1992, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Χάρβει Κάιτελ, Τιμ Ροθ, Μάικλ Μάντσεν, Στιβ Μπουσέμι, Κρις Πεν
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα μεταξύ τους άγνωστα μέλη μιας συμμορίας συγκεντρώνονται σε ένα γκαράζ, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία και προσπαθούν να βρουν ποιος τους πρόδωσε.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ταραντίνο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο αναλύει μια ληστεία που πήγε στραβά.
Η κύρια διαφοροποίηση της ταινίας αυτής με τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία εγκλήματος -με τις ληστείες, τους φόνους, τα βασανιστήρια- και στο αληθινό έγκλημα. Και το πως η πραγματικότητα αρχίζει να κυριαρχεί. Οι αντιήρωες μας παίζουν όλοι έναν ρόλο, έχουν τους αγαπημένους τους ηθοποιούς-μοντέλα (Dirty Harry, Lee Marvin, Jimmy Cagney)και τους φέρνουν στην πραγματικότητα τους, υποδυόμενοι αυτό που πιστεύουν ότι θα έκαναν σε ανάλογες περιστάσεις. Και φυσικά αυτό τους βάζει σε μπελάδες. Είναι όλοι τόσο σκληροί, που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Ανταλλάσσουν λόγια βαριά, κουνούν απειλητικά τα όπλα τους και όπως συνήθως γίνεται με τα όπλα, εκπυρσοκροτούν. Και αυτοί σκοτώνονται. Στ’ αλήθεια. Όχι όπως στις ταινίες.
Η κεντρική ιδέα είναι πολύ απλή. Όμως ο Ταραντίνο, με ένα καταπληκτικό σενάριο, απογυμνώνει και ξεμπροστιάζει τους χαρακτήρες του και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε το genre από μια άλλη, πιο φρέσκια, πιο άγρια και πολύ πιο ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
Η επίσης μοναδική σκηνοθετική ματιά του Ταραντίνο δίνει στην ταινία τη δύναμη να αντέξει στο χρόνο και να είναι πάντα το ίδιο φρέσκια, δυνατή, αστεία και πρωτότυπη όσο την πρώτη φορά.
Χρησιμοποιεί εξαιρετικά τη μέθοδο της μη-γραμμικής αφήγησης, έχοντας απολυτή σιγουριά για το που θέλει να καταλήξει και ποια διαδρομή θέλει να ακολουθήσει. Έτσι οι διάφορες σκηνές που παρεμβάλλονται στη ροή της ταινίας από γεγονότα που προηγήθηκαν, μπαίνουν ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή και με τη βοήθεια του εξαιρετικού μοντάζ δεν μπερδεύουν καθόλου τον θεατή.
Επίσης δυνατό χαρτί της ταινίας είναι το εκπληκτικό cast, με τον κάθε ρόλο να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ηθοποιού. Η μήπως ο κάθε ηθοποιός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ρόλου του; Οι ρόλοι αποδίδονται άψογα και οι διάλογοι εκφέρονται με απόλυτη φυσικότητα και χαρακτηριστική φινέτσα.
Οι ανεκτίμητοι μονόλογοι με τις καυστικές ατάκες και η ικανότητα να μεταμορφώνει τον πιο απλό και αδιάφορο διάλογο σε ένα ρεσιτάλ ρυθμικής ανταλλαγής σπιρτόζικου χιούμορ, σαρκασμού και εξυπνάδας, κυριολεκτικά σε μαγνητίζει..το ίδιο και το soundtrack.
“I’m dying here man!…”