2000, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Ντούρου, μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, με τους Αλέκο Αλεξανδράκη, Βίκυ Βολιώτη, Ελισάβετ Νασλίδου , Βλαδίμηρο Γολοσίνσκι Τσερνόφ, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Μπάμπη Χατζιδάκη, Στέλλα Γιάννη, Άλκη Κούρκουλο
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο δωδεκάχρονος Χρήστος Μυρισιώτης ζει στην απομονωμένη γραφική Χάλκη μαζί με τη χωρισμένη μητέρα του, Ελένη. Το αγόρι είναι διπλά σημαδεμένο από τη μοίρα. Διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική, αλλά ταυτόχρονα κινδυνεύει να τυφλωθεί από μία σπάνια αρρώστια. Ιδιόρρυθμος πλέον και μοναχικός, ο Χρήστος βρίσκει διέξοδο στη φύση και στον ονειρικό κόσμο μιας σπηλιάς, συλλέγοντας φυσικούς ήχους που μετατρέπει σε μουσικές συνθέσεις στο βιολί του. Μοναδικοί του φίλοι, η συμμαθήτριά του Αγγελική, και ο γέρος φαροφύλακας Σουρσούμης, δάσκαλός του στο βιολί και στη ζωή γενικότερα. Στο νησί όλα αλλάζουν όταν καταφθάνει η νεοδιόριστη δασκάλα Μαρία, η οποία αναπτύσσει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ιδιαίτερες ικανότητες του Χρήστου που εξακολουθεί να αδιαφορεί για το σχολείο. Η Μαρία εξασφαλίζει με δική της πρωτοβουλία τη συμμετοχή του σε ένα μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το φως που σβήνει είναι μια σύγχρονη δραματική ταινία που εστιάζεται στη βαθιά φιλική σχέση μεταξύ ενός φαροφύλακα και ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, το οποίο όμως διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική.
Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από τη συνέντευξη ενός μικρού μουσικού με πρόβλημα όρασης, όταν κέρδισε μουσικό βραβείο «Θα βλέπω μέσα από τη μουσική». Ο μικρός Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι πριν επιλεχθεί να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, ήταν πλανόδιος μουσικός και έπαιζε βιολί με τη μητέρα του σε ταβέρνες.
Ο Άλβι Σίνγκερ, ένας πετυχημένος κωμικός, γνωρίζει και ερωτεύεται τη χαριτωμένη Άνι Χολ, μια ανερχόμενη τραγουδίστρια. Ο Άλβι βοηθάει την Άνι να ανακαλύψει τον εαυτό της και να καταλάβει τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή της. Όμως εκείνη αποφασίζει ότι το μέλλον της βρίσκεται μακριά από τον Άλβι και έτσι τον εγκαταλείπει αποφασισμένη να δοκιμάσει την τύχη της στο Λος Άντζελες… Μετά το χωρισμό του με την Άνι, σκέφτεται το χρονικό της ερωτικής τους σχέσης, Continue reading Νευρικός Εραστής (Annie Hall)→
1974, σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, με τους Ρούντιγκερ Φόγκλερ, Λίζα Κρόιτσερ, Γιέλα Ροτλάντερ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Φίλιπ Βίντερ, Γερμανός συγγραφέας, βρέθηκε για κάποιο διάστημα στην Αμερική με σκοπό να γράψει ένα κομμάτι για τις εμπειρίες που αποκόμισε διασχίζοντάς την. Δυστυχώς, τόσο για εκείνον, όσο και για τον εκδότη του, η έμπνευση φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει. Ανίκανος να κάνει οτιδήποτε πάνω σ’ αυτό το θέμα πλέον και έχοντας ξοδέψει σχεδόν όλα του τα λεφτά, αποφασίζει να γυρίσει στην πατρίδα του. Στο αεροδρόμιο ωστόσο γνωρίζει μια γυναίκα με την κόρη της, την οποία την επόμενη μέρα αφήνει αναπάντεχα υπό την κηδεμονία του. Άντρας και κορίτσι ξεκινούν ένα ταξίδι με αφετηρία το Άμστερνταμ και υποτιθέμενο προορισμό την πόλη όπου ζει η γιαγιά της μικρής… Continue reading Η Αλίκη στις Πόλεις (Alice in den Städten)→
1983, σε σκηνοθεσία του Τζον Κάρπεντερ, με τους Κηθ Γκόρντον, Τζον Στόκγουελ, Αλεξάντρα Πωλ, Ρόμπερτ Πρόσκι, Χάρι Ντιν Στάντον
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι καλοκαίρι του 1978, όταν ο Άρνι, ένας αδέξιος και μοναχικός έφηβος, ερωτεύεται με την πρώτη ματιά μια σαραβαλιασμένη Πλίμουθ του ’58. Ο Ντένις, ο ήρωας του σχολείου, φίλος του Άρνι και συχνά προστάτης του, κάνει ό,τι μπορεί για να του βγάλει από το μυαλό την ιδέα. Αλλά εκείνος το ‘χει αποφασίσει: Θα κάνει δική του την Κριστίν, με οποιοδήποτε κόστος…
Η Κριστίν δεν είναι ένα τυχαίο αυτοκίνητο. Μπορεί να μοιάζει με απολίθωμα μιας άλλης εποχής, αλλά έχει μέσα της ψυχή. Έτσι πιστεύει ο Άρνι. Και δεν ξέρει ακόμη πόσο δίκιο έχει…
Όσο ο Άρνι πασχίζει να την επισκευάσει, τόσο παθιάζεται μαζί της. Και τόσο περισσότερο η Κριστίν μοιάζει ν’ αποκτά σιγά σιγά δική της ζωή -ή μήπως είναι μόνο η φαντασία τους; Αυτό ελπίζει ο Ντένις… ως τη στιγμή που στους σκοτεινούς δρόμους του ήσυχου προαστίου τους αρχίζουν να σκοτώνονται άνθρωποι… κι ο Ντένις δεν μπορεί πια να αρνηθεί την τρομακτική αλήθεια: η Κριστίν είναι ζωντανή…
1968, σε σκηνοθεσία του Μπλέικ Έντουαρντ, με τους Πήτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονγκέ,
Μαρτζ Τσάμπιον, Αλ Τσέκο
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Πίτερ Σέλερς υποδύεται τον αφελή Ινδό hrundi V. Bakshi, έναν άσημο ηθοποιό, που, μετά από ένα τραγικό λάθος στα γυρίσματα, απολύεται από την ταινία που εργαζόταν. Λόγω ενός μπλεξίματος στις λίστες του βοηθού παραγωγής, καλείται στο – υψηλών προσκεκλημένων – πάρτι του μεγαλοπαράγοντα των studios. Εκεί, με τη συμβολή ενός μεθυσμένου σερβιτόρου, ενός υστερικού μπάτλερ κι ενός ελέφαντα…καταφέρνει να προκαλέσει το απόλυτο χάος…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αξεπέραστη η κωμωδία του Μπλέικ Έντουαρντς, αφού αντέχει μέσα στον χρόνο, 40 χρόνια και πλέον μετά την Α’ προβολή της. Από τις κορυφαίες σλάσπτικ ταινίες όλων των εποχών. Δίπλα στον χαρισματικό Πίτερ Σέλερς ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, ακούσια, ανατρέπει το …”σύστημα”, και δημιουργεί το γνωστό “χάος” στο Πάρτι, ο μεθυσμένος σερβιτόρος, η άλλη κωμική καρικατούρα που εξίσου αμφισβητεί την “Τάξη” του Συστήματος και παρεκτρέπεται με τα γνωστά ιλαροτραγικά αποτελέσματα. Μέσα σ’ όλα αυτά βάλτε τους …Ρώσους (μην ξεχνάμε πως και μόνο το άκουσμα “έρχονται οι Ρώσοι” υποδηλώνει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της εποχής, εντείνοντας το ψυχροπολεμικό κλίμα) καλλιτέχνες, τον ελέφαντα των …”λουλουδιών” και τον περιβόητο αφρό στη βίλα του αφεντικού και έχετε τα κλειδιά μιας από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες αναρχο-σωματικού ύφους, που έγιναν ποτέ … Είναι 1968, η εποχή των χίπις συνοδεία της αξέχαστης μουσικής επένδυσης του Χένρι Ματσίνι. Ότι άλλο και να προσθέσουμε είναι λίγο. Από τις ταινίες που πρέπει κάποιος να δει πριν πεθάνει! Όχι αναγκαστικά από τα γέλια.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία(έγινε περί το 1996 με 1997, στην Πελοπόννησο).
Ο Βαγγέλης είναι ένας 35χρονος άντρας, αποφασισμένος να ξεκόψει από το σκοτεινό παρελθόν και να αλλάξει τη ζωή του. Έτσι δοκιμάζει να κάνει μια καινούρια αρχή στο κτήμα του πατέρα του στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής του υποδέχονται αρχικά με καχυποψία που μετατρέπεται γρήγορα σε απροκάλυπτη εχθρότητα.
Μόνος υποστηρικτής του είναι ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Η απόφαση του Βαγγέλη να ξαναχτίσει τη ζωή του και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον, εξομαλύνουν την κατάσταση και ο Βαγγέλης μοιάζει να εντάσσεται στην τοπική κοινωνία.
Μέχρι τη στιγμή που φτάνει η Μαρία, γυναίκα της ζωής του και σύνδεσμος με το παρελθόν, το οποίο κάνει μοιραία την εμφάνιση του και η ρήξη του ήρωα με το περιβάλλον είναι πλέον αναπόφευκτη. Οι εντάσεις κορυφώνονται, ο Βαγγέλης συνθλίβεται.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Στην ταινία του ο Νίκος Γραμματικός επιχειρεί να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού που συνθλίβουν ένα νεαρό στην Ελλάδα του σήμερα. Χρησιμοποιώντας τις δομές ενός γουέστερν, ο σκηνοθέτης κάνει ένα πικρό σχόλιο για τις αθέατες και εν πολλοίς απωθητικές όψεις της ελληνικής επαρχίας. Η επανένταξη ενός ανθρώπου αντί να υποβοηθείται, καταπολεμείται. Υπό το στενόμυαλο πρίσμα μιας κοινωνίας που αρνείται να αφουγκραστεί. Η προκατάληψη και η δυσπιστία με την οποία υποδέχονται τον ήρωα οι ντόπιοι δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τον οδηγεί στην απομόνωση και τον αφανισμό. Θα παίξει μαεστρικά και με τον ΄έξω΄ χώρο. Τοποθετώντας στις σκιές ένα γεγονός έκτρωμα(καμένα δάση), που βαραίνει την κλειστή κοινωνία του χωριού και τη συσπειρώνει κάτω από μια ενιαία και χυδαία φορεσιά συγκάλυψης, μια κοινωνία νομικής ανισότητας η οποία επιδεινώνει τους αντανακλαστικούς μηχανισμούς παραγωγής φόβων και προκαταλήψεων. Ο Γραμματικός κάνει μια σημαντική ταινία. Απλή και λιτή, ικανή να μιλήσει σ’ ένα ευρύ κοινό. Η φόρμα υπερβαίνει κατά πολύ τον ακαδημαϊσμό. Με κοντινά υποκειμενικά πλάνα, ασταθείς λήψεις, και συνεχή κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής. Ενώ και η μουσική του Θανάση Παπακωσταντίνου στέκεται ένα σημαντικό καταφύγιο δραματικοποίησης.
«Δεν είναι καθόλου εύκολο να πηγαίνεις – από φύση, όχι για να προκαλέσεις – κόντρα στο ρεύμα, αναζητώντας να βρεις την αλήθεια σου. Αυτό κάνει και “Ο βασιλιάς” της ταινίας μου, με αποτέλεσμα να μπει στο μάτι των αδιάφορων και κυνικών ανθρώπων του περιβάλλοντός του.
Ο ήρωάς μου δεν είναι περιθωριακός. Από τη στιγμή που βγαίνει από τη φυλακή, προσπαθεί να δει αλλιώς τα πράγματα γύρω του και να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Κάθε άνθρωπος που είναι διαφορετικός από τους άλλους, δεν πάει να πει ότι είναι και περιθωριακός. Μπορεί να ενταχθείς σε ένα σύνολο και να παραμένεις διαφορετικός, να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.
Φτάνω στα άκρα, για να σχολιάσω την ισοπέδωση των συναισθημάτων που πάνε να γίνουν κατάσταση πραγμάτων γύρω μας. Ήθελα να ξανασκεφτούμε και να οριστούν οι έννοιες καλού – κακού, δίκαιου – άδικου, αληθινού – ψευδούς, ηθικού – ανήθικου». (αποσπάσματα συνέντευξης του Ν. Γραμματικού στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ/27-02-2003)
2005, σε σκηνοθεσία Fatih Akin,με τους Alexander Hacke, Orhan Gencebay, Sezen Aksu, Baba Zula, Erkin Koray
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ο βραβευμένος με τη Χρυσή Άρκτο σκηνοθέτης Fatih Akin με μια ταινία ντοκιμαντέρ για τις μουσικές της Κωνσταντινούπολης. Συνδετικός κρίκος της περιπλάνησής μας ο Γερμανός μουσικός Alexander Hacke (μέλος του θρυλικού γερμανικού αβάν-γκαρντ συγκροτήματος, Einsturzende Neubauten), ο οποίος κατά την παραμονή του στην Πόλη συνάντησε και ηχογράφησε στο φορητό του στούντιο δεκάδες μουσικούς της Τούρκικης μουσικής σκηνής. Όλα τα μουσικά ρεύματα – σύγχρονα ή παραδοσιακά – έχουν την ευκαιρία να δώσουν το παρόν μπροστά στο φακό. Η ζωντανή και ποικιλόμορφη αυτή μουσική διαχέεται σε κάθε γωνιά της Πόλης αγκαλιάζοντας όλους όσοι την κατοικούν.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ O Akin παρατάσσει έξυπνα το υλικό του, ξεκινώντας από τους εκπροσώπους της ηλεκτρονικής μουσικής, της τούρκικης ραπ για να φτάσει στα ιερά τέρατα της παραδοσιακής μουσικής. Όμως εμβόλιμα μας δίνει σκηνές από την πολύβουη πόλη αλλά και αποσπάσματα από παλαιότερες Τούρκικες ταινίες ολοκληρώνοντας ένα σύνθετο πορτραίτο από εικόνες και ήχους. Σε εμάς τους Έλληνες η ταινία θα μοιάσει λίγο οικεία καθώς οι ήχοι είναι αιφνιδιαστικά συγγενείς με τα ελληνικά ακούσματα.
Μια φράση του Κομφούκιου που ακούγεται στη ταινία κρύβει το σκεπτικό του σκηνοθέτη: «Όταν φθάνεις σ’ ένα μέρος και θέλεις να το κατανοήσεις, άκουσε την μουσική του τόπου». Ουσιαστικά η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Κωνσταντινούπολη, με όχημα την μουσική. Παράλληλα όμως αποκαλύπτει την πίσω όψη μιας κοινωνίας, μας δίνει την ζωντανή της πραγματικότητα μακριά από κάθε ειδησεογραφική κοινοτυπία. Εδώ έχουμε μια ζωντανή μητρόπολη που δέχεται με προθυμία κάθε επιρροή -είτε αυτή προέρχεται κυρίως από τη Δύση είτε λιγότερο από την Ανατολή- για να την εντάξει μέσα στο επιβλητικό της ηχητικό σύμπαν. Και κατά αυτόν τρόπο χαρτογραφούνται τα θολά όρια που χωρίζουν Ανατολή και Δύση.
2001, σε σκηνοθεσία Γουόνγκ Καρ Βάι, με τους Μάγκι Τσεούνγκ, Τόνι Λιούνγκ Τσίου Γουάι, Ρεμπέκα Παν, Λάι Τσεν
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τσόου Μο Γουάν, δημοσιογράφος, νοικιάζει ένα διαμέρισμα την ίδια μέρα με τη Σου Λε Ζεν, γραμματέα σε ναυτιλιακή εταιρεία. Είναι γείτονες, και παντρεμένοι με συζύγους που τους αφήνουν μόνους για λόγους δουλειάς. Παρά την παρουσία των γειτόνων και της σπιτονοικοκυράς, ο Τσόου και η Σου συναντιούνται μόνοι συχνά, και αρχίζουν να γίνονται φίλοι. Εκμυστηρεύονται τις υποψίες τους ότι οι δυο τους σύζυγοί είναι παράνομο ζευγάρι. Ο Τσόου πείθει τη Σου να «παίξουν» αυτό που φαντάζονται ότι συμβαίνει με τους συντρόφους τους, και σιγά σιγά η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο παιχνίδι και το αληθινό ειδύλλιο χάνεται.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ερωτική επιθυμία όμως που τρυπώνει στις ψυχές τους θα πρέπει να μείνει ένα κρυμμένο μυστικό, ανέκφραστη και ανομολόγητη, σε μια εποχή που ο ηθικός κώδικας για την απιστία, είναι αυστηρός και άκαμπτος.
Με πρόσχημα τον σπαραγμό που καταδικάζουν τους εαυτούς τους , ο Γουόνγκ Καρ Βάι επιδίδεται σε μία δοξαστική ρομαντική λατρεία του Έρωτα, των συναισθημάτων που εγείρει και του νόστου που τον συνοδεύει. Αδιαφορεί για την πλοκή και την αφηγηματική συνέπεια, νοιάζεται κυρίως για την θλίψη του Έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος και την ποίηση που θα τον αναδείξει. Διασπά απρόσμενα την αφήγησή του και επιβραδύνει του χρόνους, αφού σημασία δεν έχει τόσο εκείνο που γίνεται “εκεί έξω” (δράση και καταστάσεις), αλλά αυτό που γίνεται “εκεί μέσα” (στις ψυχές των πρωταγωνιστών). Θα καδράρει τους ήρωές του πίσω από αντικείμενα (κάγκελα, παράθυρα, κλπ) και σε στενούς χώρους (για να δείξει τον εσωτερικό εγκλωβισμό τους), και θα μετατρέψει την κάμερά του σε μικροσκόπιο που με φετιχιστική προσήλωση θα την εστιάσει ηδονοβλεπτικά στις πιο αδιόρατες και φευγαλέες κινήσεις των υποταγμένων στον Έρωτα σωμάτων. Ένα χέρι που ακουμπά ένα άλλο, μια κίνηση των γοφών, εκφράσεις του προσώπου, αποκτούν τεράστια δραματική βαρύτητα και παράγουν αλλεπάλληλους εσωτερικούς κραδασμούς. Εικαστικά τέλειο, μουσικές που χαράσσονται παντοτινά στη μνήμη.
Η ταινία αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, μαζί με το «Ημέρες Αγριότητας» και το «2046». Μιλάμε για την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη, που μ’ αυτό το φιλμ έγινε… συνείδηση στο κοινό ολόκληρου του κόσμου. Παραδόξως, γιατί η «Ερωτική Επιθυμία» αφηγηματικά είναι μια… ανολοκλήρωτη ταινία! Ένα αποσπασματικό «ξεφύλλισμα» επάνω σε καταστάσεις, στιγμιότυπα, συναισθήματα και «απόπειρες» ζωής, που αφήνουν μια αίσθηση κενού να αιωρείται και να στοιχειώνει την ατμόσφαιρα. Η απουσία μετράει όσο και η παρουσία. Τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα ερωτικά αγγίγματα που δεν υπήρξαν, είναι όλα τόσο σημαντικά όσο και οι κρυφές συναντήσεις, οι πρόβες για τις στιγμές που δεν θα δούμε ποτέ επί της οθόνης, οι κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τρυφερότητα.
Κι όμως, εκεί είναι που ο Καρ-Γουάι αποδεικνύει ένα μοναδικό ταλέντο, αφήνοντας αυτό το «κενό» να καλυφθεί από την ψυχοσύνθεση του θεατή, ο οποίος θα «ανοιχτεί» σε τούτο τον φιλμικό κόσμο, αναζητώντας τη θέση του ή, στο φινάλε, δίνοντας μια θέση σ’ αυτό που απορρόφησε με πάθος και πρωτόγνωρη λαγνεία απ’ την οθόνη..
2004, σε σκηνοθεσία-σενάριο: Κιμ Κι-Ντουκ, με τους Λι Σέουνγκ-γέον, Τζάε Χι, Κουόν Χίουκ-χο, Τζιν-μο
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ο Τάε Σουκ είναι ένας περίεργος νέος. Παρακολουθεί σπίτια πλουσίων κι όταν καταλαβαίνει ότι οι ιδιοκτήτες τους λείπουν, μπαίνει σ’ αυτά! Κατά την παραμονή του στα άδεια σπίτια, δεν κλέβει ούτε καταστρέφει τίποτα. Αντίθετα, επισκευάζει τις ζημιές που υπάρχουν και φροντίζει το νοικοκυριό! Όταν φεύγει, τα βάζει όλα στη θέση τους και εξαφανίζει τα ίχνη του. Κάποια στιγμή, κάνει ένα λάθος που θα αλλάξει τη ζωή του. Θα μπει σε ένα σπίτι που νομίζει άδειο, αλλά δεν είναι! Μέσα βρίσκεται η Σαν Χουάν, πρώην μοντέλο, νυν… δυστυχισμένη. Ο άνδρας της την δέρνει. Ο Τάε Σουκ θα τον αντιμετωπίσει.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Δύο μοναχικά πρόσωπα πλησιάζουν το ένα το άλλο χωρίς σχεδόν να μιλάνε μεταξύ τους, σε μια θαυμάσια, συναρπαστική, αν και ασυνήθιστη, ερωτική ιστορία δοσμένη με όμορφες, λυρικές εικόνες. Αυτό που βασικά κάνει ο Κι-Ντουκ είναι να φτιάξει μια εικαστικά έξοχη ταινία, με εικόνες όμορφες, συχνά μαγικές, με τολμηρές όπως συνήθως στις ταινίες του ερωτικές σκηνές, θαυμάσιες σκηνές που εισβάλλουν σ’ αυτές το όνειρο και η φαντασία, σκηνές που προς το φινάλε αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού. Η ταινία περιέχει λιγοστό διάλογο, με τους πολύ καλούς ηθοποιούς του να καταφεύγουν στις εκφράσεις των ματιών, τις κινήσεις και γενικά τη σωματική συμπεριφορά τους για να αφηγηθούν την ιστορία τους. Σαν να σκηνοθετεί βουβή ταινία. Προσηλωμένος στον στόχο του. Κατ’ ευθείαν στην ουσία. Οι χαρακτήρες φωτίζονται από τις πράξεις τους.Οι συνθήκες από τις αντιθέσεις τους.
Έτσι ο διαρρήκτης είναι υπαρκτός και ταυτόχρονα συμβολικός. Άνθρωπος και «πνεύμα». Άστεγος και άγγελος μαζί. Τα δακτυλικά αποτυπώματα ύπαρξης των ιδιοκτητών είναι οι ιδιοκτησίες τους, τα σπίτια τους. Τα δακτυλικά αποτυπώματα των διαρρηκτών είναι η ιδεολογία, η ανυπακοή και η αντίστασή τους. Γλιστράνε στην ξένη περιουσία για να φτιάξουν, να θερμάνουν, να φροντίσουν, όχι να καταστρέψουν. Τρομοκράτες του άψυχου, του κενού, της απληστίας, της ευκολίας, της υπο-κουλτούρας.
Ο Κιμ Κι Ντουκ λειτουργεί με την ηθική ενός χειρουργού. Μεταμοσχεύει καρδιές σε «άδειους» και ημιθανείς ασθενείς. Χειρουργεί χωρίς νυστέρια και αναισθητικά. Έτσι αναίμακτα, εναέρια, μαγικά, αόρατα. Και να είστε βέβαιοι, λέει, κανένας ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την αέναη διαδικασία. Άγγελοι χωρίς φτερά, πνεύματα με σάρκα και οστά!
1980, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιντς
με τους Άντονι Χόπκινς, Τζον Χαρτ, Αν Μπάνκροφτ, Τζον Γκίλγουντ
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ήταν ένας άνθρωπος κυνηγημένος από τους εφιάλτες και από τους συνανθρώπους του. Το «Τέρας» ενός τσίρκου που ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας. Ήταν ένας άνθρωπος παραμορφωμένος. Ήταν ο Τζον Μέρρικ. Ο Άνθρωπος Ελέφαντας. Μόνο ο Δρ. Τράβις, πίστεψε ότι πίσω από την εμφάνισή του κρυβόταν ένας ιδιαίτερα έξυπνος και χαρισματικός νεαρός άνδρας. Κι όμως και μετά από αυτή την αναγνώριση, δεν έπαψε να είναι δέσμιος της αποκρουστικής του εμφάνισης, σ’ ένα περιβάλλον ανίκανο να «δει» πέρα από την εικόνα… Η αληθινή ιστορία του Τζον Μέρρικ, ενός Άγγλου του 19ου αιώνα που χτυπήθηκε από μια φοβερή αρρώστια…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ταινία είναι κλασική στο είδος της, με εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Λιντς ισορροπεί προσεκτικά ανάμεσα στο μελόδραμα και στις προκλητικές, ενοχλητικές εικόνες, ενώ θέτει ψυχολογικά, κοινωνικά, υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα, χωρίς όμως να αποφεύγει εντελώς τη θεολογικής καταγωγής ηθικολογία. Υπογράφει μια σπαρακτική ελεγεία πάνω στη διαφορετικότητα, την προκατάληψη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η ταινία περιγράφει την αντιμετώπιση ενός ανθρώπου άρρωστου, από την κοινωνία της εποχής του που αρνείται να αναγνωρίσει την ανθρώπινή του υπόσταση. Η τραγικότητα της φιγούρας του ανθρώπου ελέφαντα δεν είναι η αποκρουστική μορφή του αλλά ο πόνος της φωνής του όταν προσπαθεί να διεκδικήσει το αυτονόητο κεκτημένο όλων των ανθρώπων από την στιγμή της γέννησής τους: Μια ευκαιρία ύπαρξης και ζωής με αξιοπρέπεια.
Καταδεικνύει, με αρκετά σκληρό αλλά και γλαφυρό τρόπο ταυτόχρονα, το πόσο αρέσκονται οι άνθρωποι να τριγυρνάνε μέσα σε ένα τσίρκο με τέρατα για να αισθάνονται ομαλοί, κανονικοί, νόμιμοι διεκδικητές μιας κανονικής ζωής, άνθρωποι άλλης μοίρας, ανώτερης.
Μερικές φορές προκειμένου να καταλάβουμε την τραγικότητα της ίδιας μας της θέσης και την αποκρουστικότητα της ίδιας μας της μορφής, πρέπει να κάνουμε την αντιστοιχία με μια περισσότερο απτή ασχήμια, όπως αυτή ενός προσώπου με δυσπλασία, για να διαπιστώσουμε με λύπη ότι βρισκόμαστε σε χειρότερη μοίρα: Μπορεί να μην τριγυρνάμε φυλακισμένοι μέσα σε ένα κλουβί που αναδεικνύει το τέρας που κουβαλάμε μέσα μας, αλλά περιδιαβαίνουμε με σκυμμένο κεφάλι και μουγκές επιθυμίες, αν και είμαστε πλήρως ικανοί να διακρίνουμε το δίκαιο από το άδικο.
