Παρασκευή 19 Οκτώβρη στις 7 το απόγευμα :
Εργαστήριο βοτάνων :
Συνδεόμαστε με τα προηγούμενα (τι είναι βότανο, πως συλλέγεται, πως διατηρείται) και μπαίνουμε σιγά σιγά στην ανάλυση των ιδιοτήτων του κάθε βοτάνου και μαθαίνουμε τον τρόπο χρήσης του.
Σε αυτη την ενότητα : Χαμομήλι – Βάλσαμο – Δάφνη – Μέντα
Με την Ευσταθία Δούκα
2002,
σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού,
με τους Βαγγέλης Μουρίκης,
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία(έγινε περί το 1996 με 1997, στην Πελοπόννησο).
Ο Βαγγέλης είναι ένας 35χρονος άντρας, αποφασισμένος να ξεκόψει από το σκοτεινό παρελθόν και να αλλάξει τη ζωή του. Έτσι δοκιμάζει να κάνει μια καινούρια αρχή στο κτήμα του πατέρα του στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής του υποδέχονται αρχικά με καχυποψία που μετατρέπεται γρήγορα σε απροκάλυπτη εχθρότητα.
Μόνος υποστηρικτής του είναι ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Η απόφαση του Βαγγέλη να ξαναχτίσει τη ζωή του και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον, εξομαλύνουν την κατάσταση και ο Βαγγέλης μοιάζει να εντάσσεται στην τοπική κοινωνία.
Μέχρι τη στιγμή που φτάνει η Μαρία, γυναίκα της ζωής του και σύνδεσμος με το παρελθόν, το οποίο κάνει μοιραία την εμφάνιση του και η ρήξη του ήρωα με το περιβάλλον είναι πλέον αναπόφευκτη. Οι εντάσεις κορυφώνονται, ο Βαγγέλης συνθλίβεται.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στην ταινία του ο Νίκος Γραμματικός επιχειρεί να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού που συνθλίβουν ένα νεαρό στην Ελλάδα του σήμερα. Χρησιμοποιώντας τις δομές ενός γουέστερν, ο σκηνοθέτης κάνει ένα πικρό σχόλιο για τις αθέατες και εν πολλοίς απωθητικές όψεις της ελληνικής επαρχίας. Η επανένταξη ενός ανθρώπου αντί να υποβοηθείται, καταπολεμείται. Υπό το στενόμυαλο πρίσμα μιας κοινωνίας που αρνείται να αφουγκραστεί. Η προκατάληψη και η δυσπιστία με την οποία υποδέχονται τον ήρωα οι ντόπιοι δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τον οδηγεί στην απομόνωση και τον αφανισμό. Θα παίξει μαεστρικά και με τον ΄έξω΄ χώρο. Τοποθετώντας στις σκιές ένα γεγονός έκτρωμα(καμένα δάση), που βαραίνει την κλειστή κοινωνία του χωριού και τη συσπειρώνει κάτω από μια ενιαία και χυδαία φορεσιά συγκάλυψης, μια κοινωνία νομικής ανισότητας η οποία επιδεινώνει τους αντανακλαστικούς μηχανισμούς παραγωγής φόβων και προκαταλήψεων. Ο Γραμματικός κάνει μια σημαντική ταινία. Απλή και λιτή, ικανή να μιλήσει σ’ ένα ευρύ κοινό. Η φόρμα υπερβαίνει κατά πολύ τον ακαδημαϊσμό. Με κοντινά υποκειμενικά πλάνα, ασταθείς λήψεις, και συνεχή κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής. Ενώ και η μουσική του Θανάση Παπακωσταντίνου στέκεται ένα σημαντικό καταφύγιο δραματικοποίησης.
«Δεν είναι καθόλου εύκολο να πηγαίνεις – από φύση, όχι για να προκαλέσεις – κόντρα στο ρεύμα, αναζητώντας να βρεις την αλήθεια σου. Αυτό κάνει και “Ο βασιλιάς” της ταινίας μου, με αποτέλεσμα να μπει στο μάτι των αδιάφορων και κυνικών ανθρώπων του περιβάλλοντός του.
Ο ήρωάς μου δεν είναι περιθωριακός. Από τη στιγμή που βγαίνει από τη φυλακή, προσπαθεί να δει αλλιώς τα πράγματα γύρω του και να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Κάθε άνθρωπος που είναι διαφορετικός από τους άλλους, δεν πάει να πει ότι είναι και περιθωριακός. Μπορεί να ενταχθείς σε ένα σύνολο και να παραμένεις διαφορετικός, να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.
Φτάνω στα άκρα, για να σχολιάσω την ισοπέδωση των συναισθημάτων που πάνε να γίνουν κατάσταση πραγμάτων γύρω μας. Ήθελα να ξανασκεφτούμε και να οριστούν οι έννοιες καλού – κακού, δίκαιου – άδικου, αληθινού – ψευδούς, ηθικού – ανήθικου». (αποσπάσματα συνέντευξης του Ν. Γραμματικού στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ/27-02-2003)
Κυριακή 14 Οκτώβρη στις 6.30 το απόγευμα :
Εργαστήριο συλλογής και διατήρησης σπόρων και ποικιλιών.
Γιατί είναι σημαντικό να συλλέγουμε σπόρους.
Θα μάθουμε τον τρόπο συλλογής στων σπόρων, να ελέγχουμε τη βλαστικότητά τους, τον τρόπο να τους αποξηραίνουμε και να τους αποθηκεύουμε.
Με τον Γιώργο Βύρλα.
Συμμετοχή ελεύθερη.
Σάββατο 13 Οκτώβρη στις 7 το απόγευμα :
Σεμινάριο : Γνωριμία με τη φωτογραφία και τις ιδιαιτερότητες της ως μέσο έκφρασης.
Εισηγητής ο Βαγγέλης Ταμβάκος.
Παράλληλα στους χώρους της “σβούρας” θα φιλοξενηθεί έκθεση καλλιτεχνικής φωτογραφίας των Βαγγέλη Ταμβάκου και Ελευθερίας Αγγελάκη που θα διαρκέσει έως τις 31 Οκτώβρη.
Είσοδος ελεύθερη.
2005, σε σκηνοθεσία Fatih Akin,με τους Alexander Hacke, Orhan Gencebay, Sezen Aksu, Baba Zula, Erkin Koray
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο βραβευμένος με τη Χρυσή Άρκτο σκηνοθέτης Fatih Akin με μια ταινία ντοκιμαντέρ για τις μουσικές της Κωνσταντινούπολης. Συνδετικός κρίκος της περιπλάνησής μας ο Γερμανός μουσικός Alexander Hacke (μέλος του θρυλικού γερμανικού αβάν-γκαρντ συγκροτήματος, Einsturzende Neubauten), ο οποίος κατά την παραμονή του στην Πόλη συνάντησε και ηχογράφησε στο φορητό του στούντιο δεκάδες μουσικούς της Τούρκικης μουσικής σκηνής. Όλα τα μουσικά ρεύματα – σύγχρονα ή παραδοσιακά – έχουν την ευκαιρία να δώσουν το παρόν μπροστά στο φακό. Η ζωντανή και ποικιλόμορφη αυτή μουσική διαχέεται σε κάθε γωνιά της Πόλης αγκαλιάζοντας όλους όσοι την κατοικούν.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
O Akin παρατάσσει έξυπνα το υλικό του, ξεκινώντας από τους εκπροσώπους της ηλεκτρονικής μουσικής, της τούρκικης ραπ για να φτάσει στα ιερά τέρατα της παραδοσιακής μουσικής. Όμως εμβόλιμα μας δίνει σκηνές από την πολύβουη πόλη αλλά και αποσπάσματα από παλαιότερες Τούρκικες ταινίες ολοκληρώνοντας ένα σύνθετο πορτραίτο από εικόνες και ήχους. Σε εμάς τους Έλληνες η ταινία θα μοιάσει λίγο οικεία καθώς οι ήχοι είναι αιφνιδιαστικά συγγενείς με τα ελληνικά ακούσματα.
Μια φράση του Κομφούκιου που ακούγεται στη ταινία κρύβει το σκεπτικό του σκηνοθέτη: «Όταν φθάνεις σ’ ένα μέρος και θέλεις να το κατανοήσεις, άκουσε την μουσική του τόπου». Ουσιαστικά η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Κωνσταντινούπολη, με όχημα την μουσική. Παράλληλα όμως αποκαλύπτει την πίσω όψη μιας κοινωνίας, μας δίνει την ζωντανή της πραγματικότητα μακριά από κάθε ειδησεογραφική κοινοτυπία. Εδώ έχουμε μια ζωντανή μητρόπολη που δέχεται με προθυμία κάθε επιρροή -είτε αυτή προέρχεται κυρίως από τη Δύση είτε λιγότερο από την Ανατολή- για να την εντάξει μέσα στο επιβλητικό της ηχητικό σύμπαν. Και κατά αυτόν τρόπο χαρτογραφούνται τα θολά όρια που χωρίζουν Ανατολή και Δύση.
Κυριακή 7 Οκτωβρίου στις 6 το απόγευμα:
Εργαστηριο παιδικής απασχόλησης “γνωρίζω τον εαυτό μου και τους άλλους”.
Με μικρά εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά παιχνίδια που γυμνάζουν την αυτοπεποίθηση, το πνεύμα συνεργασίας, τη δημιουργικότητα, την παρατηρητικότητα και μαθαίνουν στα παιδιά τον αυτοσχεδιασμό.
Είσοδος ελεύθερη.
Παρασκευή 5 Οκτώβρη, στις 6.30μμ :
Εργαστήριο:
Τα πρώτα βήματα για την κατασκευή λαχανόκηπου.
Με τον Γιώργο Βύρλα.
Μαθαίνουμε τα φυτά, τις εποχές τους, τον τρόπο φύτευσης και ποτίσματος και γενικά όλες εκείνες τις πληροφορίες που θα μας φανούν χρήσιμες στη δημιουργία τους δικού μας περιβολιού.
Συμμετοχή ελεύθερη.
2001, σε σκηνοθεσία Γουόνγκ Καρ Βάι, με τους Μάγκι Τσεούνγκ, Τόνι Λιούνγκ Τσίου Γουάι, Ρεμπέκα Παν, Λάι Τσεν
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τσόου Μο Γουάν, δημοσιογράφος, νοικιάζει ένα διαμέρισμα την ίδια μέρα με τη Σου Λε Ζεν, γραμματέα σε ναυτιλιακή εταιρεία. Είναι γείτονες, και παντρεμένοι με συζύγους που τους αφήνουν μόνους για λόγους δουλειάς. Παρά την παρουσία των γειτόνων και της σπιτονοικοκυράς, ο Τσόου και η Σου συναντιούνται μόνοι συχνά, και αρχίζουν να γίνονται φίλοι. Εκμυστηρεύονται τις υποψίες τους ότι οι δυο τους σύζυγοί είναι παράνομο ζευγάρι. Ο Τσόου πείθει τη Σου να «παίξουν» αυτό που φαντάζονται ότι συμβαίνει με τους συντρόφους τους, και σιγά σιγά η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο παιχνίδι και το αληθινό ειδύλλιο χάνεται.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ερωτική επιθυμία όμως που τρυπώνει στις ψυχές τους θα πρέπει να μείνει ένα κρυμμένο μυστικό, ανέκφραστη και ανομολόγητη, σε μια εποχή που ο ηθικός κώδικας για την απιστία, είναι αυστηρός και άκαμπτος.
Με πρόσχημα τον σπαραγμό που καταδικάζουν τους εαυτούς τους , ο Γουόνγκ Καρ Βάι επιδίδεται σε μία δοξαστική ρομαντική λατρεία του Έρωτα, των συναισθημάτων που εγείρει και του νόστου που τον συνοδεύει. Αδιαφορεί για την πλοκή και την αφηγηματική συνέπεια, νοιάζεται κυρίως για την θλίψη του Έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος και την ποίηση που θα τον αναδείξει. Διασπά απρόσμενα την αφήγησή του και επιβραδύνει του χρόνους, αφού σημασία δεν έχει τόσο εκείνο που γίνεται “εκεί έξω” (δράση και καταστάσεις), αλλά αυτό που γίνεται “εκεί μέσα” (στις ψυχές των πρωταγωνιστών). Θα καδράρει τους ήρωές του πίσω από αντικείμενα (κάγκελα, παράθυρα, κλπ) και σε στενούς χώρους (για να δείξει τον εσωτερικό εγκλωβισμό τους), και θα μετατρέψει την κάμερά του σε μικροσκόπιο που με φετιχιστική προσήλωση θα την εστιάσει ηδονοβλεπτικά στις πιο αδιόρατες και φευγαλέες κινήσεις των υποταγμένων στον Έρωτα σωμάτων. Ένα χέρι που ακουμπά ένα άλλο, μια κίνηση των γοφών, εκφράσεις του προσώπου, αποκτούν τεράστια δραματική βαρύτητα και παράγουν αλλεπάλληλους εσωτερικούς κραδασμούς. Εικαστικά τέλειο, μουσικές που χαράσσονται παντοτινά στη μνήμη.
Η ταινία αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, μαζί με το «Ημέρες Αγριότητας» και το «2046». Μιλάμε για την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη, που μ’ αυτό το φιλμ έγινε… συνείδηση στο κοινό ολόκληρου του κόσμου. Παραδόξως, γιατί η «Ερωτική Επιθυμία» αφηγηματικά είναι μια… ανολοκλήρωτη ταινία! Ένα αποσπασματικό «ξεφύλλισμα» επάνω σε καταστάσεις, στιγμιότυπα, συναισθήματα και «απόπειρες» ζωής, που αφήνουν μια αίσθηση κενού να αιωρείται και να στοιχειώνει την ατμόσφαιρα. Η απουσία μετράει όσο και η παρουσία. Τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα ερωτικά αγγίγματα που δεν υπήρξαν, είναι όλα τόσο σημαντικά όσο και οι κρυφές συναντήσεις, οι πρόβες για τις στιγμές που δεν θα δούμε ποτέ επί της οθόνης, οι κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τρυφερότητα.
Κι όμως, εκεί είναι που ο Καρ-Γουάι αποδεικνύει ένα μοναδικό ταλέντο, αφήνοντας αυτό το «κενό» να καλυφθεί από την ψυχοσύνθεση του θεατή, ο οποίος θα «ανοιχτεί» σε τούτο τον φιλμικό κόσμο, αναζητώντας τη θέση του ή, στο φινάλε, δίνοντας μια θέση σ’ αυτό που απορρόφησε με πάθος και πρωτόγνωρη λαγνεία απ’ την οθόνη..