1994, σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν με τους: Γούντι Χάρελσον, Τζούλιετ Λιούις, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τόμι Λι Τζόουνς, Άντριεν Μπρόουντι, Άσλυ Τζουντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Μίκι και η Μάλορι ταξιδεύουν στην αμερικανική ύπαιθρο, προβαίνοντας σε αποτρόπαιες δολοφονίες χωρίς ουσιαστικό κίνητρο. Σύντομα η φήμη τους ως ζεύγος εγκληματιών ξεπερνά τα όρια της πολιτείας στην οποία δρουν. Όταν συλληφθούν από τις Αρχές, έχουν γίνει ήδη λαϊκοί ήρωες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία γυρίστηκε το 1994 και έχει ήδη έκδηλα τα συνήθη στοιχεία του σκηνοθέτη. Οι εναλλακτικές, περίεργες και κάποιες φορές άβολες γωνίες λήψεις, η καλλιτεχνική απεικόνιση σε άσπρο μαύρο, η ανάμιξη πλάνων και οι παρένθετες προοικονομίες δημιουργούν την πρώτη αίσθηση που θα ολοκληρωθεί στη συνέχεια. Έτσι έρχεται η κινηματογραφική λήψη που ενίοτε αντικαθίσταται από κόμικς ή σιριαλίστικη αντίληψη αφήνοντας την εντύπωση όχι μόνο ότι οι δολοφονίες γίνονται ως χόμπι, αλλά ακόμη περισσότερο ότι ο σκηνοθέτης δεν παίρνει την όλη κατάσταση στα σοβαρά. Όλα αυτά καδράρουν μια σεκάνς από εξαιρετικά στυλιζαρισμένα πλάνα, γυρισμένα σαν όνειρο ή καλύτερα παραλήρημα. Στιγμιαίες φλασιές από τον άλλο κόσμο συμπληρώνουν το ποίημα που καταλήγει σε ένα μεθυστικό πανδαιμόνιο βίας. Ο Στόουν αναμειγνύει την αισθητική των βιντεοκλίπ με αυτή της σαπουνόπερας, το ασπρόμαυρο με το έγχρωμο, τα κινούμενα σχέδια με φευγαλέες εικόνες παραισθήσεων ή φλας μπακ.
Τι θα μας μείνει;
Πρώτον, η σκηνοθεσία της βίας.
Δεύτερον, το ότι το σενάριο επιμελήθηκε ο Κουέντιν Ταραντίνο.
Τρίτον, η απίθανη νευρωτική ερμηνεία του Τόμι Λι Τζόουνς που ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο καρτουνίστικα αστείο και το δραματικό.
Τέταρτον, οι αναφορές στα ‘Σέρπικο’, ‘Ο Ταξιτζής’, ‘Ο Σημαδεμένος’, ‘Αγρια Συμμορία’, ‘I love Lucy’, ‘Reservoir Dogs’, ‘Το Εξπρές του μεσονυχτίου’, ‘The Twillight Zone’ κ.ά.
Τελευταίο, οι κοινωνικές αναφορές στην επιβράβευση της βίας και στην προώθηση και υποστήριξή της από τα διεφθαρμένα και απαθή ΜΜΕ. Ο σκηνοθέτης θέτει το ζήτημα των προτύπων σε μια Αμερική, όπου οι αρνητικοί ήρωες κατέχουν περίοπτη θέση στη συνείδηση των λαϊκών τάξεων.
Μπορούμε να μιλάμε για ένα ενδιαφέρον road movie πάνω στο φαινόμενο της βίας και τον καθοριστικό ρόλο των μέσων στην κατ` οίκον διανομή της.

2007, σε σκηνοθεσία Σον Πεν με τους: Έμιλ Χερς, Χαλ Χόλμπρουκ, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Η περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και οι συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες, μια παρακαταθήκη γνώσης και σοφίας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το “ Into the Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονου Κρίστοφερ Μακάντελς, ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Ντοστογιέφσκι, Θορώ, Έμερσον και Τζακ Λόντον, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κάτι σαν “υπερ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του.
Εμφανώς συγκινημένος, ο Σον Πεν φτιάχνει μια ταινία, ίσως η καλύτερή του ως σκηνοθέτης, δυνατή ωδή στην wanderlust (υπερβολική αγάπη για ταξίδια), το ανθρώπινο θάρρος και τόλμη η οποία αναζωογονεί και τονώνει το είδος των road movies. Μαζί με τον κινηματογραφιστή Ερίκ Γκωτιέ (ο οποίος έχει γυρίσει ακόμα μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ταινία, του ταξιδιού ενός νέου ανθρώπου, το “ The Motorcycle Diaries”), οπτικοποιεί το, βασισμένο στην ιστορία του Μακάντελς, βιβλίο τουΤζον Κρακάουερ του 1998, δίνοντας του επικές διαστάσεις.
Καθοδηγούμενο από τα τραγούδια του Έντι Βέντερ, και από τις διάσπαρτες συναντήσεις του Κρις με διάφορους χαρακτήρες, το φιλμ διατηρεί μια σταθερή αίσθηση χαράς και ανακάλυψης, και δίνει με ευκρινή, σαφή τρόπο, τη χαρά του ταξιδιού.
Ατμοσφαιρική είναι μια ταινία όταν τα πύρινα ηλιοβασιλέματα που δε χορταίνεις να χαζεύεις, αποτελούν το κινηματογραφικό σκηνικό μιας – όπως λέει ο ήρωας στην ταινία – ομορφιάς από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει.
Ποιητική είναι μια ταινία όταν κάθε της πλάνο, κάθε της φράση, κάθε αποτύπωση συναισθημάτων αγγίζει χορδές προσωπικές, όταν οι αλήθειες για τις οποίες μιλά διαρκώς ο ήρωας με αξιοζήλευτο νεανικό πάθος γίνονται και δικές σου αλήθειες.
Ανθρώπινη είναι μια ταινία όταν καταφέρνει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο τόσο κινηματογραφικά ανεπιτήδευτο.
Όλοι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι έρχονται σαν σκιές και φεύγουν το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθαν αφήνοντας όμως τόσο πολλά πίσω τους έτσι που στο τέλος, το αναπόφευκτο , το λυτρωτικό τέλος, την απόλυτη λάμψη της ψυχής, τους βλέπεις πάλι εκεί γιατί τελικά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…
Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν την μοιράζεσαι… λέει σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας ο πρωταγωνιστής βλέποντας τον σκληρό ήλιο της Αλάσκας να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα .

1994, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον με τους: Τζόνι Ντεπ, Μάρτιν Λαντάου, Μπιλ Μάρει, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Πατρίσια Αρκέτ, Λίζα Μαρί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι κωμικοτραγικές απόπειρες του ατάλαντου αλλά πεισματάρη σκηνοθέτη Εντ Γουντ να κάνει ταινίες στο Χόλυγουντ του 50 και η φιλία του με τον Μπέλα Λουγκόζι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο “χειρότερος σκηνοθέτης του κόσμου” σύμφωνα με τους ιστορικούς του κινηματογράφου. Μέσα στη δεκαετία του 50, ο Edward D. Wood, Jr γύρισε ταινίες που σήμερα χαρακτηρίζονται παρωδίες (χωρίς όμως ο ίδιος να έχει εξ’ αρχής τέτοια πρόθεση), ταινίες που αρνούνται βασικούς κανόνες της σκηνοθεσίας, που αδιαφορούν για τις συμβάσεις της κινηματογραφικής τεχνικής, που χαρακτηρίζονται από την συσσώρευση «κλισέ». Ταινίες γεμάτες «ορθογραφικά και συντακτικά» λάθη, οι οποίες ακριβώς λόγω των προηγουμένων διασώθηκαν από την φθορά του χρόνου.
Βετεράνος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Εντ Γουντ, ήταν ένας δηλωμένος ετεροφυλόφιλος τραβεστί -σε αφηγήσεις του ανέφερε ότι πολεμούσε φορώντας κάτω από την στρατιωτική στολή, γυναικεία εσώρουχα. Με θητεία στους πεζοναύτες ισχυριζόταν ότι συμμετείχε στη σημαντική μάχη του Guadalcanal φορώντας σουτιέν.
Η είσοδος του στο Χόλλυγουντ τις αρχές της δεκαετίας του 50, συμπίπτει με την πληθωρική παραγωγή των exploitation films (ταινίες σε είδη όπως Ε.Φ., θρίλερ, τρόμου ή ψευτοεπιστημονικά ντοκιμαντέρ γυρισμένες με αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος).
Το πρότυπο του Edward D. Wood, Jr στη σκηνοθεσία ήταν ο Όρσον Γουέλς, του οποίου τη φιλοδοξία και το πάθος για ταινίες θαύμαζε. Ισχυριζόταν ότι εξαιρουμένου του Γουέλς ήταν ο μοναδικός που ταυτόχρονα ήταν σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός στις ταινίες του. Αν και αυτό συνέβαινε μάλλον λόγω της ένδειας και της οικονομικής στενότητας.
Ο Τιμ Μπάρτον, φανατικός θεατής των ταινιών του, θα γυρίσει 24 χρόνια μετά τον θάνατο του, τη ζωή του σε ταινία. Σ’ αυτή επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του Εντ Γουντ με τον Μπέλα Λουγκόζι. Ο σκηνοθέτης, εδώ, μας δίνει μια ταινία που καταρρίπτει τον μύθο και την ιδεολογία του Χόλυγουντ. Ο Εντ Γουντ είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος με πάθος και αγάπη για τον κινηματογράφο και κυρίως με όρεξη για δουλειά. Κι όμως, δεν καταφέρνει να πετύχει. Αντίθετα απ’ ότι μας διδάσκει ο αμερικανικός κινηματογράφος επί δεκαετίες, το αμερικανικό όνειρο ούτε ζει ούτε βασιλεύει.
Μέσα στην ιστορία του κινηματογράφου ο Εντ Γουντ είναι μια μοναδική και χαρακτηριστική περίπτωση, ένα παράδειγμα του ότι η αιωνιότητα δεν κερδίζεται μόνο διαμέσου του ωραίου και υψηλού, αλλά και μέσα από το ταπεινό και το άσχημο.

1978, σε σκηνοθεσία Μάικλ Τσιμίνο με τους: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κρίστοφερ Ουόκεν, Τζον Σάβατζ, Μέριλ Στριπ, Τζον Καζάλ, Τζόρτζ Ντούντζα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρεις Αμερικάνοι φίλοι, εργάτες στην Πενσυλβανία, στέλνονται αμέσως ύστερα από το γάμο του ενός στο Βιετνάμ. Η φρικτή εμπειρία του πολέμου (ιδιαίτερα η αιχμαλωσία τους από τους Βιετκόνγκ, όπου θ’ αναγκαστούν να πάρουν μέρος σ’ ένα παιχνίδι “ρώσικης ρουλέτας”) θα έχει επιπτώσεις στην υπόλοιπη ζωή τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες των κινηματογράφων σε μια περίοδο που η αμερικανική κοινωνία δεν είχε ακόμα αναρρώσει από τον πολυσυζητημένο πόλεμο του Βιετνάμ.
Η ταινία στιγματίζει τον πόλεμο αυτό παρακολουθώντας τις ζωές τριών Αμερικανών πολιτών και φίλων πριν και μετά την εμπλοκή τους σε αυτόν. Κατά αυτόν τον τρόπο η κάμερα παρουσιάζει τις αλλαγές που έφερε στη ζωή τους η συμμετοχή τους στον πόλεμο: το διαδοχικό πέρασμα από την ευτυχία και την γαλήνη της μικρής κοινωνίας στην οποία ζούσαν, στην φρίκη και στην κτηνωδία του πολέμου και έπειτα η επιστροφή στην πατρίδα μαζί όμως και με ένα πρωτόγνωρο για αυτούς αίσθημα ήρεμης, αναπάντεχης θλίψης και νοσταλγίας. Αυτό όμως γίνεται με τρόπο που να συναρπάζει το θεατή ο οποίος ταυτίζεται με τους ήρωες, συμπάσχει στα προσωπικά τους δράματα και αγωνιά για την κατάληξη της ιστορίας.
Αποτέλεσμα λοιπόν είναι μια ταινία με αριστουργηματική σκηνοθεσία, συναρπαστικό σενάριο, ζωντανούς, καθημερινούς, με βάθος χαρακτήρες και φυσικά με ένα σκηνοθέτη που αποσπά εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.
Στόχος του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Μ.Τσιμίνο ήταν να δείξει το σοκ που προκάλεσε ο “βρώμικος” όπως δίκαια αποκαλέστηκε πόλεμος του Βιετνάμ στις ζωές των αμερικανών πολιτών που πήραν μέρος καθώς να περιγράψει , εστιάζοντας σε λεπτομέρειες και δράματα, τις αλλαγές που επέφερε σε αυτούς. Και πραγματικά ο στόχος αυτός εκπληρώθηκε: όπως διαπιστώνει και ο θεατής στο τέλος, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο για τα τρία αυτά άτομα(που οι ζωές, οι αντιδράσεις και οι ενέργειες των τους αντιπροσωπεύουν τον κάθε αμερικανό πολίτη που έλαβε μέρος στον πόλεμο) και τις ζωές τους στην μικρή κοινωνία όπου ζούσαν μετά τον πόλεμο, όλα άλλαξαν κλονίζοντας για πάντα την φιλία τους και προπαντός στερώντας τους την δυνατότητα να ξαναζήσουν κανονικά σαν τίποτα να μην είχε συμβεί.
Ο Ελαφοκυνηγός είναι αναμφίβολα από τις σημαντικότερες  αντιπολεμικές ταινίες του αιώνα που πέρασε.

1999, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιντς με τους: Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ, Σίσι Σπέισεκ, Χάρι Ντιν Στάντον, Νταν Φλάνερι, Έβερετ ΜακΓκιλ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αληθινή ιστορία του 73χρονου Άλβιν Στρέιτ, ο οποίος, για να επισκεφτεί τον άρρωστο αδελφό του, διέσχισε εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Αϊόβα ως στο Γουισκόνσιν επάνω σε μια μηχανή του γκαζόν, επειδή, λόγω κακής όρασης δεν είχε άδεια οδήγησης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο The Straight Story ο Λιντς δεν εισέρχεται σε οποιονδήποτε από τους γνωστούς σουρεαλιστικούς του χώρους, με τους οποίους έχουμε συνδέσει το έργο του, αλλά καταδύεται σε ένα μοναδικό κόσμο με τους δικούς του κανόνες  και την κάμερα να παρακολουθεί αρχικά μια προαστιακή αυλή για να ξετυλίξει σιγά-σιγά την ιστορία του γέρο Άλβιν…
(αν ψάχνουμε βέβαια ομοιότητες με τις άλλες ταινίες του Λιντς, ίσως τις βρούμε στην κατηγορία ‘οι εκκεντρικοί ήρωές του’ και εδώ στο πρόσωπο του πεισματάρη τρελόγερου Άλβιν και του χαρτοκοπτικού του)
Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν το 1994. Ο 73χρονος Άλβιν Στρέιτ λαμβάνει ένα γράμμα από τον άρρωστο 76χρονο αδερφό του, Λάιλ που τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχει καμιά επικοινωνία μαζί του. Αποφασίζει λοιπόν, να κάνει το ταξίδι να δει τον άρρωστο αδελφό του, και να συμφιλιωθεί μαζί του αναθερμαίνοντας τις σχέσεις τους, αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς και μίση. Ξεκινάει λοιπόν από την Αϊόβα με προορισμό το Γουϊσκόνσιν… οδηγώντας τη θεριστική μηχανή του γκαζόν, πράγμα τόσο επικίνδυνο όσο και δύσκολο για έναν άνθρωπο σ’ αυτή την ηλικία, αφού θα χρειαστεί να είναι στο δρόμο πάνω από έξι βδομάδες, καλύπτοντας μια απόσταση εκατοντάδων μιλίων ώσπου να φτάσει στον προορισμό του.
Το φιλμ είναι ένα πανέμορφο, συναισθηματικό road movie, με την καταπληκτική φωτογραφία και το σάουντρακ του Άντζελο Μπανταλαμέντι  να συνυφαίνουν μια ελεγεία ανθρωπιάς και ζεστασιάς. Μέσα από τον ερχομό των γηρατειών, ο Άλβιν έχει ωριμάσει. Έτσι, τελικά η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στη γαλήνη, στην ισορροπημένη σχέση με τη φύση (δεσπόζει στο φιλμ), στην ψυχική ωρίμανση και νιρβάνα.
Ταυτόχρονα ασφαλώς αποτελεί και μια ιστορία αποθέωσης της ανθρώπινης θέλησης.
Ο Λιντς, με ένα καθαρό βλέμμα μας δίνει μια άλλη άποψη του δρόμου, μια άλλη πορεία στεριανή αυτή τη φορά, τούτου του γερο-Οδυσσέα που δεν ξέρει αν τον ενδιαφέρει το ταξίδι ή η Ιθάκη του. Μας παρασύρει στον κόσμο του που μπορεί τελικά να είναι και δικός μας κόσμος, οδηγώντας σταθερά μέσω του γερο-Άλβιν για να μας πείσει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, και πως τελικά οι ‘Ιθάκες’ είναι για να δίνουν τα ταξίδια…

1993, σε σκηνοθεσία Τζιμ Σέρινταν με τους: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Έμμα Τόμσον, Πιτ Ποστλγουέιτ, Κορίν Ρεντγκρέιβ, Τζον Λιντς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας νεαρός Ιρλανδός φεύγει από το Λονδίνο σε αναζήτηση δουλειάς. Γνωρίζεται με χίπις και ζει μαζί τους σε κοινόβιο. Τη βραδιά που κλέβει τα χρήματα μιας πόρνης, βόμβα του ΙΡΑ σκορπά το θάνατο σε κλαμπ. Από ερωτική αντιζηλία κάποιος από το κοινόβιο τον καταδίδει ως βομβιστή. Έτσι αρχίζει μια άνευ προηγουμένου οδύσσεια του ίδιου και της οικογένειάς του…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1974, ο νεαρός Ιρλανδός Τζέρι συλλαμβάνεται άδικα από τη βρετανική αστυνομία και αντιμετωπίζει την κατηγορία βομβιστικής επίθεσης. Υπό καθεστώς απάνθρωπης ανάκρισης και έντονης ψυχολογικής βίας, ο Τζέρι θα αποδεχθεί την κατηγορία, ενώ ο πατέρας του θα φυλακιστεί ως συνεργός.
Με πρώτη ύλη το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζέρι Κόνλον ‘Proved Innocent : The Story of Gerry Conlon of the Guildford Four’, ο Τζιμ Σέρινταν μεταποιεί τα πραγματικά γεγονότα ώστε να χωρέσουν στο δικό του μυθοπλαστικό πλαίσιο:
Η αληθινή ιστορία των Τεσσάρων του Γκίλντφορντ, τεσσάρων ανθρώπων που καταδικάστηκαν άδικα για τις βομβιστικές επιθέσεις του IRA σε παμπ του Γκίλντφορντ, στις οποίες σκοτώθηκαν τέσσερις Βρετανοί στρατιώτες και ένας πολίτης είναι μια σκληρή πολιτική τραγωδία, ένα ντόμινο λαθών που παρουσιάζεται με ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια. Η αφετηρία θυμίζει καφκικό εφιάλτη, η συνύπαρξη πατέρα – γιου πίσω από τα κάγκελα μένει αλησμόνητη, ενώ οι όποιες αδυναμίες στο σενάριο επισκιάζονται από την ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι Λιούις.
Η τέχνη της κατασκευής ενόχων και εχθρών του λαού ήταν πάντα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εξουσίας, ιδιαίτερα όταν είχε να αντιμετωπίσει τις οδυνηρές συνέπειες των απάνθρωπων πράξεών της.
Στην ταινία του Τζιμ Σέρινταν που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο του 1994 και 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ είναι ο IRA, στη δική μας πραγματικότητα μπορεί να είναι οι μετανάστες, οι αντιφρονούντες, η κοινωνία ολόκληρη. Ο στόχος μπορεί να αλλάζει (αν και… στο μυαλό είναι ο στόχος), οι μέθοδοι όμως παραμένουν πάνω-κάτω οι ίδιες.
Και στο Εις το Όνομα του Πατρός αποκαλύπτονται σε όλο το μεγαλείο τους αυτές οι μέθοδοι που καταστρέφουν ανθρώπους στο όνομα κάθε φορά μιας υπέρτατης αξίας: της ασφάλειας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας.

1989, σε σκηνοθεσία Πίτερ Γουίαρ με τους: Ρόμπιν Γουίλιαμς, Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ, Ίθαν Χοκ, Τζος Τσαρλς, Γκέιλ Χάνσεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ντροπαλός Τοντ Αντερσον είναι ο νέος μαθητής ενός αυστηρού σχολείου αρρένων, όπου ο αδελφός του υπήρξε αριστούχος. Ο συγκάτοικός του, Νιλ, έξυπνος και δημοφιλής, ζει με την καταπίεση του πατέρα του. Η ζωή των δύο και των υπολοίπων συμμαθητών τους θα αλλάξει σύντομα με την έλευση ενός καινούργιου καθηγητή, του Κίτινγκ, που θα τους σπρώξει να πάνε ενάντια στο κατεστημένο.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια γιορτή αφιερωμένη στην εποχή της αθωότητας… Όταν η δύναμη της προσδοκίας για τα όσα υπόσχεται το αύριο, κάνει τους τοίχους να μοιάζουν χάρτινοι και τους φραγμούς κούφιες προφάσεις. Μια ομάδα εφήβων, με οδηγό την ποίηση τολμούν να αναζητήσουν τον προσωπικό τους βηματισμό, με τον οποίο θα διασχίσουν τη ζωή και θα παραμείνουν όρθιοι. Προστάτης τους μέχρι την ελευθερία, ένας ιδιοφυής αντικομφορμιστής δάσκαλος γεμάτος ζωντάνια, ιδέες, ευαισθησία και πάθος για την ζωή που εκτός από τις γνώσεις των σχολικών εγχειριδίων, αναλαμβάνει αυτοβούλως να τους εκπαιδεύσει πως να στέκονται στο ύψος όλων εκείνων, που δεν μετριούνται με μηδενικά και προεξαργυρωμένες βραβεύσεις, αλλά με όνειρα και πίστη.
Τους μαθαίνει να σκέπτονται και να νιώθουν, να μην αφήνουν τις στιγμές να χάνονται αλλά να τις βιώνουν έντονα από την πρώτη μέχρι την τελευταία.
Ο Γουίαρ αντιμετωπίζει τους ήρωες του έργου του με αγάπη και ευαισθησία αποφεύγοντας να διατηρήσει τις αποστάσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τελικά λίγο πολύ να τους εξιδανικεύει. Αυτή η αντιμετώπιση και ο σαφής αλλά και λιγάκι αφελής διαχωρισμός ανάμεσα στο νέο και ανατρεπτικό και στο παλιό και συντηρητικό είναι το μεγάλο μειονέκτημα αλλά ταυτόχρονα και το ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας. Με αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μικρό κινηματογραφικό ποίημα που αποπνέει αισιοδοξία και ζωντάνια όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές του. Ο ασυγκράτητος Ρόµπιν Ουίλιαµς, στο ρόλο του Κίτιν, κλέβει την παράσταση χωρίς να βεντετίζει, αλλά έχει δευτερεύουσα παρουσία σε σχέση µε τους αληθινούς πρωταγωνιστές, που είναι οι νεαροί μαθητές.
«Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» παραμένει καθ’ όλη την διάρκεια του ένα γοητευτικό παραμύθι που θέτει απλά αλλά καίρια ερωτήματα για την ζωή και τις πραγματικές τις αξίες. Ένα παραμύθι που θέλει να μας συγκινήσει και να μας ευαισθητοποιήσει χωρίς να ντρέπεται για τις αδυναμίες του.
Όσο λοιπόν αφήνουμε την ζωή μας να χάνεται σε περίπλοκους και αδιέξοδους συλλογισμούς, απέχοντας από όλα αυτά τα μικρά που πολλές φορές κρύβουν την ευτυχία, το δημιούργημα του Γουίαρ δια στόματος Τζον Κίτινγκ θα βρίσκεται εδώ να μας φωνάζει και να μας υπενθυμίζει…. “Carpe Diem”.. το ταξίδι γίνεται λιγότερο τρομακτικό μόνο όταν έχεις χαράξει ο ίδιος τη διαδρομή.

1995, στη σκηνοθεσία Γ. Ζερβουλάκος με τους: Βάνα Μπάρμπα,  Νίκος Ξανθόπουλος, Μιχάλης Παπαγγελίδης, Χρήστος Καλαβρούζος, Ανέστης Βλάχος, Δημήτρης Πουλικάκος, Νέλλη Γκίνη, Τάκης Χρυσικάκος, Βασίλης Τσάγκλος, Μιχάλης Γιαννάτος, Μενέλαος Ντάφλος, Δημήτρης Ασπιώτης, Βαγγέλης Δημητρίου, Δημήτρης Κατσιμάνης, Πάνος Παπακυριακόπουλος, Δήμητρα Ζέζα, Ηλίας Τσέχος, Ευθύμης Δημητρίου, Ευδοκία Εξάρχου, Λάμπρος Έξαρχος, Σπυριδούλα Χατζηεφραιμίδη, Γιώργος Πλεμμένος, Γιώργος Προβιάς, Χριστίνα Παναγιωτοπούλου, Γεωργία Κακαβά, Αλέκα Μίσσιου, Βασίλης Χατζηεφραιμίδης, Δημήτρης Αλαμπασίνης, Ντένης Κανελιώτης, Γιάννης Σουκούλης, Κώστας Βάντζος, Παύλος Μεθενίτης, Βασίλης Κιουρτσόγλου, Νίκος Αλατζάς, Παναγιώτης Μποτίνης, Γιάννης Αστρακάκης, Χρήστος Σαπουντζής, Μαριάννα Καστανιά, Μαρία Θάνογλου, Λαμπρινή Μηλιαράκη, Αντωνία Γκούβη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Βανέσσα Βακάλη

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Ευρυδίκη είναι τραγουδίστρια στη μικρή ομάδα των μουσικών που παίζουν στα λαϊκά πανηγύρια του καλοκαιριού. Αρχηγός της ομάδας ο Αλέκος. Δίπλα του ο Διονύσης βιολί και ο Κυριάκος κλαρίνο. Όταν ο Κυριάκος φεύγει, η ομάδα καλεί τον Ορφέα, ένα μουγκό βοσκό, που παίζει θεϊκά το κλαρίνο, να παίξει προσωρινά στο συγκρότημα. Η Ευρυδίκη πείθεται απο τον Πάνο, ένα πλούσιο εμπορογεωργό, να κατέβει μαζί του στην ΑΘήνα, όπου της υπόσχεται να την κάνει διάσημη τραγουδίστρια. Εκεί όμως θα βρει τα πράγματα διαφορετικά και θα επιστρέψει στο συγκρότημα που ο Ορφέας έχει μετατρέψει σε κάτι το μοναδικό με τη μαγική δύναμη της τέχνης του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια ταινία, που συνεχίζει την παράδοση του αντίστοιχου ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του ’60, αλλά ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι παλιομοδίτικη.
Μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Ορφέα και της Ευριδίκης.
Επανεμφάνιση του Νίκου Ξανθόπουλου στα κινηματογραφικά δρώμενα, έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια απουσίας. Ο Νίκος Ξανθόπουλος, δέχθηκε να παίξει σε αυτή την ταινία χωρίς αμοιβή, με ποσοστό από τις κινηματογραφικές εισπράξεις. Όμως η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες…
τραγούδι:  Νίκος Ξανθόπουλος, Βανέσσα Βακάλη, Έφη Ιωάννου, Πίτσα Παπαδοπούλου
στίχοι: Γιώργος Ζερβουλάκος
κλαρίνο: Κώστας Μπάος

1959, σε σκηνοθεσία Σίντνευ Λιούμετ και σενάριο Τενεσί Ουίλιαμς, με τους Μάρλον Μπράντο, Άννα Μανιάνι, Τζόαν Γουντγουόρντ, Μωρίν Στέιπλετον

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Βαλ Ξαβιέ, γνωστός με το παρατσούκλι «Φιδοτόμαρος» εξαιτίας ενός τζάκετ από φιδίσιο δέρμα, έχοντας προστριβές με το νόμο, αναγκάζεται να φύγει από τη Νέα Ορλεάνη και να διακόψει την καριέρα του ως τραγουδιστής σε κλαμπ. Μια νύχτα, η περιπλάνησή του τον οδηγεί σε μιαν απόμερη κωμόπολη του Μισισιπή, όπου προσλαμβάνεται ως βοηθός στο εμπορικό της Λέιντι Τόρενς. Η τελευταία είναι μια μεσόκοπη γυναίκα, που κουβαλά μέσα της την οργή γι’ αυτούς που έκαψαν τον αμπελώνα του πατέρα της (επειδή πούλησε ποτό σε μαύρους) και την πίκρα ενός άτυχου έρωτα με τον Ντέιβιντ Κουτρέρ, ενώ ταυτόχρονα υπομένει τα καμώματα του αυταρχικού συζύγου της, Τζέιμπ, ο οποίος, βαριά ασθενής, επέστρεψε από το νοσοκομείο κι αργοπεθαίνει στον επάνω όροφο του εμπορικού καταστήματος. Η Λέιντι, ωστόσο, κάνει όνειρα για την επέκταση των εμπορικών της δραστηριοτήτων, γι’ αυτό και προσλαμβάνει τον Βαλ, ο οποίος με τη γοητεία του προσελκύει τη γυναικεία πελατεία. Ανάμεσα σ’ αυτές που τον πολιορκούν επίμονα είναι και η Κάρολ Κουτρέρ, αδελφή του Ντέιβιντ, μια αλκοολική νυμφομανής, της οποίας το αυτοκίνητο προθυμοποιήθηκε να φτιάξει ο Βαλ όταν πρωτοήρθε στην κωμόπολη. Ωστόσο, αυτή που τον κερδίζει τελικά, είναι η Λέιντι, η οποία προχωρά στην υλοποίηση του σχεδίου της να ανοίξει ένα αναψυκτήριο. Την ημέρα των εγκαινίων, ο άνδρας της, τυφλωμένος από ζήλια, ομολογεί άθελά του ότι ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που πυρπόλησαν τον αμπελώνα..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο σπουδαίος «ποιητής» της αμερικανικής δραματουργίας, Τένεσι Ουίλιαμς, έχοντας βιώσει στο ίδιο του το «πετσί» την κοινωνική «κόλαση» του αμερικανικού Νότου, το κάλπικο «αμερικανικό όνειρο», την εκμετάλλευση, τον έως μυελού οστών ανήθικο πουριτανισμό, τη μαφιόζικη βία, το ρατσισμό του κράτους και της παρακρατικής/ φασιστικής «Κου Κλουξ Κλαν» στο μαύρο πληθυσμό, αλλά και κάθε ταξικά ανίσχυρου και διαφορετικού, που γέννησε το κραχ του καπιταλισμού του 1929, το 1940 γράφει το έργο «Η μάχη των αγγέλων». Εκδοχή αυτού του έργου είναι ο κινηματογραφικός «Φυγάς», όπως και το έργο του «Ο Ορφέας στον Άδη» (1957). Ένα σκληρά «ποιητικό» υπαρξιακό δράμα, αλλά με έντονο κοινωνικό υπόβαθρο. Ο Ουίλιαμς, με πρόσχημα τον αρχαίο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, πλάθει έναν «Ορφέα» της τρομερής εποχής του.

1986, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη με τους: Γιάννη Αβδελιώδη, Νίκο Μειωτέρη, Μαρίνα Δεληβοριά

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Χίος, γύρω στο 1960, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η φιλία μεταξύ δυο αγοριών χαλάει, χωρίς να το θέλουν, εξαιτίας ενός άτυχου περιστατικού. Ξανασυναντιούνται στα μέσα του καλοκαιριού και περνούν μαζί ένα υπέροχο καλοκαίρι. Το φθινόπωρο, όμως, έρχεται γρήγορα πριν καλά-καλά το καταλάβουν.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δήμου Αβδελιώδη, αποδείχτηκε πως είναι και η πιο ιδιαίτερη, αντισυμβατική και ίσως πιο αυθεντική ταινία του σκηνοθέτη. Αγαπημένη από κοινό και κριτικούς, αντέχει στο χρόνο χάρη στην ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την αθωότητά της. Αθώα όπως τα μάτια των δεκάχρονων πρωταγωνιστών της. Στο δέντρο που πληγώναμε η σχέση των παιδιών είναι άξονας ανάπτυξης προβληματικής πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.
Βαθιά μελετημένο το κλίμα της εποχής από τον Αβδελιώδη, που σε εισάγει στο σύμπαν της ανεμελιάς της παιδικότητας, τότε που όλα επιτρέπονταν, τα πάντα ήταν θεμιτά, και αγνά φυσικά.
Η πορεία προς την ενηλικίωση μέσα από τα μάτια ενός παιδιού σε ένα χωριό της Χίου. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας άλλος τίτλος της ταινίας. Όμως το δέντρο είναι το μαστιχόδεντρο που πονάει για να δώσει. Να δώσει χωρίς αντάλλαγμα, για να έρθουμε και να το πληγώσουμε ξανά και ξανά. Όσο και αν πονάει, αυτή είναι η φορά του κύκλου. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, γερνάμε και στο τέλος όλοι πεθαίνουμε. Είναι ο αέναος κύκλος της ζωής, τόσο ορμητικός, τόσο χειμαρρώδης, που κανείς δεν τον δαμάζει..Είναι ο χρόνος, που με το πέρασμά του οριοθετεί την ταινία. Όσο ξαφνικά ήρθε το καλοκαίρι, τόσο ξαφνικά θα φύγει, όπως η πρώτη βροχή που σηματοδοτεί την άφιξη του φθινοπώρου. Τα σχολεία θα ανοίξουν ξανά, οι μαθητές θα βρεθούν στις ίδιες αίθουσες για άλλο ένα έτος και ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλά θριαμβευτικά.
Το δέντρο είναι όμως και κάτι πιο βαθύ, πιο προσωπικό. Όλοι εμείς πληγώσαμε το δικό μας δέντρο όταν μεγαλώσαμε. Όλοι αφήσαμε χωρίς επιστροφή τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια για να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Αφήσαμε το δέντρο να στάζει τα δάκρυα του. Το δέντρο όμως είναι εκεί. Βαθιά μέσα στις πιο παλιές μας αναμνήσεις. Εκεί που ανατρέχουμε όταν κάθε άλλο φως έχει σβήσει. Είναι εκεί και θα είναι για πάντα, για να συμβολίζει το ανίκητο βέλος του χρόνου. Θα είναι εκεί για να μας θυμίζει πως όλα είναι δυνατά και καθαρά όπως ήταν και τότε, χρόνια πριν.

Η ταινία συμμετείχε σε πολλά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έλαβε την ειδική μνεία της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το βραβείο Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ταινιών Νεότητας στη Μπερλινάλε, τον Χρυσό Ελέφαντα Καλύτερης Ταινίας και τον Αργυρό Ελέφαντα Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Νέου Δελχί, ενώ συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής στου Φεστιβάλ των Καννών.