένα ράντζο του Γουαϊόμινγκ γνωρίζονται ένα καλοκαίρι δύο νεαροί καουμπόις. Η απρόσμενη δυνατή σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους, θα σημαδέψει τις ζωές τους ενώ θα φέρει μαζί της προβλήματα, χαρές και λύπες αναδεικνύοντας την αντοχή και τη δύναμη της αγάπης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία που χάρισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας στον Ανγκ Λι (“Τίγρης και Δράκος”, “Η Παγοθύελλα”) βασίζεται σε διήγημα της βραβευμένης με Πούλιτζερ Άνι Πρου (“Τα Ναυτιλιακά Νέα”) και έχει ως φόντο την αμερικανική δύση των αρχών της δεκαετίας του ’60. Ένα σύγχρονο γουέστερν, που εξερευνά τα όρια της ανδρικής φιλίας, με τα θέλω, τα πάθη, και τις ερωτικές ανάγκες της. Η επιβίωση, οι ορμόνες, τα άγρια ένστικτα. Όλα στο τραπέζι για συζήτηση.
Όσον αφορά τον Ανγκ Λι, εξαντλεί μέχρι τελικής πτώσης την παρουσίαση των χαρακτήρων που συμμετέχουν στην ταινία του. Ο τρόπος που χειρίζεται την κάμερα, η φωτογραφία των Καναδέζικων Άλπεων κινηματογραφημένη από τον μαέστρο Ροντρίγκο Πριέτο, το σενάριο που σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζει κενά συνθέτουν τέλεια μια ταινία που κερδίζει με άνεση τον χαρακτηρισμό άψογη. Η επιλογή της Μινεσότα ως φυσικού υπόβαθρου λειτουργεί εξαιρετικά. Τα απέραντα βουνά και βοσκοτόπια θυμίζουν έντονα διαφημίσεις γνωστής καπνοβιομηχανίας και η ομορφιά τους τελειώνει εκεί που μπορεί να σταματήσει το βλέμμα μας. Εξαιρετική φωτογραφία, που παρά την ομορφιά του φυσικού τοπίου, δύσκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητη η μελαγχολική ατμόσφαιρα του σχεδόν μόνιμα συννεφιασμένου ουρανού που το ντύνει. Κι όλα τα παραπάνω εικαστικά στοιχεία, υπό τις έξυπνα διασκευασμένες κάντρι μελωδίες και τις ακόμα καλύτερες νέες συνθέσεις του πολύ ταλαντούχου Γκουστάβο Σανταοάλλα (“Ημερολόγια μοτοσυκλέτας”).
Η ταινία κατορθώνει να αποφύγει μελοδραματικά κλισέ και τελικά να βροντοφωνάξει κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί πάγια πεποίθηση όλων μας..δεν μιλά για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, αλλά απλώς θέτει το απλούστατο ερώτημα: ποιος είναι αυτός που μπορεί να πιστοποιήσει την οποιαδήποτε είδους «ταυτότητα» όταν μιλάμε για αληθινή αγάπη;