2002, σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες με τους: Τομ Χανκς, Πολ Νιούμαν, Τζουντ Λο, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Στάνλεϊ Τούτσι, Τάιλερ Χέσλιν, Ντάνιελ Κρεγκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Σικάγο του 1930, ο Μάικλ Σάλιβαν, εκτελεστής της ιρλανδικής μαφίας και δεξί χέρι του “ευυπόληπτου” Τζον Ρούνι, προσπαθεί να σώσει το γιο του – μοναδικό επιζώντα από το σφαγιασμό της υπόλοιπης οικογένειάς του – και να εκδικηθεί τη συμμορία του αφεντικού του που ευθύνεται γι’ αυτό το έγκλημα.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Προσαρμοσμένη από το ομότιτλο κόμικ του Μαξ Άλαν Κόλλινς*, η ταινία έρχεται να επικυρώσει το ανώτερο καλλιτεχνικό αισθητήριο του δημιουργού της.  Το ρίσκο που παίρνει είναι μεγάλο, καθώς πραγματεύεται ένα θέμα πολυφορεμένο, (Gangsters, εποχή της ποτοαπαγόρευσης, στα 1931) προσγειώνοντας το έξυπνα στο terrain που παίζει καλύτερα ο Μέντες: Μια αλυσίδα οικογενειακών (με την στενή η την ευρεία έννοια) σχέσεων που καταλύεται, μπροστά στα μάτια ενός παιδιού που ενηλικιώνεται υπό τις τραγικότερες συνθήκες.
Όλα τα ποιοτικά στοιχεία που κάνουν μια ταινία υψηλής στάθμης είναι εκεί: Λεπτοδουλεμένοι καμβάδες χαρακτήρων, πλούσια κάδρα, υπέροχος φωτισμός, κοστούμια και χρώματα που υποσημειώνουν την γκρίζα ζώνη όπου κινούνται συναισθηματικά οι ήρωες. Η φωτογραφία είναι πλαστικότατη, συνεπικουρουμένη από ένα εκπληκτικό editing. Η μουσική κάνει αισθητή την παρουσία της, υποστηρίζοντας το ιρλανδέζικο αίμα που κυλά στις φλέβες του πρωταγωνιστή.
Ο Χανκς, το καλό παιδί του Αμερικάνικου Κινηματογράφου, επιλέγει ένα χαρακτήρα πιο σκοτεινό και βίαιο, κατά βάθος όμως ανθρώπινο και τον ερμηνεύει όπως πάντα με την ίδια ικανότητα και δεξιοτεχνία. Ο Νιούμαν είναι στο στοιχείο του, στιβαρός, γεμίζει την οθόνη με το στίγμα της γριάς αλεπούς που ζει μόνο μέσα από το κακό. Υπάρχουν στιγμές που η μοχθηρότητα εκτονώνεται σε ανατινάξεις ανθρωπιάς και ρήσεις του τύπου “None of us will see heaven” στοιχείο που δίνει μια ξεχωριστή πινελιά στο ρόλο του. Ο Τζουντ Λο, που υποδύεται ένα νοσηρό κυνηγό κεφαλών – κλειδί για την εξέλιξη της υπόθεσης, είναι θεαματικά πειστικός,
Οι σκούροι χρωματισμοί της νοσταλγίας και η ιδιαίτερα επιτυχημένη αναπαράσταση της δεκαετίας του ΄30 δημιουργούν ένα κόσμο αποπνικτικό και αφιλόξενο από τον οποίο οι ήρωες παλεύουν να ξεφύγουν. Τραγική ειρωνεία.. είναι στοιχεία που καθηλώνουν μπροστά στην οθόνη τους θεατές σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει, περισσότερο από το “Νονό”, κλασικά γουέστερν όπως “Οι ασυγχώρητοι” του Ίστγουντ ή “Το πέρασμα του Μίλερ” των αδερφών Κοέν, την άλλη θαυμάσια γκανγκστερική ταινία…

* Το βιβλίο λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, ενώ καταφέρνει να είναι πρωτότυπο , χωρίς μελοδραματισμούς και ηθικολογίες, όπου η οπερετική βία παίρνει μεταφυσικές -οντολογικές- διαστάσεις. Ο συγγραφέας, Μ. Α. Κόλινς, ειδικεύεται στη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Εδώ βάζει πραγματικά πρόσωπα της εποχής, όπως τον Νίτι, τον Έλιοτ Νες ή τον Αλ Καπόνε, να παίζουν ενεργό ρόλο στην εξέλιξη της μοίρας του Ο’Σάλιβαν και του γιου του. Άλλωστε και ο Λούνεϊ ήταν πραγματικά ο ηγέτης της Μαφίας του Ιλινόις. Εκτός από την πρόσφατη ιστορία της χώρας του, ο Κόλινς επηρεάστηκε κι από τα manga και κυρίως από το “Lone Wolf and Cub” του K. Koike. Σημαντική είναι η δουλειά και του εικονογράφου, Ρ. Π. Ράινερ, ο οποίος με τα ασπρόμαυρα σχέδιά του, εικονογραφεί την ιστορία με γρήγορα καρέ.

2005, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Φρανκ Μίλερ με τους: Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ, Κλάιβ Όουεν, Τζέσικα Άλμπα, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ροζάριο Ντόουζον, Μπρίτανι Μέρφι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρεις ιστορίες με φόντο την Αμαρτωλή Πόλη, που συμπλέκονται στην πορεία της δράσης: ένας αδιάφθορος μπάτσος προσπαθεί να σώσει μια 11χρονη από τις σαδιστικές ορέξεις του γιου ενός γερουσιαστή. Ο πανάσχημος Μαρβ κατηγορείται για το φόνο μιας ιερόδουλης, ενώ αναζητά να εκδικηθεί τον πραγματικό δολοφόνο της. Τέλος ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ γίνεται ο φύλακας άγγελος των κοριτσιών της νύχτας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα κόμικ ανέκαθεν ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη στα κινηματογραφικά studio. Στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων τα αποτελέσματα έχαναν τη γοητεία σε σχέση με την αρχική -χάρτινη- εκδοχή τους. Το Sin City έρχεται να ανατρέψει αυτό τον “άγραφο νόμο” επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει για το σκοπό αυτό τα πιο σύγχρονα τεχνικά εργαλεία. Με βασικό ατού την ενεργή συμμετοχή του δημιουργού του κόμικ Φρανκ Μίλερ, η ταινία ανατρέπει κάθε κινηματογραφικό κανόνα.
Τα τρία ισότιμα σκέλη παρουσιάζονται με τρόπο αυτόνομο διατηρώντας όμως διασταυρούμενες τροχιές. Το δημιούργημα του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ δεν βάζει σε προτεραιότητα το ρεαλισμό, δίνοντας για παράδειγμα στους πρωταγωνιστές υπερτονισμένα εμφανισιακά στοιχεία, ακριβώς στο πνεύμα των ηρώων κόμικ. Κινείται με απόλυτη επιτυχία στους αντίποδες του ρεαλισμού, βάζοντας όλη την προσπάθεια στην ατμόσφαιρα και το στυλ του φιλμ. Εικόνες ασπρόμαυρες, δισδιάστατες με μικρές πινελιές χρώματος ντύνονται με ακούσματα που θυμίζουν φιλμ νουάρ (έχοντας διαφορετικό συνθέτη υπεύθυνο για κάθε σκέλος της ιστορίας), δημιουργώντας μια ασφυκτική αίσθηση παρακμής που ποτίζει το δέρμα μας από το πρώτο λεπτό.
Φαίνεται, τελικά, πως ο Ροντρίγκεζ και ο Μίλερ κατάφεραν να αποδείξουν ότι τα κόμικ εκτός από χαρτί μπορούν κάλλιστα να φτιαχτούν και πάνω στο σελιλόυντ.
Το SinCity είναι ένα αισθητικό αριστούργημα. Ένα μείγμα ποπ κουλτούρας και φιλμ νουάρ με φοβερή δυναμική, σουρεαλιστική βία και καταστάσεις «στο όριο».

2009, σε σκηνοθεσία Σέρι Χόρμαν με τους: Λία Κεμπέντε, Σάλι Χόκινς, Τίμοθι Σπολ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η 12χρονη Γουόρις, για να μην παντρευτεί έναν 70χρονο, το σκάει από ένα χωριό της Σομαλίας για τη Μογκαντίσου και από κει για το Λονδίνο. Δουλεύοντας έγκλειστη στην πρεσβεία για χρόνια και χωρίς να μιλάει αγγλικά, βρίσκεται στους δρόμους όταν ξεσπά εμφύλιος στην πατρίδα της.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου που αποτελεί την βιογραφία του γνωστού μοντέλου Γουόρις Ντίρι. Η Ντίρι είναι σήμερα παγκοσμίως γνωστή μέσα από την ιστορία της αλλά και ως Πρέσβειρα του ΟΗΕ. Πραγματευόμενη ταυτόχρονα πολλά θέματα, η ταινία αγγίζει το «έθιμο» του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων των κοριτσιών σε μικρή ηλικία προκειμένου να μείνουν…αμόλυντες, τις αγωνίες μιας κοπέλας σε ξένη χώρα που δεν γνωρίζει τη γλώσσα, αλλά και το κυνήγι-ανάγκη του επαγγελματικού προσανατολισμού.
Η ερμηνεία της 32αχρονης τότε Λία Κεμπέντε απλά εξαιρετική. Με το βλέμμα, το πρόσωπο και τις κινήσεις της αποτυπώνει εξαιρετικά τα συναισθήματα μιας κοπέλας που ξαφνικά πρέπει να δεχθεί πως ο τρόπος ο οποίος μεγάλωσε δεν είναι κάτι που γίνεται σε άλλες χώρες ενώ παρακολουθεί τα πιστεύω-κατάλοιπα από την οικογένεια της να καταρρέουν μπροστά στην ισότητα και τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Δυνατές ερμηνείες χωρίς «άμβλυνση» των γωνιών, σε μια αληθινή ιστορία που δεν χωρά ωραιοποιήσεις. Ρεαλιστική και όμορφα ωμή, είναι η πραγματική ιστορία μια κοπέλας και γι αυτό τον λόγο δεν επικεντρώνεται πολύ σε ένα μόνο θέμα αλλά προσπαθεί να αποδώσει όλες τις πτυχές του συναισθηματικού κόσμου της αλλά και την ιστορία 20 χρόνων σχεδόν σε μόλις δύο ώρες. Ένας κόσμος που γκρεμίζεται μόνο και μόνο για να ανοίξει ένας νέος, λαμπρότερος.
Η φωτογραφία και σκηνοθεσία της ταινίας εξαιρετικές χωρίς ωραιοποιήσεις και υπερβολές , βέβαια η ταινία μάλλον, υποτιμήθηκε από τα φεστιβάλ, ενώ η παγκόσμια πρεμιέρα της ήταν στη Βενετία.
Η ταινία αποτελεί μια μαρτυρία ενάντια στην βάναυση αδικία της κλειτοριδεκτομής την οποία έχουν υποστεί χιλιάδες γυναίκες στη γη, χωρίς ένα απρόσωπο κατηγορώ αλλά μέσα από μια βαθιά πληγή στη ζωή μιας κοπέλας που σε αντίθεση με άλλες, κατάφερε να ξεφύγει για να κυνηγήσει το όνειρο της για μια καλύτερη ζωή..  μια φωνή που ζητάει απελπισμένα να έχουν οι γυναίκες της Αφρικής το δικαίωμα να διαχειρίζονται το σώμα τους χωρίς να ακρωτηριάζονται για να δηλώνουν μια αγνότητα που δεν υφίσταται.

1974, σε σκηνοθεσία Μπομπ Φόσι με τους: Ντάστιν Χόφμαν, Βαλερί Περέν, Στάνλει Μπέκ, Γκάρι Μόρτον, Σούζαν Μάλνικ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η δραματική ζωή του αμφιλεγόμενου, υβριστικού κωμικού της εναλλακτικής stand-up comedy Λένι Μπρους, που το χιούμορ κι η επίθεσή του ενάντια στο κατεστημένο τον έκανε πασίγνωστο στη δεκαετία του ’60.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η καυστική κοινωνική σάτιρα του Μπρους, μέσω της οποίας αγωνίστηκε να αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο πίσω από τα προσωπεία υποκρισίας της comme-il-faut αμερικανικής κοινωνίας της δεκαετίας του ‘60, του εξασφάλισε πλούτο, φήμη, οπαδούς, και ενέπνευσε μια πληθώρα μεταγενέστερων κωμικών όπως ο Bill Hicks και ο George Carlin. Ενόσω ο ίδιος  ζούσε, η σάτιρά του έγινε επίσης η αφορμή να διωχθεί  πλειστάκις νομικά  και να καταδικαστεί για προσβολή της δημοσίας αιδούς, καθώς οι παραστάσεις του συνήθως περιελάμβαναν τη χρήση εκφράσεων και χειρονομιών σεξουαλικού περιεχομένου. Η χρήση τους όμως ακριβώς ως μέσον σχολιασμού, κριτικής και διαπόμπευσης μιας κυρίαρχης κουλτούρας ευδαιμονισμού και μιας κοινωνίας που αντιμετώπιζε τα προβλήματά της με το να τα αγνοεί, αποτέλεσε σαφώς  την πραγματική αιτία της επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον του οι αμερικανικές Αρχές. Ο Λένι Μπρους, υπερβαίνοντας τα ως τότε στεγανά που ήθελαν τον κωμικό έναν απλό διασκεδαστή, αναλώθηκε σε μια προσπάθεια …να διαφωτίσει το κοινό του σχετικά με τις αδικίες που γίνονται στον κόσμο, και σχετικά με τη δύναμη της γνώσης και της ειλικρίνειας.
Ο Μπομπ Φόσι προσεγγίζει  την προσωπικότητα και το βίο του κωμικού με ευαισθησία, εντρυφώντας στο δράμα και δημιουργεί μία ταινία ντοκουμενταρίστικης αισθητικής σε άσπρο και μαύρο. Η πορεία ανόδου και πτώσης του Λένι Μπρους αποτυπώνεται μέσω της αναπαράστασης επιλεγμένων περιστατικών από τη ζωή του, τα οποία παρεμβάλλονται μεταξύ αληθοφανών «συνεντεύξεων» των ηθοποιών που υποδύονται τον περίγυρό του και αποσπάσματα ζωντανών παραστάσεων με ένα συγκλονιστικό Ντάστιν Χόφμαν να αποδίδει το πάθος και την ιδιοφυία του κωμικού on stage. Κορύφωση δεν υπάρχει, καθώς η ταινία  ακολουθεί μια πορεία συνεχόμενων διαβαθμίσεων και flashback-and-forth για να καταλήξει με το θάνατο του ήρωα.
Η λιτή, ασπρόμαυρη φωτογραφία του Bruce Surtees προσδίδει στην ταινία τη χροιά αυθεντικότητας ενός ντοκιμαντέρ και την αίσθηση της «καταγραφής» των γεγονότων.
Το “Lenny”  αποτελεί την κινηματογραφική δικαίωση του ανθρώπου που έμεινε γνωστός ως «η συνείδηση της Αμερικής», και για τον οποίο ο τύπος της εποχής διχάστηκε, αποκαλώντας τον «άρρωστο» (N. Y. Times), «προφήτη» (N. Y. Post), εγκληματία, ιδιοφυία. Η ταινία, εξωφρενικά τολμηρή για την εποχή κατά την οποία έζησε ο κωμικός, μόλις μία δεκαετία αργότερα δέχθηκε επαινετικές κριτικές και τιμήθηκε τόσο ανεπίσημα, από ένα κοινό το οποίο συνέρρευσε στις προβολές, όσο και επίσημα, λαμβάνοντας, μεταξύ άλλων 6 υποψηφιότητες για Oscar το 1974, και βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και στα βρετανικά Academy Awards του 1975.
Ο Λένι Μπρους ανακηρύχθηκε αθώος έναντι όλων των κατηγοριών από τις αμερικανικές Αρχές το 2003. Επιστολή συγγνώμης εκφωνήθηκε από τον κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pataki, o οποίος είπε πως η εν λόγω συγγνώμη αντιπροσωπεύει τη δέσμευση της Νέας Υόρκης στην ελευθερία του λόγου.

1965, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου με τους: Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Νίκη Λινάρδου, Χάρη Παναγιώτου, Χρήστο Δοξαρά, Μήτση Κωνσταντάρα, Νικήτα Πλατή, Μέλπω Ζαρόκωστα, Κώστα Σαντοριναίο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ινκόγκνιτο επίσκεψη ενός υπουργού σε ένα χωριουδάκι της ελληνικής επαρχίας σε συνδυασμό με ένα τροχαίο ατύχημα γίνονται η αιτία να αποκαλυφθούν οι απάτες των συνεργατών του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μισό αιώνα μετά τη συγγραφή του, το «Υπάρχει και Φιλότιμο» συγκαταλέγεται στα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της ελληνικής δραματουργίας με θέμα την πολιτική.
Το έργο βασίζεται στη θεατρική κωμωδία «Ανώμαλη Προσγείωση» που είχε γραφτεί το 1950 στο τέλος του εμφυλίου, από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Χρήστο Γιαννακόπουλο. Ο τίτλος χαρακτήριζε την απότομη μεταστροφή των αισθημάτων του βασικού ήρωα.
Το θεατρικό έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με τους τότε πρωταγωνιστές του Βασίλη Διαμαντόπουλο και Δημήτρη Χατζημάρκο όμως στο δύσκολο πολιτικό κλίμα εκείνης της εποχής δεν είχε επιτυχία.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1965, ο Αλέκος Σακελλάριος ξαναθυμήθηκε το έργο του, το διόρθωσε και το έδωσε στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος το ανέβασε δύο συνεχείς χρονιές, στο Θέατρο Βεργή και στο Θέατρο Άλφα και καθιερώθηκε ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής και σταρ της κωμωδίας στα 52 του χρόνια.
Την ίδια χρονιά, μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τη Φίνος Φιλμ, με τον ίδιο πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Αλέκο Σακελλάριο για να περάσει στην ιστορία. Συνοδεύει μουσικά ο Μίμης Πλέσσας.
Όταν η ταινία πρωτοπαίχτηκε στις αίθουσες Αθηνών – Πειραιώς – προαστίων το 1965, έκοψε 325.683 εισιτήρια.
Το όνομα του πρωταγωνιστικού ρόλου «Μαυρογυαλούρος» έχει γίνει μέρος της πολιτικής ορολογίας στην Ελλάδα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ανατριχιαστικά επίκαιρες ηχούν οι ατάκες του έργου, μισό αιώνα μετά τη συγγραφή του..

2008, σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ με τους: Σων Πεν, Τζος Μπρόλιν, Τζέιμς Φράνκο, Ντιέγκο Λούνα, Έμιλ Χιρς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ, δημοτικού συμβούλου του Σαν Φρανσίσκο και πρώτου δηλωμένα ομοφυλόφιλου εκλεγμένου δημόσιου λειτουργού στις ΗΠΑ, ο οποίος δολοφονήθηκε από πολιτικό του αντίπαλο το 1978.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αφήνοντας στην άκρη τους φορμαλιστικούς του πειραματισμούς και την αντισυμβατικότητα πρόσφατων δημιουργιών του («Last Days», «Gerry», «Elephant»…) και αφουγκραζόμενος τα σημεία των καιρών, με πρώτο και κύριο την ανάληψη της ηγεσίας στις ΗΠΑ από τον «ανανεωτή» Μπάρακ Ομπάμα, ο Γκας Βαν Σαντ δημιουργεί ένα εξαιρετικά επίκαιρο, καλογυρισμένο, όσο και ενδιαφέρον – ιστορικά, αλλά και κοινωνιολογικά – φιλμ, που, τηρουμένων των αναλογιών, αποτελεί το δικό του «Brokeback Mountain».
Υιοθετώντας την αφηγηματική φόρμα μιας «ντοκιμαντερίστικης» καταγραφής και με την κορυφαία σκηνοθετική του δεξιοτεχνία μάς διηγείται ένα συναρπαστικό, διδακτικό αληθινό παραμύθι. Όσο κι αν ανεβάζει την ένταση, κρατάει χαμηλούς τους εσωτερικούς τόνους και κλέβει μερικές πολύτιμες ποιητικές στιγμές, όλες φυσικά από το ερμηνευτικό φαινόμενο που ονομάζεται «Σων Πεν», ο οποίος –παραδίδοντας μια κινησιολογικά και συναισθηματικά συγκλονιστική ερμηνεία μιας και δεν υποδύεται απλά τον Χάρβεϊ Μιλκ, αλλά τον ενσαρκώνει– βραβεύτηκε με Όσκαρ και πολλά βραβεία ενώσεων κριτικών.
Με ένα κρυστάλλινα καθαρό σενάριο, η ταινία μοιράζεται ακριβοδίκαια ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το μεγάλο και το μικρό, καταφέρνοντας να ενώσει πολλούς και ετερόκλητους θεατές και να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του αντικειμένου της και μιας ολόκληρης εποχής μέσα από μια αιθέρια αφήγηση που αποφεύγει δεξιοτεχνικά τις εύκολες χαρακτηρολογίες, τους προφανείς συμβολισμούς και τις πομπώδεις κορώνες.
Ούτε αγιογραφία ούτε παραδοσιακή βιογραφία, το «Μilk» αναποδογυρίζει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και το μετατρέπει σε έναν ύμνο πάνω στη ζωή, τη σημασία της αλλαγής και την ανάγκη της ελπίδας. Είναι ένα βαθιά ανθρώπινο κομμάτι σινεμά.

1999, σε σκηνοθεσία Νόρμαν Τζούισον με τους: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ντέμπορα Κάρα Ούνγκερ, Τζον Χάνα, Λιβ Σράιμπερ, Ροντ Στάιγκερ, Νταν Χεντάγια

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αληθινή ιστορία του μαύρου πυγμάχου Ρούμπιν Χαρικέιν Κάρτερ, που το 1966 καταδικάστηκε άδικα για έναν τριπλό φόνο, έμεινε στη φυλακή για 19 χρόνια και κατάφερε να αθωωθεί χάρη στα στοιχεία που συγκέντρωσαν 3 Καναδοί κοινωνικοί ακτιβιστές. Η ταινία παρακολουθεί τον αγώνα του ίδιου και των γύρω του για την απόδειξη της αθωότητάς του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι μια ιστορία αδικίας. Αληθινής, άσχετα αν ο Νόρμαν Τζούισον της δίνει διαστάσεις μυθικές, μελοδραματικές, ηθικοπλαστικές, όλο τυχαιότητες και συμβολισμούς. Άλλωστε, το σινεμά υπηρετεί τη μυθοπλασία ακόμη και σε πραγματικά γεγονότα. Στην περίπτωση του Τυφώνα, οι δημιουργοί φρόντισαν να ανάγουν την ιστορία σε ένα πιο προσιτό και ανθρώπινο επίπεδο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλα εκείνα τα στερεότυπα που αγιοποιούν τον κεντρικό ήρωα και καταβαραθρώνουν στη συνείδηση του θεατή τους διώκτες του. Αποτέλεσμα, μια άκρως συγκινητική και συγκλονιστική αφήγηση, που μέσα από το πρίσμα του ρατσισμού, της συγκάλυψης, της εμπάθειας και της αδικίας, και με φόντο το “αληθινό” της ιστορίας, επιτυγχάνει την ταύτιση τόσο με τον κεντρικό της χαρακτήρα, όσο και με αυτούς που του συμπαραστέκονται.
Θυμίζοντας έντονα μια άλλη μεγάλη πρωταγωνιστική επιτυχία του Ντένζελ Ουάσινγκτον, το ανατρεπτικό Malcolm X, ο ‘‘Τυφώνας’’ προσπερνά τα επίπεδα ενός στείρου δικαστικού δράματος αναγόμενος σε μια οξεία κριτική για το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού, τόσο μέσα από τον αγώνα του έγκλειστου Κάρτερ για την απόδειξη της αθωότητάς του, όσο και μέσω της ευαισθητοποίησης που προκάλεσε το δράμα του στην κοινή γνώμη.
Ο σκηνοθέτης είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με ταινίες με θέμα τον ρατσισμό. Ο “Τυφώνας” είναι η τρίτη κατά σειρά αφού είχαν προηγηθεί τα ‘‘Ιστορία ενός εγκλήματος’’ και ‘‘Η ιστορία ενός στρατιώτη’’ το 1967 και το 1984 αντίστοιχα. Μέσα απ’ τις ταινίες του ο Τζούισον  δεν διστάζει να καταγγείλει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα των ΗΠΑ που είναι ικανό να καταδικάσει έναν άνθρωπο αρκεί να τροφοδοτήσει τα ρατσιστικά του ένστικτα αποδίδοντας υποθετικά δικαιοσύνη.
Κορυφαίοι σε ερμηνεία ο Ντένζελ Ουάσινγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο και η δευτεραγωνίστρια Ντέμπορα Κάρα Ούνγκερ που καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Και φυσικά μοναδικό το ομότιτλο τραγούδι διαμαρτυρίας του 1975 που εμπνεύστηκε ο Μπομπ Ντύλαν από το δράμα του κεντρικού ήρωα.

2009, σε σκηνοθεσία Μίκαελ Χάνεκε με τους: Ούλριχ Τουκούρ, Σουζάνε Λόταρ, Κρίστιαν Φρίντελ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1913 μια σειρά από παράξενα γεγονότα αναστατώνει την τακτοποιημένη και φαινομενικά ειρηνική καθημερινότητα ενός αγροτικού χωριού της Βόρειας Γερμανίας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια απόλυτα επίκαιρη κινηματογραφική πραγματεία πάνω στα κοινωνικά αίτια της βίας και τη γέννηση του φασισμού.
Ο γεννημένος Βαυαρός, αλλά μεγαλωμένος στην Αυστρία, Μίκαελ Χάνεκε δεν δίνει ποτέ απαντήσεις. Δεν ενδιαφέρεται για το αριστοτεχνικό στήσιμο και τη μετέπειτα αποκρυπτογράφηση ενός απλού μυστηρίου. Αντιθέτως, εμπιστεύεται τη δύναμη όσων ελλοχεύουν: όσων δεν τολμά να απαντήσει κανείς – παρά μόνο όταν έχει περάσει ένας αιώνας.
Η σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Χάνεκε συνδυάζει αφηγηματική κομψότητα και πολυδιάστατη πολιτική σκέψη. Ασπρόμαυρα, υποβλητικά, στοιχειωμένα από το φάντασμα του Μπέργκμαν πλάνα, άψογες ερμηνείες και σενάριο(το έγραψε ο ίδιος) που δένει τη λευκή του κορδέλα στη συνείδηση του κάθε θεατή ξεχωριστά: πώς χάνεται η αθωότητα μιας ολόκληρης χώρας, πόσο καταστροφικά παρεμβατικός ο ρόλος της εκκλησίας στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό, πόσο καίριος ο ρόλος της οικονομίας στη μαζική βουβή αποδοχή και στο κουκούλωμα της βίας, πόσο αδύναμη η παιδεία να επιβληθεί της διαφθοράς. Πόσο ανελέητο το μελλοντικό ξέσπασμα του ατσαλάκωτου ναζισμού. Πόσο εγκληματική και ασυγχώρητη η αφέλεια ολόκληρου του δυτικού κόσμου μπροστά στους δαίμονες που φυτρώνουν γενιές και γενιές στο χωράφι της Ιστορίας του.
Ο πρώην φοιτητής φιλοσοφίας και νυν κινηματογραφικός ανατόμος των παράξενων παιχνιδιών και των άγνωστων κωδικών της βίας έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα του 62ου Φεστιβάλ Καννών. Όχι απλά γιατί η “Λευκή Κορδέλα” είναι αναμφίβολα ένα αριστούργημα κινηματογραφικής σύνθεσης. Αλλά γιατί, όπως όλα τα πραγματικά έργα τέχνης, είναι ιστορικά αναγκαία.
Θα πίστευε κανείς ότι ένα χωριό με κατοίκους ως επί το πλείστον αγρότες θα έπρεπε να γνωρίζει κάτι απλό: ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Αν καλλιεργείς τρόμο, οργή και υποκρισία, σε ώριμο χρόνο οι καρποί της σοδειάς σου θα αποδώσουν ωμό φασισμό.

2009, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Μπραντ Πιτ, Ντάιαν Κρούγκερ, Κρίστοφ Βαλτς, Ντάνιελ Μπρουλ, Μελανί Λορέν, Μάικ Μάιερς, Μάικ Φασμπίντερ, Ιλάι Ροθ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια επίλεκτη ομάδα Αμερικανών κομάντο, η οποία έχει γίνει ο φόβος κι ο τρόμος των ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία, αναλαμβάνει, σε συνεργασία με την Εβραία ιδιοκτήτρια ενός παριζιάνικου σινεμά, Σοσάνα, μια επικίνδυνη αποστολή που μπορεί ν’ αλλάξει την εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Inglourious Basterds (Τίτλο εσκεμμένα ανορθόγραφο που ο Ταραντίνο αρνήθηκε να μας τον διευκρινίσει θεωρώντας πως κάθε ταινία όπως και πολλά άλλα πράγματα στην ζωή καλό είναι να μην τα απομαγεύεις αλλά να τα αφήνεις ως έχουν) είναι μια ταινία με ένα cast τόσο ευρωπαϊκό όσο και αμερικάνικο, που επιβεβαιώνει την μεγάλη στιλιστική δυνατότητα του σκηνοθέτη. Είναι τόσες πολλές οι φιλμικές αναφορές οπτικά, σαν στήσιμο σκηνών και μουσικά που θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων μόνο αναφερόμενοι στη σημασία συγκεκριμένων ταινιών στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά.
Επιγραμματικά αναφέρουμε την σαφή western αναφορά της εισαγωγής, όσο και την δραπέτευση της νεαρής Σοσάνα τη στιγμή της δολοφονίας των δικών της από έναν Ναζί αξιωματικό των SS, παραπέμπει κατευθείαν (ως εικόνα , τοποθέτηση κάδρου) στο The Searchers(1956) του Τζον Φορντ.
Η ταινία η οποία κινείται σε πολλά επίπεδα , είναι ουσιαστικά μια κωμικοτραγική ιστορία εκδίκησης μέσα στην δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στην παράδοση των μεγάλων – επικών, πολεμικών ταινιών του ‘50 και του ’60. Ταυτόχρονα η αφήγηση του Ταραντίνο παρασύρει τον θεατή σε εκπλήξεις. Πολύ δεμένο, χωρίς ίσως να φτάνει στα επίπεδα του Kill Bill, είναι μια πολύ καλή δουλειά με δυνατές ερμηνείες (“όλοι τους ήταν υπέροχοι”) αλλά και ταυτόχρονα μια απόλυτη επιβεβαίωση της συνέπειας της αγάπης αλλά και ταυτοχρόνως της ευφυΐας με την οποία ο Ταραντίνο αντιμετωπίζει το σινεμά.
Συγκλονιστικό το κλείσιμο με το θέμα του Ένιο Μορικόνε γραμμένο για την ταινία Αλονζανφάν.
Ο Ταραντίνο γεφυρώνει χρονικά και τοπικά χάσματα. Δημιουργεί μία νέα ιστορία (και Ιστορία) μέσα και πάνω στον κινηματογράφο. Την ντύνει με εντυπωσιακά επεισόδια που σκοπό δεν έχουν μόνο να εντυπωσιάσουν αλλά και να χτίσουν μία ιστορία, που αν και φανταστική καταφέρνει να τραβήξει τα βλέμματα και κυρίως να διασκεδάσει. Επιτηδευμένα ατελές, πολιτικά ανορθόδοξο και ανεπανάληπτα ξεκαρδιστικό.

2008, σε σκηνοθεσία Στίβεν Ντάλντρι με τους: Κέιτ Γουίνσλετ, Ντέιβιντ Κρος, Ρέιφ Φάινς, Μπρούνο Γκανζ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο 15χρονος Μάικλ ερωτεύεται την κατά πολύ μεγαλύτερή του Χάννα. Η σχέση τους όμως θα διακοπεί απότομα, καθώς εκείνη θα εξαφανιστεί ξαφνικά. Οκτώ χρόνια αργότερα, ως φοιτητής της νομικής, ο Μάικλ θ’ αναγνωρίσει τη Χάννα ως κατηγορούμενη σε δίκη για εγκλήματα πολέμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Γιατί πρόκειται για αλληγορικό ιστορικό δράμα που εκμεταλλεύεται δημιουργικά το μυθιστόρημα “Διαβάζοντας στη Χάννα” του Μπέρναρντ Σλινκ κι επιβεβαιώνει τη δραματουργική κι αφηγηματική ικανότητα του Στίβεν Ντάλντρι (“Οι Ώρες”).
Γιατί παραμένει νωπό στην ατμόσφαιρα το ιδιαιτέρως τραυματικό χάρισμα των Άντονι Μινγκέλα και Σίντνεϋ Πόλλακ στην αφήγηση του συναισθήματος. Αμφότεροι βρίσκονται στην παραγωγή της ταινίας, η οποία και αφιερώνεται στην μνήμη τους.
Γιατί ή δικαιοσύνη είναι αντιπερισπασμός, όπως μας λέει ο συμφοιτητής του Κρος και χάρις στην ευστροφία και τον ορθολογικό κυνισμό του, υπογραμμίζει εύστοχα τον πραγματολογικό ορισμό της. Ένας αντιπερισπασμός, σαν να θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη του εαυτού της. Η δικαιοσύνη λοιπόν καθρεφτίζεται και εδώ ως ένα εργαλείο στα χέρια των δυνατών, των κυβερνήσεων. Μια δικαιοσύνη που εξαντλεί τη σκληρότητα της σε ανήμπορους ανθρώπους, απαλλάσσοντας εκείνους, τους “χειροδύναμους”, που φέρουν το βαρύτερο φορτίο. Και η Κέιτ Γουίνσλετ είναι ο κατ` εξοχήν ορισμός της αδύναμης γυναίκας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, που με την παραδειγματική τιμωρία του, θα χαρίσει στους πραγματικούς υπαίτιους (όπως πολιτικοί, κυβερνήτες, διοικητές) την ελευθερία, αλλά και θα διατηρήσει την αμόλυντη φήμη τους.
Γιατί ένα σύμπλεγμα αναστολών, φόβων, καταπιεσμένων συναισθημάτων και ντροπής δεν επιτρέπουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κοινό εγκόσμιο βίο.
Γιατί ο Στίβεν Ντάλντρι δεν ενδιαφέρεται για τη διαφυγή του ατόμου απ` τον ίδιο του τον εαυτό. Αντιθέτως. Η αγάπη υποβόσκει πάντα, μέσα στα συντετριμμένα συναισθήματα, μέσα στις καταπιεσμένες επιθυμίες. Σαν ένα γιγάντιο πέπλο που καλύπτει το άτομο. Ένα γιγάντιο πέπλο, που μέσα απ` τις κατασπαρακτικές του ιδιότητες δύναται να αναμορφώνει. Καταλυτική η παρουσία του Ρέιφ Φάινς.
Γιατί αυτή η αγάπη σε συνδυασμό με την Τέχνη, που αποθεώνεται διαρκώς εντός της ταινίας, θα γίνουν τελικά το επιούσιο άγγιγμα στο εσωτερικό της Κέιτ Γουίνσλετ. Η οποία πλέον, μέσα απ` τον διαρκώς επίπονο εσωτερισμό, θα χειραφετηθεί απ` το παρελθόν της. Επιτυγχάνοντας την καθαρτική συγχώρεση. Όχι απ` τους άλλους, όχι απ` τον εαυτό της, αλλά απ` τον ίδιο το θεατή. Ολοκληρώνοντας την ταύτιση της Τέχνης με την αγάπη..η Τέχνη ως πρότυπο εξανθρωπισμού. Ας μην ξεχάσουμε σ’αυτό το σημείο τις καθηλωτικές μουσικές του Νίκο Μούλι που συνυπογράφουν και συνακολουθούν την συναισθηματικότητα της ταινίας.
Γιατί η αγάπη στο σύμπαν της ταινίας αυτής, είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Να ριζώσει βαθιά στην καρδιά και να ξεριζώσει το παρελθόν απ` τη μαυρίλα. Μέσα στο ίδιο το άτομο, να ξεριζώσει το ίδιο το άτομο. Αυτή που ισούται με πόνο αβάσταχτο για το ίδιο το υποκείμενο. Ο Ντέιβιντ Κρος έχει δηλώσει “όσο αγαπάς υποφέρεις” στοχεύοντας ευθέως στον κέντρο του συναισθήματος. Η μάλλον όχι του συναισθήματος. Η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, είναι κάθαρση.
Γιατί να τη δεις είπες;